Δυο σκέψεις για την νέα σχολική χρονιά 

 

 

31 Αυγούστου, τελευταία ημέρα πριν την έναρξη, για τους εκπαιδευτικούς, του νέου σχολικού έτους. Σαν σήμερα  πριν από 86 ακριβώς χρόνια έκανε πρεμιέρα (31 Αυγούστου του 1928) στο Θέατρο του Βερολίνου, η “όπερα της πεντάρας”  του μεγάλου γερμανού δραματουργού Bertolt Brecht κι από την πρώτη στιγμή προκάλεσε αίσθηση στο ευρύ κοινό κι είχε μεγάλο αντίκτυπο στο χώρο του μιούζικαλ. Στην “όπερα της πεντάρας” ο Bertolt Brecht μιλάει για τον καπιταλισμό, για τον ξεπεσμό και τον αμοραλισμό της αστικής τάξης. Όλα πωλούνται κι όλα αγοράζονται, οι άνθρωποι, οι ιδέες, οι αξίες, τα αισθήματα, ο έρωτας, η ίδια η ζωή. Τα πάντα μπορούν να γίνουν "εμπόριο" μας λέει, ακόμα και η ελεημοσύνη. Πόσο τραγικά επίκαιρος είναι στ’ αλήθεια ο λόγος του μεγάλου δραματουργού!

Σήμερα που όλα εκποιούνται, που τίποτα δεν είναι δεδομένο, που δικαιώματα κατακτημένα με αγώνες και θυσίες απαλλοτριώνονται εν μία νυκτί, που  τα κοινωνικά αγαθά παύουν να είναι κοινωνικά, που πρωτόγνωρες συντηρητικές πολιτικές σαρώνουν σαν οδοστρωτήρας την υγεία, την ασφάλιση, την παιδεία θεοποιώντας την ελεύθερη αγορά, ενώ ταυτόχρονα τα παπαγαλάκια  στα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα αυτά τα μαύρα και ζοφερά γίνονται για το καλό μα και ότι όπου να ’ναι έρχονται οι καλύτερες μέρες…. εμείς καλούμαστε για άλλη μια φορά να βγάλουμε κι από τη μύγα ξίγκι και να διδάξουμε τους μαθητές μας κάτω  από πραγματικά τρομακτικά δύσκολες συνθήκες. Μεγαλύτερα τμήματα, αυξημένο ωράριο, ελάχιστους πόρους και εποπτικά μέσα, εργασιακή ανασφάλεια, ασφυκτικό έλεγχο, ύποπτη αξιολόγηση, αυταρχισμό κλπ… κλπ.

Σε όλα αυτά που σχεδιάζονται πρέπει να προβάλλουμε αντιστάσεις, τόσο σε συλλογικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Τίποτα να μη θεωρούμε χαμένο ή λόγω συγκυρίας πολυτέλεια. Πρέπει, επιβάλλεται  για λόγους αρχής να παλεύουμε ακόμα και για αυτό που μοιάζει ανέφικτο. Τα σχολεία ιδιαίτερα στις σημερινές άνυδρες μέρες δεν πρέπει, να περιορίζονται στην τυπική διεκπεραίωση του διδακτικού έργου. Αυτό το έργο καλούμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί να το εμπλουτίζουμε συστηματικά. Προτεραιότητά μας και έγνοια μας πρέπει να είναι μια άλλη πιο απαιτητική και σύνθετη παιδαγωγική. Η παιδαγωγική της άμβλυνσης  των διακρίσεων, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής προσφοράς, του σεβασμού στο διαφορετικό, της ανεκτικότητας, της ελευθερίας. Για να επιτευχθεί όμως κάτι τέτοιο χρειάζεται να ενσωματώσουμε στην τυπική σχολική διαδικασία παράλληλες και πολύμορφες δραστηριότητες που χωρίς αυτές  η παρεχόμενη εκπαίδευση  θα είναι φτωχή και άγονη, χωρίς φαντασία, αυτοσχεδιασμό και αμφισβήτηση. Δραστηριότητες πολιτιστικές, περιβαλλοντικές,  κοινωνικής αλληλεγγύης, επικοινωνίας και συνεργασίας, σεβασμού και αποδοχής του άλλου, αγωγής αυτογνωσίας και αυτοεκτίμησης. Να παλεύουμε κάθε μέρα ώστε αυτές οι δραστηριότητες να αποτελούν πόλο έλξης για τους μαθητές μας. Να κερδίζουμε κάθε μέρα και μια νέα συμμετοχή σε αυτές. Να αναδεικνύουμε την ανάγκη του συλλογικού, έναντι του ατομικού.  Θα πρέπει λοιπόν να παλέψουμε αλλά και να πείσουμε ότι μια άλλη κοινωνική λειτουργία του δημόσιου σχολείου είναι σήμερα απαραιτήτως αναγκαία για τον βαθύτερο εκδημοκρατισμό σχολείου και κοινωνίας.

