Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

 
Καλή χρονιά!
 
 

Το μικρό αφισάκι
 
Ένα μικρό αφισάκι σε μέγεθος Α3 είναι, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο! Το κολλήσαμε θυμάμαι έξω από το σπίτι μας, στην κολώνα, μισό χρόνο πριν, παραμονές του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. «Αντιστεκόμαστε έλεγε, δεν υποκύπτουμε στους εκβιασμούς ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ. Στέλνουμε ηχηρό ΟΧΙ στα σχέδια ξένων και ντόπιων κερδοσκόπων και τοκογλύφων»! Το κολλήσαμε καλά γύρω-γύρω, φοβόμαστε μη το πειράξουν και έτσι βάλαμε όλη την μαεστρία μας…
Δεν το πείραξε κανείς, δεν μπορούσαμε άλλωστε να μαντέψουμε ότι αυτό το αφισάκι θα αντιπροσώπευε τη σημαντική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, το μυθικό ΟΧΙ του 61,31%, εν μέσω εκβιασμών, κλειστών τραπεζών και μαζικής ψυχολογικής και οικονομικής τρομοκρατίας, της οποίας το χορό έσερναν πρωτίστως τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια!
Για την ιστορική του σημασία, για τη σημειολογία του γράφτηκαν και θα γραφτούν και στο μέλλον πολλά, δεν φιλοδοξώ να κάνω κάποια βαθυστόχαστη ανάλυση.
Όμως σήμερα καθώς πήγαινα προς την πόρτα του σπιτιού μου, έπεσε το μάτι μου στην κολώνα, είδα το αφισάκι να στέκει εκεί, απείραχτο, ήταν σαν να μου μιλούσε… Μοιραία το μυαλό και η θύμησή μου γύρισε σε κείνες τις μέρες.  Ίσως να φταίει η μελαγχολία που συνοδεύει πάντα αυτές τις μέρες, ίσως η τάση για ανασκόπηση και αναστοχασμό που συνοδεύει πάντα το κατευόδιο του χρόνου που φεύγει…
Το αφισάκι, μου υπενθύμισε  τα γεγονότα που ακολούθησαν, τη διάψευση της ελπίδας, τη μεγάλη κωλοτούμπα ή την αποκάλυψη της γύμνιας, την απόλυτη υποχώρηση και το τρίτο μνημόνιο μιας κυβέρνησης που βαυκαλίζονταν ότι ποιούσε αριστερή πολιτική και που τελικά πέρασε εκείνα ακριβώς τα μέτρα που δεν μπορούσε καμιά άλλη κυβέρνηση να περάσει. Τα μέτρα που έβαλαν ταφόπλακα σε κάθε ελπίδα και κάθε προσδοκία για τη σωτηρία αυτού του τόπου.
Ταυτόχρονα όμως αυτό το αφισάκι, που δεν το έλιωσε η βροχή, ούτε παραδόξως το ξεθώριασε ο ήλιος του καλοκαιριού είναι εκεί στη θέση του και αποτελεί μέρος της περηφάνιας μου και της περηφάνιας πολλών άλλων συντρόφων και συνοδοιπόρων. Είναι σημάδι ενός πείσματος επίμονων και αταλάντευτων αριστερών ανθρώπων, που δεν κιοτεύουν, δεν κάνουν πίσω, δεν τα παρατούν εύκολα. Όχι, δεν είναι από ιδεοληψία αυτά τα λόγια, αντίθετα η ζωή επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά,  πολύ οδυνηρά, πως οι ανατροπές έρχονται μόνο από τα κάτω και για να επιτύχουν πρέπει να είναι σαρωτικές, ασυμβίβαστες, τολμηρές και αυτό συμβαίνει μόνο όταν ο λαός παίρνει την τύχη στα χέρια του. Με αναθέσεις και μάλιστα εκ του ασφαλούς, τίποτα δεν αλλάζει.
Το αφισάκι μοιάζει σα να μου χαμογελά γλυκόπικρα, του ξετσαλακώνω τις άκρες, κάνω να φύγω  και … παίρνω όρκο,  πως το  άκουσα να  σιγοψιθυρίζει τα λόγια του μεγάλου ποιητή:
Άλλαξε τον κόσμο: το ’χει ανάγκη…
 
Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις:
Οργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάχτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.
 
