ΜΑΡΙΑ ΝΑΝΟΥ

Το ύψος του δασκάλου

 

11 Μάρτη 2012,

στους Αγίους Θεοδώρους γίνεται συγκέντρωση κινήσεων πολιτών ενάντια στα σχέδια εγκατάστασης μεγάλου αιολικού πάρκου στα Γεράνεια όρη. Ανήσυχοι πολίτες παίρνουν ο ένας μετά τον άλλο το λόγο. Κάποια στιγμή ανεβαίνει στο βήμα η Μαρία Νάνου, συνταξιούχος τώρα πια εκπαιδευτικός και παρεμβαίνει με το δικό της τρόπο…

Τέτοιοι εκπαιδευτικοί προσδίδουν αξία και αίγλη στο δημόσιο σχολείο που σήμερα συρρικνώνεται από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Τώρα γιατί το θυμήθηκα δύο χρόνια μετά; Ε, σαν εκπαιδευτικός, όλο και κάποιο λόγο θα έχω, μερικές φορές χρειάζεται να ανατρέχεις στο παρελθόν όταν γεγονότα και καταστάσεις σου προκαλούν πόνο, θυμό και ανησυχία!

 

 

 

 

 

για να μη ξεχνάμε και να γρηγορούμε

σαν σήμερα πριν ένα χρόνο χάθηκε ο Παύλος Φύσσας
από χέρι φασιστικό
 

 

 

Έγινε ο κόσμος μια μεγάλη φυλακή

κι εγώ ψάχνω έναν τρόπο τα δεσμά να σπάσω.

Έχω ένα μέρος που με περιμένει εκεί,

σε μια πολύ ψηλή κορφή πρέπει να φτάσω.

Γι' αυτό απλώνω ξανά πολύ ψηλά τα δυο μου χέρια,

για να κλέψω λίγο φως από τα λαμπερά αστέρια.

Δεν αντέχω εδώ κάτω και κοντεύει να με πνίξει

των ανθρώπων η μιζέρια τόσο, όσο κι η θλίψη.

Δεν αντέχω άλλο κι όλοι αυτοί δε μου ταιριάξαν,

πήρα τ' άλλο μονοπάτι κι όχι αυτό που μου χαράξαν.

Ήταν δύσβατο, σκληρό και με παγίδες πολλές,

αγάπες σκάρτες και φίλοι φαρμακερές οχιές.

Είχε τέρατα με παράξενες στολές

που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μέσ’  στις σκιές,

Μην κοντοσταθείς αν πρόκειται ν' ακολουθήσεις,

τα δόντια σφίξε γερά και μη δακρύσεις.

Εγώ το πήγα και το έφτασα στο τέρμα

κι όπως γράφουν στα βιβλία οι παλιοί σοφοί,

όταν θα φτάσει ο ήλιος στο τελευταίο γέρμα,

θα βάλουνε φωτιά από ψηλά οι αετοί.

 

Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές, θέλω να ξέρουν ότι

σιγά μην κλάψω.

Και για αυτές τις αγάπες τις παλιές, θέλω να ξέρουν ότι

σιγά μην κλάψω.

Κι όσοι μ' απείλησαν με πύρινα δεσμά, θέλω να ξέρουν ότι

σιγά μη φοβηθώ.

Να ’ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά, τους περιμένω και

σιγά μη φοβηθώ.

 

Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά,

να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια,

μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά,

πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.

Θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά,

που εκεί πάνω της το φόβο, την ασχήμια

κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά,

κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλασφήμια.

Δε θα δακρύσω μια και δε θα φοβηθώ.

Δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου,

ελεύθερα, ψηλά, πολύ ψηλά πετώ

κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα κι αδέσμευτα φτερά μου.

Και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να 'ρθουν

σ' αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει,

αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν

σ' αυτήν την έξυπνη απάτη, την καλοστημένη.

 

Παύλος Φύσσας





Slumdog Editor: Indian Newspaper Written and Produced by Street Kids

 

 

Μια σπουδαία εφημερίδα!

Η εφημερίδα «Balaknama» ή αλλιώς «Παιδική Φωνή» δεν είναι ένα συνηθισμένο έντυπο

 

γιατί οι μαθητές μας οφείλουν να μαθαίνουν από τους δασκάλους τους για τη ζωή των συνομηλίκων τους από την άλλη πλευρά του φεγγαριού, την αθέατη, αυτή που δεν θα δουν ποτέ στο γυαλί!