Σε αυτή τη μάχη θα είμαστε όλοι παρόντες. Για κάθε μάχιμο εκπαιδευτικό ήταν, είναι και θα είναι στο διηνεκές δεδομένη η αυταπάρνηση  με την οποία ασκούμε το λειτούργημά μας, γιατί εμείς έτσι το βλέπουμε το δασκαλίκι, σαν λειτούργημα, κάποιοι άλλοι είναι που το απαρνούνται και μιλούν για μάνατζερ και School voucher  (εκπαιδευτικό κουπόνι). Γνωρίζουμε πολύ καλά πως το μάρμαρο για όλα αυτά που έρχονται να ρημάξουν την δημόσια εκπαίδευση, καλούνται να το πληρώσουν οι γονείς, οι μαθητές και οι καθηγητές, με δυο λόγια η σχολική κοινότητα.  

Εμείς θα δώσουμε και πάλι ένα τιτάνιο αγώνα προκειμένου να μάθουν γράμματα τα παιδιά των χτυπημένων σκληρά από την κρίση οικογενειών, υπερασπιζόμενοι το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Είναι βέβαιο και δεν ανακαλύπτουμε τώρα τον τροχό, πως το επάγγελμά μας είναι επικίνδυνο για το σύστημα. Γι’ αυτό και όλα αυτά τα μέτρα για περιορισμό της εκπαιδευτικής αυτονομίας. Εμείς όμως μέσα στην τάξη θα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της  αυτονομίας κατά την άσκηση του έργου μας, οι επιλογές μας θα προκύπτουν από τη συνείδησή μας, την παιδαγωγική μας κατάρτιση και από τις διευθετήσεις που θα κάνουμε μπροστά στις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα διλήμματα που θα αντιμετωπίζουμε. Κανείς δεν μπορεί να σπάσει την στενή σχέση του μαθητή με το δάσκαλό του! Θα είμαστε εκεί και με τις γνώσεις μας, την παιδαγωγική μας αντίληψη, την ακέραιη στάση μας, τη δημοκρατικότητά μας,  την αγάπη μας και το πείσμα μας για το δικαίωμα στη μόρφωση, θα διδάσκουμε και θα διαμορφώνουμε στο βαθμό που μας αναλογεί, συνειδήσεις και ολοκληρωμένες και περήφανες προσωπικότητες. Έτσι αντιλαμβανόμαστε το παιδαγωγικό μας καθήκον. Για να μπορούμε αύριο να περπατάμε στο δρόμο με ψηλά το κεφάλι και να μπορούμε να κοιτάμε τους μαθητές μας στα μάτια.

Σε αυτό τον αγώνα χρειάζεται να υπάρχει συλλογικότητα και κοινή δράση. Πάγια τακτική του συστήματος είναι το “διαίρει και βασίλευε”. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο, κανείς δεν μπορεί να ξεφυσάει με ανακούφιση, όταν κάποια μέτρα δεν τον επηρεάζουν, γιατί απλά “όταν φυσάει, φυσάει μέσα από όλες τις χαραμάδες” (Bertolt Brecht). Οι συνέπειες από την σαρωτική εκπαιδευτική και όχι μόνο πολιτική μας αφορούν και μας επηρεάζουν όλους. Δεν υπάρχει κλάδος, ειδικότητα, υπάρχουμε εμείς και αυτοί. Ότι πετύχουμε θα είναι κατόρθωμα όλων μας, ότι μας επιβάλλεται πλήττει πάλι όλους μας. Μιλάμε για ολομέτωπη επίθεση που στο διάβα της θα τα διαλύσει όλα και αυτό χρειάζεται συλλογική απάντηση. Να μας βρουν όλους μπροστά τους.