Bertolt Brecht: απόσπασμα από το θεατρικό του έργο
 «Η απόφαση» (1930)


Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

 
Φωτογραφίες από τη θεατρική παράσταση του 2ου Γυμνασίου Ηλιούπολης με τίτλο: «Α. Παπαδιαμάντης, το μοιρολόγι της φώκιας» &  «Μ. Νταρουίς, το φαινόμενο της πεταλούδας». Μια ξεχωριστή θεατρική μάζωξη ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και προβληματισμού.
 
Χριστέ στη γέννησή σου
  φύλαξε, τα εξ ανατολών μωρουδέλια
   δος αυτοίς τον άρτον τον επιούσιον
      και μία στεγνή κλίνη Χριστέ μου,
                                              μία στεγνή κλίνη!
 
 
 
 






Την παράσταση τίμησαν με την παρουσία τους:
ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος
 


 ο Mustafa Battichi εκ μέρους της Παλαιστινιακής Πρεσβείας
 
 
 η πρώην υπουργός ΥΠΟΙΚ Νάντια Βαλαβάνη
 



Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

 
Στην αγαπημένη φίλη της νιότης μου που έχασα ξαφνικά......
 
 
Mα ήταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη
 Ήταν του Mάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα
 Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
 Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.....
Νίκος Γκάτσος,  Aμοργός


Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

 
 Όποιος στερεί από ένα παιδί τη χαρά της ζωής, τότε αυτός, όποιος και να είναι, είναι υπόλογος απέναντι σε όλη την ανθρωπότητα
 

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

θεατρική παράσταση στο σχολείο μας
 
 

Η παράσταση μας εντάσσεται στο πλαίσιο του πολιτιστικού μας προγράμματος με τίτλο δανεισμένο από τα λόγια του Bertolt Brecht: «ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο», ένα παιδαγωγικό – πολιτιστικό πρόγραμμα για τον πόλεμο και την προσφυγιά.
 
Επιδίωξή μας είναι να κατανοήσουν οι μαθητές μας ότι οι διαφορές εμπλουτίζουν και διευρύνουν τη ζωή και ότι υπάρχει ανάγκη για αμοιβαίο σεβασµό και ανοχή. Να αναπτύξουν την ενσυναίσθηση για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι άνθρωποι που ...αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Να μάθουν, να νιώσουν, να συγκινηθούν, να ξεφοβηθούν.
 
Η παράστασή αυτή αποτελεί για μας μια διπλή πρόκληση. Αφενός να ανιχνεύσουν τα παιδιά μια λογοτεχνία (Α. Παπαδιαμάντης) ιδιαίτερα απαιτητική, γλωσσικά αλλά και εννοιολογικά, μια λογοτεχνία της ψυχής και να προσπαθήσουν, στον λίγο χρόνο που διαθέταμε είναι αλήθεια, να την δραματοποιήσουν. Αφετέρου να γνωρίσουν έναν τεράστιο Άραβα – Παλαιστίνιο ποιητή, τον Μαχμούντ Νταρουίς και να έρθουν έτσι σε επαφή με έναν άλλο πολιτισμό, άγνωστο για τους πολλούς στη χώρα μας. Αν θα τα καταφέρουμε θα δείξει ο χρόνος. Εμείς πάντως το προσπαθούμε!
 
Tζένη Σιούτη



Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Νίκος Ξυλούρης - Όσο βαρούν τα σίδερα


Στη μνήμη του Γιώργη Ξυλούρη,
γιου του Νίκου Ξυλούρη
που χάθηκε τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα

"Θέλω στον τάφο μου χαρά
 και δυνατό λυράρη
 να νιώσει ο χάρος ένοχος
 που ήρθε να με πάρει"!



