Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

 
 
Τούγτσε Αλμπαϊράκ
 το κορίτσι που δεν γύρισε το βλέμμα αλλού….
 


Ήταν μόλις 23 χρονών! Φοιτήτρια, μετανάστρια από την Τουρκία, στην Γερμανία, ένα κορίτσι με όνειρα και μέλλον, ένα κορίτσι με καθαρή ματιά και μεγάλη καρδιά! Η Τούγτσε Αλμπαϊράκ δέχθηκε άγρια επίθεση, όταν έτρεξε σε βοήθεια, σαν άκουσε τις κραυγές που έρχονταν από την τουαλέτα ενός φαστ φουντ στο Όφενμπαχ, κοντά στην Φρανκφούρτη, όπου δύο κορίτσια παρενοχλούνταν από ομάδα ανδρών. Την χτύπησαν άγρια στο κεφάλι με ρόπαλο στις 15  του Νοέμβρη και την άφησαν σε κωματώδη κατάσταση.
Οι γονείς της έλαβαν την απόφαση να την αποσυνδέσουν από το μηχάνημα υποστήριξης την Παρασκευή όταν οι γιατροί τους ενημέρωσαν πως η κόρη τους είναι εγκεφαλική νεκρή και απέκλεισαν την πιθανότητα να επανέλθει. Η Τούγτσε την Παρασκευή θα συμπλήρωνε τα 23 της χρόνια.
Η Τούγτσε έχασε τη ζωή της επειδή δεν σιώπησε, δεν αδιαφόρησε! Τίμησε με τη σύντομη ζωή της τα λόγια του συμπατριώτη της ποιητή Αζίζ Νεσίν….
Σώπα μη μιλάς
του Αζίζ Νεσίν
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.
 
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".
 
Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"
 
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!"
 
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
 
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
 
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρεις το μπελά σου, σώπα".
 
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"
 
Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".
 
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.
 
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος,  σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
 
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
 
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
 
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ’ το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
 
και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
 
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσα σου.
 
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα  ’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!....


 
Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι σαν την Τούγτσε, θα δίνουν αξία στη μίζερη ζωή που ζούμε!
Καλό ταξίδι Τούγτσε!
Καλό ταξίδι κορίτσι μας!


Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

 

"κι αυτό που θέλω να σου πω
 
το πιο όμορφο απ’ όλα,
 
 δε στο `χω πει ακόμα"

 


Αχ πόσα πράγματα είχα να δώσω ακόμα! Πόσα σχέδια, πόσες ατέλειωτες νύχτες να κάθομαι στον υπολογιστή και να σχεδιάζω! Θα κάνω τούτο και το άλλο, θα τους μιλήσω για τον τάδε ή τον δείνα ποιητή, λογοτέχνη, μουσικό. Θα τους πω γι’ αυτό ή το άλλο, θα, θα, θα…. Και ξαφνικά είμαι εκτός, μακριά! Τελικά η ζωή είναι μια λευκή σελίδα που ή την γράφεις, την φιλοτεχνείς ή την μουτζουρώνεις ή το χειρότερο την αφήνεις κενή. Ο κάθε άνθρωπος βάζει τον πήχη εκεί που θέλει ή εκεί που τον μάθανε να θέλει! Ο κάθε άνθρωπος έχει να αφηγηθεί τη δική του ιστορία και ενώπιόν της θα είναι πάντα υπόλογος! Σκεφτόμουνα λίγο πριν αναγκαστώ να φύγω να τους μιλήσω για τον Μπόρχες. Δεν πρόκανα! Γι’ αυτό το κάνω μέσα από αυτό εδώ το σημείωμα.

Υ/Γ Είχα σκεφτεί να τους δώσω αυτό το απόσπασμα ως αφόρμηση για ένα ακόμη ταξίδι στο μαγικό κόσμο της τέχνης!