Ένα κρίσιμο στοιχείο που θα παίξει καθοριστικό ρόλο είναι η ενότητα και κοινή δράση ολόκληρης της εκπαιδευτικής κοινότητας. Οι γονείς, η οικογένεια που βιώνει μαζί με το παιδί τις συνέπειες της εκπαιδευτικής πολιτικής,  το νέο λύκειο, οι  αλλεπάλληλες εξετάσεις, η μάστιγα της παραπαιδείας, η οικονομική αφαίμαξη και πάνω από όλα  οι φραγμοί στη μόρφωση των παιδιών των φτωχών οικογενειών, η αβεβαιότητα για το μέλλον, η μετανάστευση των νέων, όλα αυτά είναι προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, με τόλμη και θάρρος, γονείς, μαθητές και καθηγητές.  

Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι αυτή τη χρονιά θα αναπτυχθούν αγώνες για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και όχι μόνο. Ξεπερνώντας αμηχανίες, γκρίνιες, ηττοπάθειες και υπαρκτές  παθογένειες, ας κάνουμε αυτό που οι καιροί επιτάσσουν.

Θα είμαστε εκεί και κανείς δε θα μπορεί να ισχυριστεί το γνωστό “δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις”.

Καλή σχολική χρονιά και καλούς αγώνες!

Τζένη Σιούτη

 

 

 

Σεβαστέ μου άγνωστε

 

 

 

*της Τζένης Σιούτη

 

14 Αυγούστου 2014 νοσοκομείο Αλ Σίφα, Γάζα

 

Σήμερα είναι η τέταρτη βραδιά της εκεχειρίας και ελπίζω και αυτή η νύχτα να περάσει ήρεμα, έτσι όπως περνούν οι νύχτες στον περισσότερο κόσμο. Εδώ όμως δεν είναι  “κόσμος”,   εδώ   δεν  ζουν  άνθρωποι,   εδώ  είναι   η  Γάζα   της   Παλαιστίνης,   γενέτειρα “ τρομοκρατών”,   που πρέπει να εξαφανιστούν κι αυτοί και η σπορά τους. Να αφανιστούν. Σήμερα τα πήγαμε καλά, δεν μας πέθανε κανένας από τους πολυτραυματίες  μας και για πρώτη φορά είδα τους γιατρούς μας να χαμογελούν, έστω και πικρά. Όλο αυτό το διάστημα της εισβολής και των βομβαρδισμών δεν πήραμε ανάσα. Δεν προλαβαίναμε ούτε καν να κλάψουμε, υπήρχαν τόσοι, μα τόσοι άνθρωποι που είχαν την ανάγκη μας. Αξιοποιούμε αυτή την ανάπαυλα για να ανασυνταχτούμε, να περιποιηθούμε, με ότι διαθέτουμε, τους τραυματίες μας.

 

Στο μικρό δωματιάκι της προϊσταμένης προσπαθώ να ξεκουραστώ, να σκεφτώ, να αναλογιστώ. Δίπλα μου κοιμάται η μικρή Φάτιμα.  Oι δικοί της, γονείς, αδέρφια, θείοι και ξαδέρφια σκοτώθηκαν όλοι στους βομβαρδισμούς του  σχολείου της UNRWA,  στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζαμπαλίγια. Δεν είχε κανέναν, την κράτησα μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα και να την πάω στην θεία της, αδερφή της μάνας της, στη Ράφα, αν επιβιώσει και αυτή. Η μικρή Φάτιμα κοιμάται και κάθε τόσο αναστενάζει, παραμιλάει, συχνά κατουριέται επάνω της και πετάγεται από τους εφιάλτες που την στοιχειώνουν. Την παίρνω αγκαλιά, της χαϊδεύω τον καταρράκτη των μαλλιών της, της λέω το νανούρισμα της “μικρής Ρίμπα”, κλαίει, της σκουπίζω με την παλάμη τα μάτια, αναστενάζει, με κοιτάει με τα κατάμαυρα αμυγδαλωτά της μάτια, γέρνει, την παίρνει πάλι ο ύπνος.