 

 

                                                                                                                         

Γράφεται εξ ολοκλήρου από παιδιά του δρόμου στην Ινδία, που ζουν σε άθλιες συνθήκες στις παραγκουπόλεις του Νέου Δελχί. Είναι μια τριμηνιαία έκδοση που έχει αναγνωστικό κοινό σταθερό, και διαβάζεται από πολλές δεκάδες χιλιάδες άτομα. Υποστηρίζεται από τον ινδικό μη κερδοσκοπικό οργανισμό Chetna, γράφεται στο χέρι στα Χίντι και αναδεικνύει διάφορα σοβαρά θέματα που αφορούν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά του δρόμου. Περιέχει άρθρα που σχετίζονται με θέματα όπως η αστυνομική βία, οι γάμοι παιδιών και η παράνομη παιδική εργασία. Δεν είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από μια εφημερίδα για παιδιά, αλλά η Balaknama είναι γνωστή για την παρουσίαση της αλήθειας και της πραγματικότητας όσο σκληρές κι αν είναι. Ο 16χρονος Chandni είναι υπεύθυνος για την έκδοση και αυτός κάνει την επιλογή των θεμάτων, ο 14χρονος Gyothi κάνει ρεπορτάζ στους δρόμους, ενώ η 16χρονη Shambhu γράφει κείμενα. Και οι τρεις δουλεύουν την ημέρα και ασχολούνται με την εφημερίδα τα βράδια. "Κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ με το πώς εμείς ζούμε και πώς περνάμε την καθημερινότητά μας. Σκεφτήκαμε λοιπόν να φτιάξουμε μια παιδική φωνή που θα αφορά μόνο στα παιδιά που ζουν και δουλεύουν στους δρόμους. Οι ιστορίες που γράφουμε αφορούν παιδιά που ζουν στο σκοτάδι αφού τη μέρα δουλεύουν σκληρά", λέει ο Chandni. Στο Νέο Δελχί ζουν πάνω από 500.000 παιδιά-εργάτες, πολλά από τα οποία σε άθλιες συνθήκες, με κατάχρηση ναρκωτικών και αλκοόλ. Υπάρχουν τουλάχιστον 11 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε παραγκουπόλεις σε ολόκληρη τη χώρα, που εργάζονται στους δρόμους, χωρίς πρόσβαση σε εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, ή οποιαδήποτε άλλα κυβερνητικά βοηθήματα. Οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας δεν πληρώνονται, ενώ τα έσοδα από τις πωλήσεις της εφημερίδας χρησιμοποιούνται για να συμβάλλουν στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των παιδιών του δρόμου.

      πηγή: perierga  



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τέλος εποχής

Λίγες μέρες πριν την έναρξη του νέου σχολικού έτους και .. το χτύπημα του κουδουνιού αντί να φέρει χαρά στους εκπαιδευτικούς και ξεβόλεμα στους μαθητές, φαντάζει απειλητικό, προοιωνίζοντας μια πολύ  δύσκολη χρονιά για ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα, μαθητές, καθηγητές, γονείς! Άπειρα κενά, αοριστίες και εγκυκλίους που εκδίδονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, προσπαθώντας να μαντάρουν το πολύπαθο πουλόβερ της παιδείας μας, το οποίο εξακολουθεί  να ξηλώνεται με ευθύνη της κυβέρνησης. Και πώς να εξηγηθεί η φοβερή αυτή αντίφαση; Από τη μια να καταστρώνονται σαρωτικά σχέδια αποδόμησης της δημόσιας εκπαίδευσης και από την άλλη να στηρίζεται ο κύριος υπουργός στο φιλότιμο και την πανεπιστημοσύνη των εκπαιδευτικών, οι οποίοι μπορούν να διδάξουν τα πάντα, αυτοί  που  είναι τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, ανίκανοι, αυτό το τελευταίο το αποδεικνύει η ποσόστωση κατά την αξιολόγηση που προβλέπει ότι σίγουρα το 15% των υπό αξιολόγηση εκπαιδευτικών θα πρέπει να κριθεί ως τέτοιο. Και όλα αυτά για να μην γίνουν προσλήψεις! Κούτσα – κούτσα να βγάλουμε κι αυτή τη χρονιά, κούτσα – κούτσα όμως να αφανίσουμε τη δημόσια παιδεία! Τραγωδία!