Μπόρχες ομιλία στο Χάρβαρντ το 1967 για το μέλλον της λογοτεχνίας

“…… Πάντα θα υπάρχει ένα παραμύθι, μία ιστορία. Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα κουραστούν ποτέ να λένε ή να ακούνε ιστορίες. Και εάν μαζί με την ευχαρίστηση που θα νιώθουμε ακούγοντας μία ιστορία εισπράττουμε και την επιπλέον απόλαυση της αξιοπρέπειας ενός στίχου τότε κάτι πολύ μεγάλο μόλις συνέβη. Ίσως είμαι ένας άνθρωπος παλιομοδίτης από τον 19ο αιώνα, αλλά παραμένω αισιόδοξος, ελπίζω· και όπως στο μέλλον εμπεριέχονται πολλά πράγματα – όπως στο μέλλον, ίσως, εμπεριέχονται ΟΛΑ τα πράγματα - , πιστεύω ότι το ποιητικό έπος θα επιστρέψει. Πιστεύω ότι ο Ποιητής θα ξαναγίνει ένας μάστορας. Εννοώ, θα μας αφηγείται μια ιστορία και θα την τραγουδά. Και τότε δεν θα σκεφτόμαστε τα δύο είδη ως διαφορετικά όπως δεν το σκεφτόμαστε έτσι όταν διαβάζουμε τον Όμηρο ή τον Βιργίλιο”

Καληνύχτα παιδιά!

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

 
Κατάσταση πολιορκίας τότε και τώρα! Να πολιορκούν το μυαλό σου, τα αισθήματά σου, τα όνειρά σου, τα δικαιώματά σου, την ίδια σου τη ζωή!   
Αθήνα 1968 – Αθήνα 2014.
Ως πότε;
 
 
 
Κατάσταση Πολιορκίας
μέρος ΙΙΙ
Χρόνος παραμορφώθηκε,
Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν.
Ξέρεις πού θα με βρεις,
Εγώ ο Φόβος.
Εγώ ο θάνατος.
Εγώ η μνήμη, ανήμερη.
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου,
εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.
 
Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου.
Θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ' άσεμνα, φρικιαστικά βεγγαλικά.
Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,
ώσπου ν' αρχίσουν να σφαδάζουν
ώσπου ν' αρχίσουν ν' αναρωτιούνται.
Εμένα δε θα μπορούν να με σκοτώσουν.
Όμως θαρρώ, οι μόνοι που -ίσως -καταλάβουν θα ναι τα παιδιά,
πλούσια απ' την κληρονομιά μας
πρώτη φορά, τα παιδιά
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα
τ' αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών
διορθώνοντας τα λάθη,
σβήνοντας τα ψέματα,
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά,
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας
σημαδεμένα από την αστραπή
τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ να 'ρθει.
 
Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα
στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου
κι αν τώρα κάθε που ανασαίνω
βγαίνει τ' όνομά σου
όταν θ' αρχίσω να γυρίζω στους σκοτεινούς δρόμους του κόσμου,
με μόνο μια χούφτα φεγγαρόπετρες να μ' οδηγούν
τυφλώνοντας τον κόσμο με τις λάμψεις του τρελού γέλιου σου,
της καλόγριας που κρατούσε τα κλειδιά,
κουφαίνοντας τον κόσμο με τους ήχους της ταράτσας,
με τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν κι αυτών που βασανίζουν
τραντάζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα τούτη του θανάτου
ίσως τότε θα 'χεις βρει το δρόμο στο δικό σου το λαβύρινθο
ίσως εσύ τότε θα στέκεσαι περήφανο δεντρί,
στο σταυροδρόμι του κόσμου,
μ' όλους τους ποταμούς να φτάνουν μυστικά στις ρίζες σου,
ίσως τότε τα παιδιά σου,
μαζί μ' όλα τα παιδιά,
να προλάβουν τον καιρό και τη ζωή
μια στιγμή πριν απ' το χάος.
 
Και πια δε θα 'χει μείνει τίποτ' από μένα
ούτε η τύψη που έμελλε να γίνω
ούτε το άγγιγμά μου στο χέρι σου
ούτε το πιο δικό μου, η γλώσσα μου,
μα θα 'χω διαλυθεί σ' όλους τους ποταμούς του κόσμου
θα 'χω γράψει τ' όνομά σου, που φοβόμουνα,
ως την άλλη όχθη
και το κορμί μου -ίσως- νεκρό
μα πάλι ακέραιο θ' αναπαύεται
με γύρω του τη θύμησή σου
και τη λιόλουστη ζωή.
 
Το ποίημα το έγραψε η Ρένα Χατζηδάκη, κόρη του Μύρωνος και της σπουδαίας συγγραφέα Λιλής Ζωγράφου, στα χρόνια της δικτατορίας, στη φυλακή, όντας ερωτευμένη, σαν ένα ερωτικό γράμμα. Ήταν συνολικά πέντε ενότητες. Οι δύο χάθηκαν, οι άλλες τρεις είναι αυτές που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, στου οποίου τα χέρια έπεσαν τυχαία από κάποιον κοινό τους φίλο.
 