 

Σκέφτομαι, σήμερα είμαι, αύριο ποιος ξέρει. Παίρνω το laptop, το ακουμπάω στα γόνατά μου, αποφασίζω να κάνω μια ανάρτηση στο blog μου, να πω κάποιες σκέψεις μου, να μιλήσω  για κάποια πράγματα που είναι άγνωστα στους ανθρώπους της Ευρώπης και  του υπόλοιπου κόσμου. Πρόθεσή μου δεν είναι να περιγράψω αυτά που συμβαίνουν εδώ, αυτό το κάνουν οι δημοσιογράφοι, άλλοι σωστά κι άλλοι με σκοπιμότητα, πρόθεσή μου είναι να μιλήσω για άλλα πράγματα. Σήμερα είμαι, αύριο ποιος ξέρει. Απευθύνομαι σε σένα  λοιπόν σεβαστέ άγνωστε που θα έχεις την υπομονή να διαβάσεις αυτά τα λαχανιασμένα λόγια μου, γιατί ίσως έτσι καταλάβεις κι αν καταλάβεις… ίσως κάνεις κάτι για μας. Είμαι πεπεισμένη ότι μόνο οι απλοί άνθρωποι όπου γης μπορούν να ανατρέψουν καταστάσεις και πολιτικές, αν πάρουν την τύχη στα χέρια τους.

 

Οι γονείς μου πήγαν πρόσφυγες στο Λίβανο, στη Βηρυτό και ζούσαν στον καταυλισμό Σάμπρα. Η μάνα μου ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί, σε μένα. Στις 14 του Σεπτέμβρη του 1982 την έπιασαν οι πόνοι, είχε επιπλοκές και έτσι κάποιοι γνωστοί μεσολάβησαν και μπήκε στο νοσοκομείο  στην Ασχαφιρίγια, μια συνοικία όπου ζουν κυρίως χριστιανοί. Γεννήθηκα λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Στις 15-17 Σεπτεμβρίου 1982  οι λιβανικές φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις (φαλαγγίτες), υπό το  βλέμμα και την υποστήριξη των ισραηλινών, εισέβαλαν και σφάγιασαν  περισσότερους  από 1.700 παλαιστινίους, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, κατοίκους των  προσφυγικών καταυλισμών Σάμπρα και Σατίλα στη Βηρυτό. Υπουργός άμυνας τότε του Ισραήλ και υπεύθυνος για το έγκλημα ο γνωστός σε όλους… Αριέλ Σαρόν.  Το ότι ήρθα λοιπόν στη ζωή οφείλεται σε καθαρή σύμπτωση. Η μάνα μου όμως λέει ότι είμαι ένα τυχερό παιδί, αφού με τον ερχομό μου έσωσα και τις ζωές των γονιών μου.

 

Η ζωή μου όπως άλλωστε και των περισσότερων παλαιστινίων ήταν ένας αγώνας δρόμου και μια διαρκής μετακίνηση από τόπο σε τόπο. Καταλήξαμε στη δυτική όχθη. Εκεί μεγάλωσα, εκεί πήγα σχολείο. Αργότερα πήγα στη Χεβρώνα όπου σπούδασα αραβική γλώσσα και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο.