Στα σχολεία επικρατεί ένα αίσθημα απόγνωσης και δέους! Καθηγητές τρέχουν πέρα-δώθε  λαχανιασμένοι μήπως και εξασφαλίσουν μια ώρα παραπάνω, προκειμένου να μη χάσουν τις οργανικές τους θέσεις! Αυτές τις μέρες έχουμε την τιμητική μας εμείς οι ξενόγλωσσοι, κυρίως της δεύτερης ξένης γλώσσας, δηλαδή των Γαλλικών και των Γερμανικών καθώς είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι πάμε στο εγγύς μέλλον με μία μόνο γλώσσα, τα Αγγλικά, στο  Γυμνάσιο που σχεδιάζουν. Καταργούν στην ουσία τα παράλληλα τμήματα που ήταν σημαντική κατάκτηση και στη θέση τους βάζουν τη συνδιδασκαλία. Δημιουργούνται έτσι τεράστια τμήματα, στοιβάζοντας κυριολεκτικά τους μαθητές, τις περισσότερες φορές μάλιστα μεγαλύτερα από τα σταθερά τμήματα που υπάρχουν στο σχολείο. Γίνεται έτσι να μάθουν οι μαθητές ξένη γλώσσα; Αν αυτό δεν είναι τράμπα ολκής στους φροντιστηριούχους, τότε τί είναι; Αναρωτιέται κανείς μέσα από τη συρρίκνωση του μαθήματος, τί θα γίνουν οι καθηγητές που πλεονάζουν; Υπάρχουν συνάδελφοι με 26-27 έτη υπηρεσίας που χάνουν οριστικά και αμετάκλητα την οργανική τους θέση, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα έχουν μηδενικές ώρες και σχολεία στην περιφέρειά τους με λειτουργικά κενά της ειδικότητάς τους δεν βλέπεις ούτε με το μακαρόνι. Τί θα γίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;

 Το γεγονός ότι συμπιέζουν το μάθημα της δεύτερης ξένης γλώσσας στο έσχατο σημείο πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα. Γιατί σήμερα αποφασίζει την κατάργηση των παράλληλων τμημάτων και μάλιστα αναδρομικά και στις άλλες τάξεις, εκτός δηλαδή από την Α΄ Γυμνασίου; Μα ήταν γνωστό τοις πάσι ότι υπήρχαν ήδη εκατοντάδες συνάδελφοι ΠΕ05 και ΠΕ07 στον αέρα, στη διάθεση των ΠΥΣΔΕ. Γιατί λοιπόν να βγάλει και άλλους τόσους, τη στιγμή που είχαν οργανικές και διδακτικές ώρες στα σχολεία τους, χωρίς περαιτέρω κόστος για την υπηρεσία, συμπιέζοντας τα τμήματα με τη μέθοδο της συνδιδασκαλίας; Ο αριθμός των συναδέλφων που θα προκύψει από αυτό το μαγείρεμα θα είναι εκρηκτικός!  Ο ισχυρισμός, δια στόματος υπουργού είναι ότι θα μας αξιοποιήσει όλους, ως εναλλακτικό δυναμικό, για να διδάξουμε, αντί των φιλολόγων, το μάθημα της Ιστορίας, ως δεύτερη ανάθεση! Αυτό κι αν είναι από τα άγραφα! Καταρχήν ξεκινάμε από το πρώτιστο,  ότι δηλαδή κάθε ειδικότητα θα έπρεπε να διδάσκει τα μαθήματα  τα οποία έχει σπουδάσει! Επιστημονικά και παιδαγωγικά αυτό είναι το ορθό. Πολυτέλεια θα πει κανείς σε περίοδο κρίσης, όμως δεν είναι έτσι! “Καθένας στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες”,  λέει η λαϊκή σοφία. Σαφώς κι ένας ξενόγλωσσος μπορεί να διδάξει Ιστορία, σαφέστερο όμως ότι ένας φιλόλογος θα την διδάξει πληρέστερα. Δεύτερο εξίσου σημαντικό, δεν μπορεί να αναθέτουν σε έναν ολόκληρο κλάδο να ξελασπώσει την πολιτική ανεπάρκεια της κυβέρνησης, η οποία δεν προχωρεί στην πρόσληψη φιλολόγων και άλλων ειδικοτήτων που λείπουν από τα δημόσια σχολεία. Τρίτον, η αριθμητική δεν βγαίνει, ο αριθμός των ξενόγλωσσων συναδέλφων που θα προκύψει θα είναι τεράστιος.   Μήπως όμως έτσι ανοίγει την μεγάλη δεξαμενή των ξενόγλωσσων, για να πιάσει το νούμερο των επιθυμητών από την τρόικα απολύσεων; Αν όχι τώρα, γιατί έχουμε μπροστά μας εκλογές, σίγουρα μετά από αυτές. Μας βάζει τώρα σε μια διαδικασία  να διδάξουμε άλλα μαθήματα, συμπιέζοντας μέχρι εσχάτων  τις ώρες του επιστημονικού μας αντικειμένου  και του χρόνου, που θα πλεονάζουμε και δεν θα μας χρειάζεται,  μας βάζει σε κινητικότητα και…  ορίστε  η ωραία δεξαμενή των νέων θυμάτων! Σχολείο της αγοράς έχει υποσχεθεί, με συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, με τρεις-τέσσερις ειδικότητες που θα διδάσκουν  τα βασικά και… ιδού τα σχολεία των φτωχών! Η διοίκηση είναι άτεγκτη, δεν μετράει ανθρώπους αλλά αριθμούς, δεν είμαστε λοιπόν εμείς αυτοί που θα πέσουμε στα νύχια της “κινητικότητας”, που ευαγγελίζεται ο Μητσοτάκης τζούνιορ; Τυχαίο μήπως  το γεγονός ότι το υπουργείο παιδείας προχώρησε στην άρση της εποπτείας του κράτους από τη λειτουργία των ιδιωτικών σχολείων; Ένα είναι το σίγουρο! Αυτοί σχεδιάζουν συστηματικά και ψύχραιμα, εδώ και χρόνια την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, ενώ εμείς τρέχουμε να περισώσουμε ότι μπορούμε!