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014



Πολιτισμός και δημόσιο σχολείο

Θα ήταν κοινοτυπία αν λέγαμε πως ο πολιτισμός είναι η βάση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Επ’ αυτού  κανείς δεν θα είχε αντίρρηση, ούτε η πολιτεία, ούτε η σχολική κοινότητα, ούτε σε τελική ανάλυση η ίδια η κοινωνία. Όμως τι γίνεται στην πράξη, τι κατάσταση έχουμε στα σχολεία μας; Τι θέση έχει ο πολιτισμός στις εκπαιδευτικές κατευθύνσεις, στα αναλυτικά προγράμματα και κυρίως στην καθημερινή εκπαιδευτική πρακτική; Πως επηρεάζει η κρίση την τέχνη και τον πολιτισμό στο δημόσιο σχολείο; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Χρόνια και χρόνια ακούμε πως είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού και ότι αυτό είναι  το μεγάλο μας πλεονέκτημα. Διακατεχόμαστε από μια αρχαιολαγνεία η οποία είναι σε τελική ανάλυση το άλλοθι για  την ανυπαρξία μιας πολιτείας που ποτέ δεν έδωσε ούτε την αρμόζουσα προσοχή, ούτε την προτεραιότητα, ούτε και εκείνο  το θεσμικό πλαίσιο που θα υποστήριζε και θα συνέδεε τον πολιτισμό με την εκπαίδευση και θα βοηθούσε στη διάχυσή του μέσα στο σχολείο, διατρέχοντας και τα διδασκόμενα μαθήματα και κάθε σχολική δραστηριότητα.  

Σχολεία του πολιτισμού -  αναντίρρητη ανάγκη

Έχει κυριαρχήσει η αντίληψη πως όταν μιλάμε για πολιτισμό στο σχολείο, μιλάμε πάντα για κάποιες πολιτιστικές δραστηριότητες κάποιων ψωνισμένων εκπαιδευτικών και για  τα μαθήματα των καλλιτεχνικών και της μουσικής, τα οποία οι περισσότεροι μαθητές και όχι μόνο,  αντιμετωπίζουν ως παρία του εκπαιδευτικού προγράμματος και είναι σταθερά αυτά που σε κάθε “μεταρρύθμιση”, πλήττονται από τις περικοπές στον προϋπολογισμό της παιδείας και αντιμετωπίζονται ως μαθήματα δεύτερης κατηγορίας. Αυτά και τίποτα άλλο! Όμως αυτή η αντίληψη και οι συνοδευόμενες  πρακτικές είναι πραγματικά επικίνδυνες και οπισθοδρομικές!  Οι τέχνες και ο πολιτισμός είναι  αναντίρρητη ανάγκη να διατρέχουν σαν κόκκινη κλωστή το σχολείο και να χαρακτηρίζουν την ύπαρξη κάθε εκπαιδευτικής διαδικασίας. Γιατί θωρακίζουν συναισθηματικά τα παιδιά, γιατί τα  μαθαίνουν  να κρίνουν τις ποιοτικές σχέσεις, αντίθετα από την υπόλοιπη διδακτέα ύλη όπου υπάρχουν μόνο σωστές και λάθος απαντήσεις,  γιατί τα  διδάσκουν  ότι τα προβλήματα δεν έχουν πάντα μόνο μία λύση, ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να ερμηνεύσει κανείς τον κόσμο,  γιατί τα  εξοικειώνουν με τη ρευστότητα των πραγμάτων, τους μαθαίνουν να παραδίνονται στις απροσδόκητες πιθανότητες του έργου καθώς αυτό ξεδιπλώνεται,  ζωντανεύουν το γεγονός ότι τα όρια της γλώσσας μας δεν είναι τα όρια της γνώσης μας,  τα διδάσκουν  ότι μικρές διαφορές μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες επιπτώσεις, τα βοηθούν να πουν τα ανείπωτα, να μετατρέπουν τις εικόνες σε πραγματικότητα, να ονειρεύονται ένα καλύτερο κόσμο, να αποκτούν  μοναδικές εμπειρίες και μέσα από αυτές να ανακαλύπτουν  το εύρος και την ποικιλία των πραγμάτων που είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος. Η τέχνη είναι αυτή που διεγείρει και καλλιεργεί την έκφραση και τη δημιουργία στον μαθητή, καλλιεργεί και μεταδίδει πολιτισμικές αξίες, θεραπεύει την προσωπική αισθητική, αμφισβητεί και καταρρίπτει  στερεότυπα και κανόνες, υποστηρίζει την ομορφιά του διαφορετικού, επιζητά το πρωτότυπο και το αυθεντικό, αναγνωρίζει την αξία του αυθόρμητου, είναι ανοιχτή  στο νέο, απαιτητική στην ποιότητα, στην έρευνα, ατομική και συλλογική, είναι ανήσυχη και κοινωνικά δημιουργική και αποτελεί το ιδανικό εργαλείο για τη μελέτη κάθε μαθήματος, κάθε παρεχόμενης γνώσης. Γιατί η τέχνη τελικά είναι τρόπος να ζεις και να σκέφτεσαι!