 

Θα σκεφτείς σεβαστέ μου άγνωστε ότι είμαι από σχετικά εύπορη οικογένεια, αφού σπούδασα στο Πανεπιστήμιο. Καμία σχέση. Οι γονείς μου είναι φτωχοί άνθρωποι, μεροδούλι-μεροφάι. Αυτό που θέλω να σου πω και δεν το γνωρίζετε εσείς οι ευρωπαίοι είναι ότι σαν λαός αγαπούμε πολύ τη μάθηση και στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, αλλά και των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε, είμαστε αρκετά μορφωμένοι. Πιθανά να σου έχουν καλλιεργήσει την άποψη ότι είμαστε αγριάνθρωποι, ζώα, αμόρφωτοι και καθυστερημένοι. Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια. Οι νέοι άνθρωποι στην Παλαιστίνη διψούν κυριολεκτικά για μάθηση. Αν ζούσαμε ελεύθεροι, χωρίς κατοχή, πιστεύω ότι θα κάναμε μεγάλη πρόοδο.

 

Μαντήλα δεν φόραγα, δεν ήμουν και εξακολουθώ να μην είμαι βαθιά θρησκευόμενη, δεν βλέπω με καλό μάτι τον φονταμενταλισμό, από όπου αυτός και να προέρχεται. Γιατί εσείς στην Ευρώπη ξεχνάτε ότι δεν υπάρχει μόνο ισλαμικός φονταμενταλισμός, αλλά και χριστιανικός και ιουδαϊκός. Συνεχώς το “ξεχνάτε” αυτό. Ο λαός μας ποτέ δεν ήταν θρησκόληπτος και φανατικός, διέφερε πάντα από τους άλλους αραβικούς λαούς. Ήταν πάντα πιο μορφωμένος και πιο ανοικτός, πιο δημοκρατικός. Είχε όμως την ατυχία να ζει υπό κατοχή, πρώτα αγγλική και μετά ισραηλινή. Αγωνίστηκε και αγωνίζεται διαρκώς, για “γη και ελευθερία”. Η βιαιότητα όμως του κατακτητή, οι εξευτελισμοί, τα checkpoints,  το τείχος που χωρίζει τα εδάφη της Παλαιστίνης στα δύο, ο αποκλεισμός της Γάζας, οι εποικισμοί στη δυτική όχθη, οι φυλακίσεις, οι διώξεις, η αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας, τα γεωστρατηγικά συμφέροντα και η υποχωρητικότητα της παλαιστινιακής αρχής, βλέπε ηγεσία της Φατάχ και φαινόμενα διαφθοράς, είναι οι λόγοι που οδήγησαν  στην άνοδο της Χαμάς, της οποίας το κοινωνικό έργο ανακουφίζει τον ταλαιπωρημένο λαό μας και η οποία εξακολουθεί να αντιστέκεται στον κατακτητή.

 

Αποφάσισα να πάω στη Γάζα, να δουλέψω στο σχολείο των θηλέων στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζαμπαλίγια, εκεί είχαν περισσότερη ανάγκη για προσωπικό κι εγώ είχα πολύ κέφι και μεράκι για δουλειά. Αναγκαστικά φόρεσα τη μαντήλα, δεν γινότανε αλλιώς. Όμως η εμπειρία ήταν ανεκτίμητη. Εκεί αντιλήφθηκα το πραγματικό πάθος των κοριτσιών για μάθηση. Να τα μάθεις  γράμματα κυρία δασκάλα, γιατί αν  μορφωθούν έχουν περισσότερες ελπίδες να διεκδικήσουν την ελευθερία τους και να την πετύχουν, μου είπε μια μέρα μια μάνα τεσσάρων κοριτσιών,  κοιτάζοντάς με στα μάτια και κρατώντας μου σφιχτά το χέρι.  

 