 

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

42η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
 
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι!
*Καζαντζάκης: «Ασκητική»

 
 
Κάποτε πίστευα πως θ’ αλλάξω τον κόσμο… Αυτό δεν έγινε. .  Ίσως το καταφέρετε εσείς. Όμως ο  κόσμος άλλαξε εμένα. Με άλλαξε πολύ. Μου έμαθε να βρίσκω τις αλυσίδες μέσα μου, και όσο μπορώ να τις σπάω,  να ροκανίζω με υπομονή τις έξω μου αλυσίδες,  να μη με ακινητοποιούν, ώστε να θυμάμαι πως σκλάβος είναι εκείνος που ζει μέσα στην αυτόβουλη αιχμαλωσία του φόβου του. Να επιμένω, να θυμάμαι και να γρηγορώ. Μου έμαθε πως κάθε φορά που κράτησα το στόμα μου κλειστό, ενώ έπρεπε να μιλήσω, το κάψιμο στο λαιμό μου ήταν χειρότερο από όλες τις φορές που έκλεινε, επειδή ούρλιαζα συνθήματα στις διαδηλώσεις.   
 
Δεν έχω τις λύσεις, μεγάλωσα πια, με πήραν τα χρόνια, έχω μόνο σκέψεις, κάτι όνειρα σαν τσαλακωμένα χαρτάκια που πλύθηκαν στις τσέπες του παντελονιού,  έχω όμως μια καρδιά που συνεχίζει να συγκινείται όποτε βλέπω ανθρώπους να ζουν και να πεθαίνουν για το όραμά τους. Κουβαλάω  μια  σιγουριά για τη νέα γενιά κι έναν έρωτα για μια άλλη κοινωνία,  σαν εικόνισμα, σαν πολύτιμο αντικείμενο που πρέπει να σωθεί από βουλιμικά χέρια.
*απόσπασμα από τα κείμενα της παράστασης


Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

 
28η Οκτωβρίου
 
το αντιφασιστικό ΟΧΙ του λαού μας
 
πρώτη εκδήλωση στο σχολείο για φέτος
 
 


Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Shaping Humanity: How Science, Art, and Imagination Help Us Understand O...

                   
Η πορεία του ανθρώπου μέσα σε 90 δευτερόλεπτα. Το εντυπωσιακό βίντεο της εξέλιξης από τον πίθηκο στον άνθρωπο
 
        

Ο καλλιτέχνης παλαιοντολογίας John Gurche έχει ξοδέψει πολλά χρόνια μελετώντας τα οστά των προγόνων του ανθρώπου, δημιουργώντας έτσι την πιο ακριβή εικόνα της ανθρώπινης εξέλιξης.
Εκατομμύρια χρόνια συμπιέζονται σε 90 δευτερόλεπτα, παρουσιάζοντας το πώς το ανθρώπινο πρόσωπο με μορφή πιθήκου στο πρώτο καρέ, καταλήγει στο πρόσωπο του ίδιου του καλλιτέχνη στο τελευταίο.
ΠΗΓΗ: news247.gr
 
 
 




 

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

«Ξύπνα μαμά»



