▶ Make this the year YOU discover a new destination

Γάζα

  «Αν ξεπλύνουμε τα χέρια μας από την διαμάχη μεταξύ των ισχυρών και των ανίσχυρων, τότε επιλέγουμε το μέρος των ισχυρών και δεν παραμένουμε ουδέτεροι»

  



 

«Η Γάζα συχνά περιγράφεται ως η μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, καθώς κανείς δεν μπορεί να μπει ή να βγει από αυτήν. Ωστόσο αυτός ο χαρακτηρισμός είναι άδικος για τις φυλακές, καθώς σε αυτές ο ηλεκτρισμός και το πόσιμο νερό δεν κόβονται καθημερινά»  

 

Ο γνωστός Βρετανός καλλιτέχνης δρόμου Banksy αποκάλυψε την Τετάρτη την τοποθεσία ενός νέου έργου του στην Γάζα της Παλαιστίνη, με τίτλο «Bomb Damage», εμπνευσμένο από τον «Στοχαστή» του Ωγκύστ Ροντέν. Οι σημειώσεις συνοδεύουν την ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

 





Πραγματικά συγκινούμαι όταν συνειδητοποιώ ότι πολλά μπορούν να αλλάξουν στο χώρο της παιδείας! Πολλά για τα οποία αρκετοί συνάδελφοι είχαμε παλέψει, χρόνια τώρα, πολλά για τα οποία μοχθήσαμε και οραματιστήκαμε και αφιερωθήκαμε με όσες δυνάμεις και ικανότητες διαθέτουμε ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Αμήν!  

 

 

Αριστείδης Μπαλτάς: Ένας αριστερός δάσκαλος που θέλει να ενώσει τα πίσω και τα μπρος θρανία;

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος αναλαμβάνει το υπουργείο Παιδείας. Είναι όμως η πρώτη φορά που ένας αριστερός πανεπιστημιακός δάσκαλος και ενεργό μέλος του πανεπιστημιακού κινήματος γίνεται υπουργός Παιδείας.

πηγή: left.gr 

Για έναν τέτοιο υπουργό παραμένει πάντα οδηγός το «ιδανικό της ισότιμης εκπαίδευσης για όλους» και προτεραιότητά η αντιμετώπιση του σχολικού αποκλεισμού. Ο Αριστείδης Μπαλτάς σίγουρα δεν είναι θαυματοποιός. Ο ίδιος δηλώνει πάντα μαθητής «εσαεί και διά βίου» και όταν τον ρώτησα με ποια αρχή θα πορευτεί στο υπουργείο Παιδείας, απάντησε αφοπλιστικά: "Με την αρχή που είχα και ως μαθητής, αλλά και ως δάσκαλος: Μ' αρέσει να μαθαίνω για να πράττω σωστά. Αλλά μαθαίνω σημαίνει ακούω και μοιράζομαι μια ευθύνη που υπερβαίνει κάθε μεμονωμένο άτομο».

* Είδαμε τα προηγούμενα χρόνια ότι όσο αγρίευε η φτώχεια τόσο εντείνονταν μέτρα στην εκπαίδευση που εκτόξευαν τα έξοδα των γονιών, όξυναν τις κοινωνικές αντιθέσεις και οδηγούσαν σε σχολικό αποκλεισμό (τριπλές πανελλαδικές εξετάσεις στο Λύκειο, Τράπεζα Θεμάτων, κατάργηση των μετεγγραφών). Ήταν παραλογισμός ή στρατηγικό σχέδιο των εμπνευστών του Μνημονίου;

Δεν μ' αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας, αλλά θεωρώ ότι ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο ως προς το εξής: Το δημόσιο σχολείο για τον νεοφιλελευθερισμό θεωρείται πολυτέλεια. Ο νεοφιλελευθερισμός θέλει ένα σχολείο δεξιοτήτων με την ευρεία έννοια που θα αρχίζει από το Δημοτικό και θα μειώνει δραστικά την πίεση για ανώτατη εκπαίδευση. Το αποτέλεσμα είναι τραγικό, είναι ενάντια σε κάθε παράδοση της ελληνικής κοινωνίας που στηριζόταν πάντα στο «μάθε παιδί μου γράμματα». Οι πρακτικές επιπτώσεις αυτής της πολιτικής όξυναν στο μη περαιτέρω τον σχολικό αποκλεισμό. Αναφέρομαι στη σχολική αποτυχία, στη σχολική διαρροή, αλλά και στο γεγονός ότι η ίδια η τάξη χωρίζεται στα δύο, στα πίσω και στα μπρος θρανία, όπου ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένος να δουλεύει μόνο με τα παιδιά των πρώτων θρανίων, ενώ τα παιδιά των δεύτερων πετιούνται στον Καιάδα. Μια ουσιαστική παρέμβαση από το υπουργείο Παιδείας πρέπει να ξεκινήσει από εδώ και όχι από τα ανώτατα. Το κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σε ό,τι αφορά το σχολείο είναι τα ζητήματα του σχολικού αποκλεισμού και από εκεί και πέρα τα άλλα έπονται.