Αν αποσυνδεθεί  η τέχνη και ο πολιτισμός από την εκπαιδευτική διαδικασία, τότε αυτονόητα αποσυνδέεται και η μαθητική – παιδική - νεανική έκφραση και δημιουργία από κάθε διδασκόμενο μάθημα, από κάθε σχολική δραστηριότητα, με καταστροφικές συνέπειες. Αν λοιπόν αυτά τα χαρακτηριστικά δεν ενσωματωθούν ή ακόμα χειρότερα αν απομονωθούν από την εκπαιδευτική διαδικασία, τότε οι συνέπειες σε κάθε γνωστικό αντικείμενο, σε κάθε διδασκόμενο μάθημα, στο σχολείο αυτό καθ’ αυτό  είναι τραγικές! 

Ήταν που ήταν στραβό το κλήμα….

Τι συμβαίνει όμως σήμερα, που το σχολείο πλήττεται από τη λαίλαπα της κρίσης; Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα! Από τα σχολεία του παρελθόντος που θεοποιούσαν τον  μονόλογο και  την αυθεντία του δασκάλου οδηγούμαστε σήμερα στα σχολεία της αγοράς, στα σχολεία της μονομερούς εξειδίκευσης, στα σχολεία πρατήρια αποσπασματικών και επιφανειακών γνώσεων. Το δημόσιο σχολείο που αποτελεί τη μία και μοναδική οδό πρόσβασης στην μόρφωση και στον πολιτισμό  για τα παιδιά  που προέρχονται από τα λιγότερο προνομιούχα στρώματα, για τα παιδιά των φτωχών οικογενειών, συρρικνώνεται. Έτσι ο πολιτισμός περνάει στα ψιλά, θεωρείται πολυτέλεια αν όχι κουσούρι και αυτό διατρέχει ολόκληρο το εκπαιδευτικό οικοδόμημα. Και που να πεις τώρα ότι αυτό είναι λάθος! Ποιος θα σε ακούσει! Έτσι φτωχαίνει δραματικά το σχολείο παράγοντας γενιές αναλφάβητων σε θέματα τεχνών και κουλτούρας αποφοίτων. Έτσι  εκπαιδευτικοί παθιασμένοι και ταγμένοι να υπηρετούν τον πολιτισμό στα σχολειά τους, τίθενται αυτόματα στο περιθώριο! “Ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ παλεύοντας για απλή επιβίωση. Μπορούμε στους σημερινούς σκοτεινούς καιρούς να βρεθούμε πίσω από τη γραμμή πάλης που πρόταξαν οι εξαθλιωμένες εργάτριες ιματισμού του Λώρενς της Μασαχουσέτης ένα αιώνα πριν απαιτώντας «ψωμί και τριαντάφυλλα»;” (1)