Ξύπνα μαμά. Φοβάμαι και κρυώνω μαμά. Και βάζει και βροχές και δυναμώνει κι ο αέρας. Έχω αφήσει πίσω τα ρούχα μου, δεν πρόλαβα να τα φορτώσω μαμά.
Έτριζε το σπίτι μας κι από το μπαλκόνι έβλεπες κύμα καταστροφής να έρχεται. Λέγαμε για πολέμους στο σχολείο και τα διάβαζα στα βιβλία και δεν φαινόταν τόσο τρομακτικό. Παίζαμε πόλεμο με τα παιδιά κάθε απόγευμα, στήναμε τα παιχνίδια μας -εκείνα που ξέχασα- και ρίχναμε το ένα πάνω στο άλλο. Γελούσαμε. Τότε γελούσαμε. Δεν ήταν παιχνίδια για παιδιά αυτά μαμά. Γιατί δεν μου τράβηξες τα παιχνίδια; Δεν είναι παιχνίδι ο πόλεμος και τα παιδιά δεν μπορούν να τον ελέγξουν, τα τρώει.
Τα άφησα πίσω τα παιχνίδια αυτά μαμά. Πόλεμος στον πόλεμο κι άφησα πίσω τους δικούς μου μαχητές. Έμειναν εκεί μαζί με τον μπαμπά. Φεύγοντας του είπα «Μπαμπά, σου αφήνω δυνατούς βοηθούς να σε προσέχουν». Κι εμένα μου είπε να προσέχω εσένα και την Αλίζ. Ξύπνα μαμά, ο μπαμπάς θα γυρίσει και θέλω να δει πως σε πρόσεχα.
Ξύπνα μαμά. Εδώ που ήρθαμε ο κόσμος έχει ηρεμία. Δεν μοιάζει με τον δικό μας. Μπορεί να δυναμώνει το κρύο και να μην έχουμε τοίχους να βάλουμε τα σώματά μας, μπορεί να πεινάμε λίγο παραπάνω αλλά δεν απειλούμαστε τόσο μαμά.
Ξύπνα μαμά κι έχουμε να διασχίσουμε τον σιδηροδρομικό σταθμό και δεν μπορώ να σηκώσω την Αλίζ και τις τσάντες μας, κι ο κόσμος περνάει και δεν σε σηκώνει κανείς. Τους κοιτάω στα μάτια και δεν έρχονται. Βιάζονται. Έχουν δρόμο. Έχουμε δρόμο, ξύπνα μαμά.
Όταν έβαζα τις μπλούζες μου στην πορτοκαλί μου τσάντα μου έλεγες πως δεν χάθηκε κι ο κόσμος που φεύγουμε, πως είμαστε δυνατοί, μαχητές και υπερήρωες, όπως αυτοί στα παιδικά. Μου έλεγες να μην τα βάλω κάτω κι όποτε κουραστώ να πεισμώσω μαζί μου που κουράστηκα και να παλέψω ακόμη πιο δυνατά. Τα έλεγες και δάκρυζες μαμά κι εγώ σε αγκάλιαζα διαβεβαιώνοντάς σε να μην ανησυχείς.
Ξύπνα μαμά, έχω αφήσει την Αλίζ σε μία κυρία αγκαλιά και φοβάμαι μη μας την πάρει. Ξύπνα μαμά, γιατί δεν έχω τι να της πω. Είναι μωρό και στα μωρά δεν κάνει να μαυρίσουμε τις καρδούλες τους μαμά, έτσι δεν είναι;
Άνοιξε τα μάτια σου μαμά κι έχουμε να ζήσουμε πολλά ακόμη. Τώρα φτάνουμε. Περάσαμε τα δύσκολα. Περπατήσαμε, κολυμπήσαμε, τρέξαμε. Τώρα φτάνουμε μαμά.
Χθες σε ρώτησα πότε φτάνουμε. «Σε λίγο», μου ψιθύριζες και μου χάιδευες το κεφάλι. Το ίδιο κάνω κι εγώ τώρα.
«Ξύπνα μαμά, σε λίγο φτάνουμε, το υπόσχομαι, μ’ ακούς;»
Άνοιξε τα μάτια σου, έχεις να μας δεις να μεγαλώνουμε.
Άνοιξε τα μάτια σου, έχεις να περιμένεις τον μπαμπά.
Άνοιξε τα μάτια σου, έρχεται η γαλήνη.
Ξύπνα μαμά και πες μου πως έκλεισες τα μάτια για πλάκα.
Δεν είναι αστείο, μα θα σε συγχωρήσω και θα γελάσω.
Ξύπνα μαμά,
δεν είναι όμορφοι οι άνθρωποι με τα μάτια κλειστά.
Δημιουργούνε φόβο στους γύρω μη δεν τα ξανανοίξουν.
Φοβάμαι μαμά, ξύπνα.