* Έχετε δηλώσει ότι ένα παιδί που μαθαίνει να μιλάει μπορεί να μάθει τα πάντα. Τι φταίει τότε για την «κατάρα» το 1/3 των μαθητών να ανήκει σταθερά στη διακεκαυμένη ζώνη της σχολικής αποτυχίας, ειδικά αν οι εξετάσεις είναι πανελλαδικού χαρακτήρα;

Αν υπήρχε ένας δάσκαλος εμπνευσμένος για κάθε παιδί, θα διαπίστωνε ότι το παιδί που έχει μείνει πίσω κρύβει μέσα του δυνάμεις και ταλέντα που μπορεί να το οδηγήσουν μακριά. Δυστυχώς, είναι αδύνατον να υπάρξει ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα. Άρα, αυτό το οποίο απαιτείται είναι ένα είδος διδασκαλίας που θα απευθύνεται, κατά το δυνατόν, σε όλους τους μαθητές της τάξης και ένα πνεύμα συνεργασίας και συλλογικότητας και όχι ανταγωνισμού. Δεύτερον, χρειάζεται μέριμνα για το περιβάλλον του παιδιού και τρίτον απαιτείται το σχολείο να καλλιεργεί την ιδέα ότι η γνώση και η μόρφωση είναι χαρά, δεν είναι καταναγκασμός. Ούτε είναι απλώς ένα εφόδιο. Και, άρα, το παιδί που μαθαίνει να απαντά σε μια ερώτηση, έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα προς την κατάκτηση της αυτοπεποίθησης που χρειάζεται για να προχωρήσει. Αυτή είναι η προοπτική που θα υπηρετήσουμε...

* Σε κάποιο από τα βιβλία σας, κάνατε τον Νεύτωνα να μιλήσει με τον Φρόιντ. Οι ομάδες, όμως, που έφτιαξαν τα αναλυτικά προγράμματα και τα βιβλία δεν είχαν διάλογο μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να γίνεται ακόμα πιο δύσκολη η εκπαιδευτική διαδικασία...

Κι εγώ ως φοιτητής αντιμετώπισα κάποτε το πρόβλημα της συνεργασίας των μαθημάτων. Το αίτημα είναι σαφέστατο. Ανασύνταξη αναλυτικών προγραμμάτων στα σχολεία και ανά τάξη. Βιβλία επαρκή σε σχέση μ' αυτή την ανασύνταξη, ως προϋπόθεση για ν' αρχίσουμε να πηγαίνουμε παραπέρα. Προφανώς δεν είναι της στιγμής. Δεν θέλουμε να διαταράξουμε τη σχολική χρονιά, αλλά όποιες διορθωτικές παρεμβάσεις μπορούν να γίνουν στο υπάρχον πλαίσιο για να βοηθηθούν μαθητές και δάσκαλοι, θα τις κάνουμε.

* Ο εχθρός του σχολείου ποιος είναι;

Είναι ένα τεράστιο γραφειοκρατικό σύστημα, ένα πλέγμα συνηθειών που βάζει ανθρώπους σε καλούπια και μια υπεριπτάμενη πολιτική που στηρίζεται πολύ περισσότερο στο φαίνεσθαι, τη γρήγορη εντύπωση, την εύκολη ατάκα και όχι στο να σκύψεις στην ουσία των προβλημάτων.

* Και ο φίλος του σχολείου;

Ο φίλος του σχολείου είναι η κοινωνία στο σύνολό της, με τις ιστορικές της καταβολές, οι οικογένειες, τα παιδιά οι γονείς, οι δάσκαλοι που είναι ηρωικοί πάρα πολλές φορές και δεν εκφράζονται από πουθενά, γιατί τα συνδικάτα είναι προσανατολισμένα, και δικαίως, σε αιτήματα. Αν αναδειχθεί το έργο τους, θα φανεί γιατί οι Έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό τα καταφέρνουν μια χαρά, ενώ εδώ δεν μπορούν να βρουν στον ήλιο μοίρα.

* Αλήθεια, κύριε υπουργέ, τι νομίζετε ότι κάνει έναν δάσκαλο καλό;

Η ιδέα ότι μαθαίνω από τον μαθητή, η ιδέα ότι δεν παριστάνω ότι ξέρω εκείνα που δεν ξέρω, ότι δημιουργώ μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και ευθύνης. Όλα τα υπόλοιπα έπονται.

                                                                     (...)