Στη Γάζα δεν είμαι μόνη μου, είμαστε μια παρέα νέων ανθρώπων, με όνειρα και ελπίδες. Η Azusa που το όνομά της σημαίνει νούφαρο, 29 χρονών, θεατρολόγος, μαθαίνει στα κορίτσια θέατρο, τα βοηθάει να υποδυθούν άλλους  ρόλους, άλλες ζωές, λειτουργεί έτσι θεραπευτικά, ευεργετικά και τους ανοίγει τους ορίζοντες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ με τι πάθος μας διηγούνταν πως διάβαζε στα κορίτσια αρχαία ελληνική τραγωδία, την Αντιγόνη συγκεκριμένα, πως τους μιλούσε για την ανάγκη της αντίστασης στην εξουσία, πως ρουφούσαν οι νεαρές μαθήτριές της την καινούρια γνώση. Μια μέρα που πίναμε όλη η παρέα μαζί το καφεδάκι μας  με το κάρδαμο, μας απάγγειλε απόσπασμα της σπουδαίας αυτής τραγωδίας. Κάποιες φορές αντιμετώπιζε προβλήματα για το ριζοσπαστικό περιεχόμενο του μαθήματός της από συντηρητικούς κύκλους, αυτό, από όσο ξέρω, ισχύει και σε άλλα μέρη του κόσμου, αλλά η  Azusa  δεν το έβαζε κάτω, όχι. Είχε όνειρα, να πάει στο Παρίσι να κάνει διδακτορικό, να σπουδάσει στη διεθνή σχολή  Ecole Philippe Gaulier στο Παρίσι, να, να, να…. Την Azusa την χάσαμε  στις 8  Ιουλίου, πρώτη μέρα των βομβαρδισμών…

 

Ο Τareκ, ο παιδικός μου φίλος, 30 χρονών, μαθηματικός, μελετητής των αράβων αστρονόμων και κυρίως του Αλ Χουαρίζμι, επιθυμούσε να εργαστεί στην έρευνα, στο πανεπιστήμιο του Βόσπορου, στην Κωνσταντινούπολη. Νιόπαντρος, η γυναίκα του περίμενε το πρώτο τους παιδί…. Νεκρός. Η πολυκατοικία που έμεναν ισοπεδώθηκε από τους Ισραηλινούς, δεν πρόφτασαν να την εγκαταλείψουν…

 

Ο Οmmar, 32 χρονών, μουσικός, λάτρης της παραδοσιακής μουσικής, συλλέκτης και διασώστης παλιών τραγουδιών, έτρεχε με το κασετοφωνάκι του από θεία σε θεία κι από γλέντι σε γλέντι, καταγράφοντας και μελετώντας. Πόσες και πόσες φορές δε μας διηγήθηκε γελώντας τις αντιδράσεις των ηλικιωμένων γυναικών που ντρεπόντουσαν να τραγουδήσουν μπροστά του. Ο Οmmar έπαιζε καταπληκτικό γκανούν (το αραβικό κανονάκι). Δάσκαλος της νεανικής ορχήστρας παραδοσιακής μουσικής της Γάζας. Υποστήριζε με πάθος τον σεβασμό κάθε πολιτισμού, μας έλεγε ότι η μεσόγειος είναι ένα τεράστιο χωνευτήρι πολιτισμών και ότι στο μαγικό κόσμο της μουσικής ο καθένας είχε τον χώρο του, την υπόστασή του και την αυτονομία του. Η ρουκέτα του συνέθλιψε το δεξί του χέρι, αναγκαστήκαμε να του το ακρωτηριάσουμε…

 

Η Νura,  η κολλητή μου φίλη, καθηγήτρια Αγγλικών, 30 χρονών. Δουλεύαμε μαζί στο ίδιο σχολείο, με βοηθούσε στις μεταφράσεις αγγλικών λογοτεχνικών κειμένων, πάντα πρόθυμη, πάντα υπομονετική, με μια αρχοντική ευγένεια που ξάφνιαζε. Αγνοούμενη στους βομβαρδισμούς της   Τζαμπαλίγια…. Την έχασα για πάντα κι αυτό πονάει πολύ…

 