Το κείμενο είναι της Σπυριδούλας Γεωργοκίτσου

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

την πόρτα ανοίγω το βράδυ
ας ανοίξουμε τις πόρτες μας και τις καρδιές μας στους κατατρεγμένους αυτού του άδικου κόσμου
 
Μετανάστευση. Μετανάστευση σημαίνει αέναη κίνηση ανθρώπων και ιδεών  σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, για πολιτικούς, οικονομικούς, περιβαλλοντικούς και άλλους λόγους. Τη βιώσαμε και εξακολουθούμε να τη βιώνουμε, με όλες τις εντάσεις και τα συναισθήματα που αυτή προκαλεί. Είναι μέρος της κουλτούρας μας, της μνήμης μας, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Με δυο λόγια αφορά το παρελθόν μας , το παρόν μας κι από ότι φαίνεται και το μέλλον μας.
Αποδημία, χωρισμός, διασπορά, διασκορπισμός εδώ και εκεί, ότι διασπείρεται, διαλύεται.  Εκπατρισμός, μισεμός, ξενιτεμός και ξενιτεμένος. Λέξεις που περιγράφουν την ξενιτιά, που κουβαλούν στους φθόγγους και στις συλλαβές τους φορτίο πόνου, νόστου, ανάγκης, αναζήτησης και ελπίδας, ελπίδας για καλύτερη ζωή.
(απόσπασμα από τα κείμενα της θεατρικής παράστασης που είχαμε ανεβάσει με τους μαθητές μου για την μετανάστευση, πριν από δύο χρόνια)
 
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
        τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
 
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
 κι ανάμεσά μας θα στέκει
 ο πόνος, του κόσμου αδερφός.
 
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
 κι εκεί καθώς θα μιλάμε
 θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
 
Τάσος Λειβαδίτης - Μίκης Θεοδωράκης
 
( An Old Woman Cooking Eggs - Diego Velazquez, 1618 )
 
 
 
 


Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

 
ευτυχισμένη που επέστρεψα στο σχολείο μου! 
 
 
 
Η προσευχή της δασκάλας
***της Gabriela Mistral
 
...Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν' αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,
αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου...
 ...Δώσε μου απλότητα και βάθος
 λύτρωσέ με απ' το να είμαι
 περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.
Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
 πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.
Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
 κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!
Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
 το χτισμένο με τούβλα σχολείο μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
 η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
 και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
 από τις κολώνες και το χρυσάφι
 των πλούσιων σχολείων.
Και, τέλος, θύμιζέ μου
 από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez,
ότι το να διδάσκεις
 και ν' αγαπάς παράφορα στη Γη
 είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου*
 στην καυτή πλευρά του έρωτα.
 
 Η Gabriela Mistral είναι χιλιανή ποιήτρια που βραβεύθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 1946.
*Η λόγχη – που χρησιμοποιήθηκε από το ρωμαίο εκατόνταρχο Λογγίνο για να τρυπήσει τη δεξιά πλευρά του Χριστού στο σταυρό 

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

 
 
 
Μπ. Μπρεχτ
Κάθε χρόνο το Σεπτέμβρη
Σαν ανοίγουν τα σχολεία
Κάθε χρόνο το Σεπτέμβρη σαν ανοίγουν τα σχολεία,
Στις συνοικίες οι γυναίκες μπαίνουν στα χαρτοπωλεία.
Και αγοράζουν σχολικά βιβλία και τετράδια για τα παιδιά τους.
Απελπισμένες ψάχνουν στα τριμμένα τσαντάκια τους
 και την τελευταία δεκάρα,
όλο παράπονο
 που η γνώση είναι τόσο ακριβή.
Κι όμως μήτε που υποπτεύονται
 Πόσο κακή είναι η γνώση
 Που προορίζεται για τα παιδιά τους
 
 (Μπέρτολτ Μπρεχτ «76 ΠΟΙΗΜΑΤΑ», μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη, εκδόσεις «Θεμέλιο»)


Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

 
Στον Αϊλάν
 


 
Πού να σε κρύψω γιόκα μου
 να μη σε φτάνουν οι κακοί
 
 σε ποιο νησί του ωκεανού
 σε πια κορφή ερημική.
 
Δε θα σε μάθω να μιλάς
 και τ’ άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
 τόσο καλή τόσο γλυκή
 που μες τα βρόχια της οργής
 ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.
 