* Κύριε υπουργέ, τι θέλατε να πείτε από το βήμα της Βουλής και δεν προλάβατε;

Ήθελα να πω ότι τούτο το υπουργείο έχει ως καταστατικό καθήκον να δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και την έκφραση ενός δημοκρατικού φρονήματος με την ευρύτερη έννοια, στην ελληνική κοινωνία. Ένα τέτοιο δημοκρατικό φρόνημα είναι όπλο σε μια διαπραγμάτευση σαν αυτή που κάνουμε τώρα.



 

 

Αυτή τη Δευτέρα στις 09 Φλεβάρη δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης στον Ηλία Πλαστήρα και στην ηπειρώτικη ζυγιά του! 

 

Την Δευτέρα 09 Φλεβάρη στις 9.30 το βράδυ στη μουσική σκηνή "rythmos stage" στην Ηλιούπολη η τελευταία παράσταση για την μνήμη και την πολιτιστική κληρονομιά της Ηπείρου έρχεται να υποστηρίξει την απόφασή μας να μη δεχτούμε άλλες απώλειες που πληγώνουν τις μνήμες μας.

 

Χάσαμε τον πέτρινό μας γίγαντα, της Όλγας Στέφου

Η Ήπειρος είναι ένας μυστήριος τόπος. Οι λίμνες της τους χειμώνες παγώνουν και μπορείς να τις περπατήσεις. Άλλες έχουν δράκους, άλλες έχουν φαντάσματα γυναικών. Τα παλιά της κάστρα, πριν γίνουν πέτρα, ήταν πολεμιστές ψηλοί σαν βράχοι. Τα πλατάνια της είναι γιαγιάδες που λένε παραμύθια. Και τα γεφύρια της είναι χούφτες καλόκαρδων γιγάντων, αιώνια απλωμένες, φιλικές, να σε βοηθούν να περνάς. Δεν ξέρω πού να περνάς. Από το ένα χωριό στο άλλο, από τον ένα θρύλο στον επόμενο, από το μοιρολόι σε έναν ακόμα λυγμό.

Όταν ήμασταν παιδιά, στις Κυριακάτικες εκδρομές πάντοτε σταματούσαμε στα γεφύρια. «Ας κατέβουμε λίγο εδώ!». Ο αδερφός μου ήταν μικρούλης και δεν έφτανε να κοιτάξει στο ποτάμι. Εγώ του κρατούσα το χέρι, οι «μεγάλοι» μας τραβούσαν φωτογραφίες.

Μεγαλώνοντας, μάθαμε όλα τα γεφύρια κι όλα τα ποτάμια. Δεθήκαμε με τον τόπο, με μια αγάπη αλλόκοτη, αφού δεν είχε όνομα, ούτε ταυτότητα παρά μονάχα μυρωδιά, ήχο, χρώμα. Ξέρετε, μαθαίνεις να πατάς στην ίδια κι απαράλλαχτη πέτρα που πάτησε κι ο προπάππους σου μπουσουλώντας, για να μην γλιστρήσει και πέσει.

“Έτσι λέει η μητέρα μου πως γινόταν. Ο προπάππους ο Γιάννης περνούσε απ’ το γεφύρι της Πλάκας «μπουσουλητός», οι πλάκες γλιστρούσαν κι από κάτω κυλούσε ένας Άραχθος αφράτος κι απρόβλεπτος. Ο ίδιος Άραχθος που έσπασε την χούφτα του καλόκαρδου, πέτρινου γίγαντα μόλις χθες, έπειτα από 150 χρόνια υπομονής.

Το γεφύρι της Πλάκας ήταν ένα γλυκό τραγούδι. Μοναδικό σε όλα τα Βαλκάνια, περήφανο, στολίδι. Αυτό το γεφύρι είχε κάποτε επιζήσει από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς, είχε φιλοξενήσει αντάρτες που δώσανε τα χέρια, μα έπεσε απ’ την κούραση, παρατημένο χωρίς φροντίδα χρόνια τώρα. Φορτωμένο αγάπη, ωστόσο. Πέρασε από πάνω του ο Ποταμός και δεν άντεξε πια.

Χάσαμε, βλέπετε, έναν φίλο μας. Κι έμαθα το μυστικό, πως απ’ την ώρα που η χούφτα έσπασε, τα δέντρα, οι άνθρωποι, ο ποταμός ενώθηκαν κι ακούγεται μονάχα ένας βαθύς, αργός ήχος, μουσικός, σπαρακτικός. Σαν κλάμα.