Ζούμε το θέατρο του παραλόγου, βλέπω συναδέλφους να ανακουφίζονται όταν δεν αφορά αυτούς μια επιβαρυντική εγκύκλιος. Ουφ τη γλυτώσαμε κι αυτή τη φορά! Δεν είναι όμως έτσι! Δεν υπάρχει, σε αυτόν τον τυφώνα που σαρώνει τα πάντα, καμία  πιθανότητα κάποιοι να τη γλυτώσουν και να μείνουν αλώβητοι. Περισσότερο από  τρία χρόνια τώρα βλέπουμε να γίνονται πράγματα  που ούτε που μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Μήπως   πρέπει να καλλιεργήσουμε λίγο παραπάνω τη φαντασία μας; Μήπως πρέπει να γίνουμε περισσότερο καχύποπτοι με τους σχεδιασμούς τους; Ποντάρουν στο φόβο, μπορούμε όμως, μας αξίζει να ζούμε φοβισμένοι; Και τί ζωή είναι αυτή που θα ζήσουμε φοβισμένοι και σκυφτοί; Χρόνια τώρα καλλιεργούσαν και αποθέωναν το ατομικό έναντι του συλλογικού και ιδού η κοινωνία που έφτιαξαν! Βαρέθηκα πια να βλέπω φοβισμένους ανθρώπους, βαρέθηκα να βλέπω άτολμους ή αδιάφορους ανθρώπους, ανθρώπους που πάντα θα αναθέτουν, θα ελπίζουν σε κάποιο σωτήρα, θα σχολιάζουν, θα γκρινιάζουν, θα “κρίνουν” τα πάντα, αλλά δεν θα δρουν. Τέλος με την μοιρολατρία!  Εμείς είμαστε δάσκαλοι δεν μας ταιριάζει αυτός ο ρόλος, πρέπει να αντιδράσουμε περισώζοντας την αξιοπρέπειά μας και δίνοντας ένα “μάθημα” ζωής στους μαθητές μας και στην κοινωνία.

Ο γκρεμός  στον οποίο μας έχουν ρίξει, στον πάτο του έχει την ολοκληρωτική φτώχεια. Τα μνημόνια μπορεί κάποια στιγμή να τελειώσουν τυπικά, θα μας έχουν όμως δεμένους χειροπόδαρα για δεκαετίες επιβαρύνοντας εμάς, τα παιδιά μας και πιθανά και τα παιδιά των παιδιών μας. Θα συνεχίσουμε να κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της εξαθλίωσης;   Όχι βέβαια! Θα τους “αξιολογήσουμε” και θα  τους στείλουμε από εκεί που ήρθαν! Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να μπούμε με ορμή  στο προσκήνιο, να πάρουμε τις τύχες μας και τις ζωές μας στα χέρια μας, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος και λαχτάρα απελευθέρωσης. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε στο σημείο μηδέν για να αντιδράσουμε! Το σχολείο που ξέραμε δεν υπάρχει, ζούμε ένα τέλος εποχής! Το βιώνουμε με όλες του τις ωδίνες, ας μην ξεχνάμε όμως,  ότι η  δύναμη είναι των πολλών και ότι μπορούμε να κάνουμε  “τις μέρες της αυθαιρεσίας τους μετρημένες”! 

Τζένη Σιούτη