Συ θα `χεις μάτια γαλανά
 θα `χεις κορμάκι τρυφερό
 θα σε φυλάω από ματιά κακή
και από κακό καιρό
 
 Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
 δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
 εσύ νοικοκερόπουλο
 όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης
 
 Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
 κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις
 
 Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
 το φως να το σηκώσουν
 δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
 απ’ την αλήθεια της σιωπής
 χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν
  
                                                                            Κώστας Βάρναλης
 


Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

 
Το αρχαιότερο βιβλίο του κόσμου που τυπώθηκε σε έγχρωμη μορφή
 
Το «Shi zhu zhai shu hua pu» («Το εγχειρίδιο της Καλλιγραφίας και της Ζωγραφικής»),  17oς  αιώνας, είναι το αρχαιότερο βιβλίο του κόσμου που τυπώθηκε σε έγχρωμη μορφή. Πρόκειται για ένα βιβλίο τόσο παλιό και εύθραυστο, που απαγορευόταν μέχρι και το άνοιγμά του καθώς υπήρχε κίνδυνος να διαλυθεί μόνο και μόνο από το άγγιγμα.
Πλέον όμως, το σπάνιο αυτό εγχειρίδιο είναι διαθέσιμο σε οποιονδήποτε θέλει να ανακαλύψει τους θησαυρούς που κρύβουν οι σελίδες του, χάρη στην τεχνολογία.
Η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ κατάφερε να ψηφιοποιήσει το βιβλίο και να το προσθέσει στην Ψηφιακή της Βιβλιοθήκη, στο τμήμα της Κινέζικης συλλογής που διατηρεί.
«Είναι σημαντικό καθώς είναι τόσο το πρώτο όσο και το πιο όμορφο παράδειγμα έγχρωμης εκτύπωσης οπουδήποτε στον κόσμο» είπε ο επικεφαλής του κινέζικου τμήματος της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, Charles Aylmer στο Hyperallergic.com. «Ο καθένας θα ξεχωρίσει το δικό του αγαπημένο (σημείο από το βιβλίο) αλλά οι περισσότεροι προτιμούν τα πουλιά, καθώς απεικονίζονται με ιδιαίτερη οικονομία στις γραμμές και αληθινή κατανόηση της φύσης του θέματος».
Οι σελίδες που πέρασαν από ψηφιοποίηση περιλαμβάνουν οκτώ θεματικές κατηγορίες που έχουν φιλοτεχνηθεί από 50 διαφορετικούς καλλιτέχνες και καλλιγράφους, οι οποίες απαρτίζονται από πουλιά, δαμάσκηνα, ορχιδέες, μπαμπού, φρούτα, πέτρες, σχέδια από μελάνι και διάφορες όμορφες απεικονίσεις, καθένα από τα οποία συνοδεύεται από ένα κείμενο ή ποίημα.
Το εγχειρίδιο δημιουργήθηκε το 1633 από το Ten Bamboo Studio στην Ναντσίνγκ, την πρωτεύουσα της επαρχίας Γιανγκσού της Κίνας, η οποία θεωρείται μέχρι σήμερα μια πόλη με εξέχουσα θέση στην κινέζικη ιστορία και τον πολιτισμό. Πρόκειται για το αρχαιότερο, γνωστό στην επιστημονική κοινότητα, βιβλίο με πολύχρωμες ξυλογραφίες, στο οποίο κάθε εικόνα περιλαμβάνει πολλές στρώσεις εκτύπωσης με διαφορετικά χρωματιστά μελάνια -κάτι που δίνει στο τελικό αποτέλεσμα την εντύπωση πως έχει ζωγραφιστεί στο χέρι. Εκτυπώθηκε πολλές φορές, η εκδοχή του Κέιμπριτζ όμως είναι μία από τις σπάνιες ολοκληρωμένες εκτυπώσεις μιας εκ των πρώιμων εκδόσεών του, με το χαρακτηριστικό δέσιμο σε τεχνική «πεταλούδας».
πηγή:
 
388 μαγευτικές σελίδες
απολαύστε τες!