ευτυχισμένη που επέστρεψα στο σχολείο μου! 

 

 

 

Η προσευχή της δασκάλας

***της Gabriela Mistral

 

...Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,

για να μπορέσω ν' αγαπήσω

και να υπερασπίσω όπως αυτές,

αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου...

 ...Δώσε μου απλότητα και βάθος

 λύτρωσέ με απ' το να είμαι

 περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.

Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια

 πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,

μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.

Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,

τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.

Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία

 κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.

Να μαλώνω με πόνο,

να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!

Κάνε να γεμίσει με πνεύμα

 το χτισμένο με τούβλα σχολείο μου.

Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου

 η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.

Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του

 και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή

 από τις κολώνες και το χρυσάφι

 των πλούσιων σχολείων.

Και, τέλος, θύμιζέ μου

 από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez,

ότι το να διδάσκεις

 και ν' αγαπάς παράφορα στη Γη

 είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου*

 στην καυτή πλευρά του έρωτα.

 

 Η Gabriela Mistral είναι χιλιανή ποιήτρια που βραβεύθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 1946.

*Η λόγχη – που χρησιμοποιήθηκε από το ρωμαίο εκατόνταρχο Λογγίνο για να τρυπήσει τη δεξιά πλευρά του Χριστού στο σταυρό 

 

 

 

Μπ. Μπρεχτ

Κάθε χρόνο το Σεπτέμβρη

Σαν ανοίγουν τα σχολεία

Κάθε χρόνο το Σεπτέμβρη σαν ανοίγουν τα σχολεία,

Στις συνοικίες οι γυναίκες μπαίνουν στα χαρτοπωλεία.

Και αγοράζουν σχολικά βιβλία και τετράδια για τα παιδιά τους.

Απελπισμένες ψάχνουν στα τριμμένα τσαντάκια τους

 και την τελευταία δεκάρα,

όλο παράπονο

 που η γνώση είναι τόσο ακριβή.

Κι όμως μήτε που υποπτεύονται

 Πόσο κακή είναι η γνώση

 Που προορίζεται για τα παιδιά τους

 

 (Μπέρτολτ Μπρεχτ «76 ΠΟΙΗΜΑΤΑ», μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη, εκδόσεις «Θεμέλιο»)



 

Στον Αϊλάν

 



 

Πού να σε κρύψω γιόκα μου

 να μη σε φτάνουν οι κακοί

 

 σε ποιο νησί του ωκεανού

 σε πια κορφή ερημική.

 

Δε θα σε μάθω να μιλάς

 και τ’ άδικο φωνάξεις

ξέρω πως θα χεις την καρδιά

 τόσο καλή τόσο γλυκή

 που μες τα βρόχια της οργής

 ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

 

Συ θα `χεις μάτια γαλανά

 θα `χεις κορμάκι τρυφερό

 θα σε φυλάω από ματιά κακή

και από κακό καιρό

 

 Από το πρώτο ξάφνιασμα

της ξυπνημένης νιότης

 δεν είσαι συ για μάχητες

δεν είσαι συ για το σταυρό

 εσύ νοικοκερόπουλο

 όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

 

 Κι αν κάποτε τα φρένα σου

το δίκιο φως της αστραπής

 κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε

παιδάκι μου να μην τα πεις

 

 Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν

 το φως να το σηκώσουν

 δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή

 απ’ την αλήθεια της σιωπής

 χίλιες φορές να γεννηθείς

τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

  

                                                                            Κώστας Βάρναλης