 

Το γεφύρι της καρδιάς μας  

 

 

 

 

Φωτογραφία του 1901, του γεφυριού της Πλάκας από τη συλλογή του Σουλτάνου Abdul Hamid I

Το μεγαλύτερο και ομορφότερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων! Μαζί με κάθε πέτρα, κάθε αγκωνάρι του που κατάπιε ο Άραχθος κατάπιε κι ένα κομμάτι της καρδιάς μας, της συλλογικής μας μνήμης. Επιτακτική λοιπόν η ανάγκη να αποκατασταθεί άμεσα για να «ζεύγει», έστω κουρασμένα πια, σιωπηλούς ποταμούς και θορυβώδεις χείμαρρους. Για να έρθει και πάλι η καρδιά μας στη θέση της!

Τζένη Σιούτη

Παραθέτω κείμενο του Δημήτρη Λένη

 

Ο γερο-πατέρας μου λυπημένος. «Τους πήρα όλους τηλέφωνο, έφυγε λέει, το πήρε το ποτάμι. Πώς έγινε αυτό; Κρίμα ρε παιδί μου». Κρατήθηκε όμως.
Η Μαρίνα πάλι όχι. ...Ήταν η φωνή της μισό να κλάψει, μισό να βάλει τις φωνές. «Χρόνια τους το λέγαμε. Τους το φωνάζαμε. Θα πέσει! Και η ΔΕΗ ήθελε να να το πνίξει, να κάνει φράγμα. Το παλέψαμε όμως, να μη γίνει. Και μετά όταν τους είπαμε ότι έχει πρόβλημα, μας λέγανε ότι δεν θα γίνει τίποτα, ότι φωνάζουμε χωρίς λόγο. Μας κορόιδευαν. Και μας στείλανε και κάτι μηχανικούς να κάνουνε τσιμεντενέσεις. Εδώ πάει να πέσει, τους λέω, τι τσιμεντενέσεις; Θέλει δουλειά καλή τους λέω, θα δεις μου λένε αυτοί. Τις κάνανε τις τσιμεντενέσεις τους, και το γιοφύρι βάρυνε και πήρε κλίση! Θα πέσει στην πρώτη βροχή τους λέω, δεν έχει τίποτα μου λένε, άσε που έτσι κρατάμε και το κόστος χαμηλά. Φύγανε. Κι όμως, είχε γείρει.
Και πάω το πρωί στις εννιάμισι να δω, μπροστά στα μάτια μου έφυγε. Χάθηκε, το πήρε το ποτάμι! 150 χρόνια άντεξε κι έφυγε μπροστά στα μάτια μου! Τι να πεις, μας έχουν παρατημένους.»
Καλά αυτοί μεγάλωσαν μαζί του, ήταν μέρος της ζωής τους πριν τον πόλεμο, πριν να γίνει η γέφυρα, από κει βγαίνανε στον κόσμο. Μετά, όσοι ξεμείνανε στα κατσάβραχα, ήταν η ξεκούραση για το μάτι τους, η βόλτα τους, η περηφάνεια τους, η ιστορία τους, ήταν δικό τους ρε παιδί μου και τους πρόδωσαν, δεν το φρόντισαν ενώ ήταν υποχρέωσή τους, δεν το γιάτρεψαν, ενώ φαινόταν ότι είχε γεράσει και ήθελε φροντίδα.

Κι εγώ; Που ένας μακρινός ξεχασμένος προ-προ-πάππος τόχτισε (ίσως, δεν ξέρω, σάματις έχει σημασία αν ήταν όντως προ-προ-πάππος); Που μικρός, όταν στις εκλογές ανεβαίναμε στο χωριό, το ανέβαινα και μου φαινόταν θεόρατο -- να το φοβάσαι, το χάος να κάτω από τα πόδια σου και το βουητό του ποταμού να έρχεται σαν από τον άλλο κόσμο και που το μπέρδευα με της Άρτας και σκεφτόμουνα που να 'ναι θαμμένη η γυναίκα του πρωτομάστορα, από δεξιά ή από αριστερά;

Όταν το άκουσα ότι χάθηκε στο ραδιόφωνο ένιωσα σα να έχασα έναν αγαπημένο θείο. «Τι; Τι είπε ρε;» Έναν θείο που σπάνια τον έβλεπα αλλά κάθε φορά κάτι είχε να πει, κάπως ήξερε να με κοιτάξει.
Τι λέμε στα μνημόσυνα, να ζήσουμε να το θυμόμαστε που το περπατήσαμε;
Ε, όχι, δεν ήταν ούτε η μοίρα του, ούτε η ώρα του. Ήταν έγκλημα εκ προμελέτης. Και ήταν ένα από τα πολλά που έγιναν. Κι αν αυτό ήταν έγκλημα σε πέτρες, σε ντουβάρια πάνω από ποτάμια, μάρτυρες της ιστορίας μας, είναι κι άλλα χειρότερα. Σε αληθινούς ανθρώπους.
Άντε μου στο διάολο!