Ο Jaafar, 31 χρονών, φυσικοθεραπευτής, εδώ στο νοσοκομείο Αλ Σίφα, είναι αυτός που με έφερε εδώ,  ως εθελόντρια νοσοκόμα, αφού το σχολείο είναι κλειστό λόγω διακοπών και δεν ξέρουμε πότε θα ξανανοίξει. Μάλλον του χρωστάω τη ζωή μου. Αν έμενα στη Τζαμπαλίγια ίσως και να μην υπήρχα σήμερα. Ο Jaafar είναι πολύ διαβαστερός, γνωρίζει απίστευτα πράγματα για την χρυσή εποχή των Αράβων, για την προσφορά τους στην διάδοση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, για την άλγεβρα, την αστρονομία,  την μαγνητική πυξίδα και τα εργαλεία πλοήγησης. Για τους μεγάλους Άραβες διανοητές στην εποχή του ευρωπαϊκού μεσαίωνα. Πάνω απ’ όλα όμως θαυμάζει τον μεγαλύτερο άραβα περιηγητή, που ίσως όμοιός του να μην υπάρχει άλλος, τον Ιμπν Μπατούτα, που επισκέφτηκε το μεγαλύτερο μέρος του τότε ισλαμικού και όχι μόνο κόσμου, μεταφέροντας μας πολύτιμες πληροφορίες  για την εποχή του. Ο Jaafar αγαπάει πολύ τα ταξίδια. Πως είναι δυνατόν μας έλεγε κάποτε,  ο Μπατούτα  τον 14ο αιώνα να γνωρίσει όλο τον κόσμο και εμείς στον 21ο αιώνα να είμαστε φυλακισμένοι σε μια τόσο δα μικρή λωρίδα γης, καταδικασμένοι σε αργό και οδυνηρό θάνατο.  Κι όμως ένα βράδυ στα χειρουργεία, εκεί που μας έφερναν τον ένα ετοιμοθάνατο μετά τον άλλο, πάνω που ήμουν έτοιμη να σπάσω και να καταρρεύσω, ο Jaafar ήταν εκείνος που με πλησίασε και μου ψιθύρισε… “κι όμως θα  ’ρθει εκείνη η μέρα που θα ταξιδέψουμε στον κόσμο ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι. ”

 

Από καθαρή σύμπτωση λοιπόν ήρθα στον κόσμο και από καθαρή τύχη ζω ακόμα σε αυτή τη ματωμένη λωρίδα της παλαιστινιακής γης. Σήμερα είμαι, αύριο ποιος ξέρει; 

 

Αυτά είχα να σου πω, για να γνωρίσεις λίγο τι σόι άνθρωποι είμαστε. Ούτε ήρωες, ούτε νταήδες, ούτε τρομοκράτες, ούτε φονταμενταλιστές.  Απλοί άνθρωποι είμαστε που ζητάμε την ελευθερία μας, τη γη μας  και την αξιοπρέπειά μας.

 

Πως με λένε; Τι σημασία έχει. Πες με Iman, Jalila, Karima, Leila, Maryam…. Όπως και να με πεις το ίδιο κάνει. Ένας νέος άνθρωπος είμαι,  που το αίμα του χύνεται τόσο άδικα στην Παλαιστίνη.  Με καταλαβαίνεις τώρα λίγο καλύτερα “σεβαστέ μου άγνωστε”;

 

 

 

 

 

 



 Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι

 Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι

απλώνει απλώνει αδιάκοπα στο δέρμα του καλοκαιριού

πήζει τον ουρανό πήζει τον άνεμο

κερώνει την καρδιά και τις χαραματιές της θύμησης

και τα σκιαγμένα πρόσωπα ψηλά στις πολεμίστρες….

 

 

Πεσμένοι πάνω στα καμένα βράχια με το θρυμματισμένο

πρόσωπο της ανταρσίας αναστραμμένο στο αύριο

μ’ ένα τραγούδι αλουλούδιστο στα μάτια μας

με τα κεραυνωμένα χέρια σωριαστά

κι απ’ τα χαλαρωμένα δάχτυλα φευγάτα όλα τα ελάφια

πόσες φορές θα σκοτωθούμε ακόμα;

 

 

Το αίμα στο αίμα πάνω πέτρωσε δεν δίνει πια χρησμό

άδειος διάβηκε ο καιρός χωρίς κανένα θάμα…

πεσμένοι πάνω στα καμένα βράχια

πόσες φορές θα σκοτωθούμε ακόμα

ρωτώντας πάντα αμετανόητα ρωτώντας πού τραβάει

αυτός ο δρόμος πού περνάει

ανάμεσα σε σκοτωμένους και φονιάδες

 

Βύρων Λεοντάρης