Σχολεία ανοιχτά στην κοινωνία

Εδώ νομίζω ότι καθοριστικό ρόλο καλούνται να παίξουν οι δάσκαλοι – καθηγητές, οι γονείς, οι μαθητές, ολόκληρη δηλαδή η εκπαιδευτική κοινότητα, σε τελική ανάλυση ολόκληρη η κοινωνία. Να συντονιστούμε και να παλέψουμε για ένα άλλο σχολείο σε ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα, ένα σχολείο που να υπηρετεί τα συμφέροντα της  κοινωνίας και όχι της αγοράς. Ένα σχολείο του πολιτισμού, ένα σχολείο που θα σέβεται το διαφορετικό, ένα σχολείο για όλους! Να επιδιώξουμε με πείσμα τη δημιουργία και λειτουργία μέσα στο σχολείο  πολιτιστικών ομάδων και δράσεων, που θα αποτελούν πόλο έλξης όλο και περισσότερων μαθητών, ομάδων στις οποίες θα κατατίθεται η φαντασία, το μεράκι , η ενεργητικότητα και τα θέλω των μαθητών. Ομάδων που θα παράγουν πολιτισμό, που θα κάνουν τη διαφορά! Σήμερα όμως πριν και πρώτα από όλα πρέπει να παλέψουμε για ανοιχτά σχολεία,  σχολεία που τα απογεύματα θα γίνονται εστίες πολιτισμού και τόπος συνάντησης της γειτονιάς  για συλλογικές δραστηριότητες. Τέρμα πια τα σχολεία που σου δίνουν την αίσθηση της φυλακής ή του ιδρύματος από τα κάγκελα που τα περιβάλλουν. Όσο θα μένουν από το μεσημέρι και μετά κλειστά και θα μαραζώνουν, τόσο πιο εύκολα θα γίνονται στόχος βανδαλισμών, όσο θα ανοίγουν στην κοινωνία και θα είναι φάροι δράσεων και πολιτισμού, τόσο περισσότερο θα περιφρουρούνται από την ίδια την κοινωνία!  

 Με τη φωνή των παιδιών

Κλείνοντας  αυτό το σημείωμα ας πάρουμε υπόψη μας ότι σε όλο αυτό θα έχουμε πάντα συμμάχους τους μαθητές μας. Ιδού τα λόγια μιας μαθήτριας-αρθρογράφου σε ηλεκτρονική σχολική εφημερίδα λυκείου, που σε πέντε γραμμές, έμμεσα και βιωματικά, συνοψίζει  όσα αναφέρθηκαν παραπάνω:

Πάντως, δικός μας προορισμός, δηλαδή όλων εμάς των μαθητών, είναι να αλλάξουμε τον κόσμο και η τέχνη θα μπορούσε να γίνει ένα από τα πιο ισχυρά μας όπλα για αυτόν το σκοπό. Κι αν το μόνο που μπορεί το σχολείο να μας μάθει τελικά για την τέχνη είναι η γραμματική της αναγνώριση, αυτό δε σημαίνει ότι εμείς θα σταματήσουμε εκεί. Ας μην αφήσουμε όλη αυτήν τη σήψη του σήμερα να μας στερήσει το ταξίδι στο όνειρο!”
 

Τζένη Σιούτη

(1 )από άρθρο της Νάντιας Βαλαβάνη

 

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

 
...γιατί η αγανάκτηση μου σαν γενεί συνείδηση.....
επίκαιρο όσο ποτέ!
 
Παράφραση γνωστού τραγουδιού που παρουσιάσαμε με τους μαθητές μου
τον Ιούνη, σε μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο:
“η γνώση είναι ουρανός, της πρέπει ελευθερία” 
 
 
 
 
 
 “σου το πα μια και δυο και τρεις”
 
Τη ζωή, ζωή μου παίρνεις και δεν σου το συγχωρώ
Πίσω τώρα στη γυρεύω δεν σου την παραχωρώ
Πίσω τώρα στη γυρεύω δεν σου την παραχωρώ
 
Σου το `πα μια και δυο και τρεις
κι εφτά κι οχτώ και δέκα
κάτω τα χέρια απ’ το σχολειό
αλλιώς δεν κάνουμε χωριό
 
δεν μπορείς τα όνειρά μου να τα κάνεις ρημαδιό
και για μέλλον μου να έχω μόνο τον ξενιτεμό
και για μέλλον μου να έχω μόνο τον ξενιτεμό
 
πάρε την αποστήθιση
και την παπαγαλία
δως μου πίσω την ποίηση
και την ελευθερία
 
γιατί η αγανάκτησή μου σαν γενεί συνείδηση
άνω κάτω θα τα κάνει δίχως παρεξήγηση
άνω κάτω θα τα κάνει δίχως παρεξήγηση
 
Σου το `πα μια και δυο και τρεις
κι εφτά κι οχτώ και δέκα
κάτω τα χέρια απ’ το σχολειό
αλλιώς δεν κάνουμε χωριό