Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

 
28η Οκτωβρίου
 
το αντιφασιστικό ΟΧΙ του λαού μας
 
πρώτη εκδήλωση στο σχολείο για φέτος
 
 


Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Shaping Humanity: How Science, Art, and Imagination Help Us Understand O...

                   
Η πορεία του ανθρώπου μέσα σε 90 δευτερόλεπτα. Το εντυπωσιακό βίντεο της εξέλιξης από τον πίθηκο στον άνθρωπο
 
        

Ο καλλιτέχνης παλαιοντολογίας John Gurche έχει ξοδέψει πολλά χρόνια μελετώντας τα οστά των προγόνων του ανθρώπου, δημιουργώντας έτσι την πιο ακριβή εικόνα της ανθρώπινης εξέλιξης.
Εκατομμύρια χρόνια συμπιέζονται σε 90 δευτερόλεπτα, παρουσιάζοντας το πώς το ανθρώπινο πρόσωπο με μορφή πιθήκου στο πρώτο καρέ, καταλήγει στο πρόσωπο του ίδιου του καλλιτέχνη στο τελευταίο.
ΠΗΓΗ: news247.gr
 
 
 




 

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

«Ξύπνα μαμά»



Ξύπνα μαμά. Φοβάμαι και κρυώνω μαμά. Και βάζει και βροχές και δυναμώνει κι ο αέρας. Έχω αφήσει πίσω τα ρούχα μου, δεν πρόλαβα να τα φορτώσω μαμά.
Έτριζε το σπίτι μας κι από το μπαλκόνι έβλεπες κύμα καταστροφής να έρχεται. Λέγαμε για πολέμους στο σχολείο και τα διάβαζα στα βιβλία και δεν φαινόταν τόσο τρομακτικό. Παίζαμε πόλεμο με τα παιδιά κάθε απόγευμα, στήναμε τα παιχνίδια μας -εκείνα που ξέχασα- και ρίχναμε το ένα πάνω στο άλλο. Γελούσαμε. Τότε γελούσαμε. Δεν ήταν παιχνίδια για παιδιά αυτά μαμά. Γιατί δεν μου τράβηξες τα παιχνίδια; Δεν είναι παιχνίδι ο πόλεμος και τα παιδιά δεν μπορούν να τον ελέγξουν, τα τρώει.
Τα άφησα πίσω τα παιχνίδια αυτά μαμά. Πόλεμος στον πόλεμο κι άφησα πίσω τους δικούς μου μαχητές. Έμειναν εκεί μαζί με τον μπαμπά. Φεύγοντας του είπα «Μπαμπά, σου αφήνω δυνατούς βοηθούς να σε προσέχουν». Κι εμένα μου είπε να προσέχω εσένα και την Αλίζ. Ξύπνα μαμά, ο μπαμπάς θα γυρίσει και θέλω να δει πως σε πρόσεχα.
Ξύπνα μαμά. Εδώ που ήρθαμε ο κόσμος έχει ηρεμία. Δεν μοιάζει με τον δικό μας. Μπορεί να δυναμώνει το κρύο και να μην έχουμε τοίχους να βάλουμε τα σώματά μας, μπορεί να πεινάμε λίγο παραπάνω αλλά δεν απειλούμαστε τόσο μαμά.
Ξύπνα μαμά κι έχουμε να διασχίσουμε τον σιδηροδρομικό σταθμό και δεν μπορώ να σηκώσω την Αλίζ και τις τσάντες μας, κι ο κόσμος περνάει και δεν σε σηκώνει κανείς. Τους κοιτάω στα μάτια και δεν έρχονται. Βιάζονται. Έχουν δρόμο. Έχουμε δρόμο, ξύπνα μαμά.
Όταν έβαζα τις μπλούζες μου στην πορτοκαλί μου τσάντα μου έλεγες πως δεν χάθηκε κι ο κόσμος που φεύγουμε, πως είμαστε δυνατοί, μαχητές και υπερήρωες, όπως αυτοί στα παιδικά. Μου έλεγες να μην τα βάλω κάτω κι όποτε κουραστώ να πεισμώσω μαζί μου που κουράστηκα και να παλέψω ακόμη πιο δυνατά. Τα έλεγες και δάκρυζες μαμά κι εγώ σε αγκάλιαζα διαβεβαιώνοντάς σε να μην ανησυχείς.
Ξύπνα μαμά, έχω αφήσει την Αλίζ σε μία κυρία αγκαλιά και φοβάμαι μη μας την πάρει. Ξύπνα μαμά, γιατί δεν έχω τι να της πω. Είναι μωρό και στα μωρά δεν κάνει να μαυρίσουμε τις καρδούλες τους μαμά, έτσι δεν είναι;
Άνοιξε τα μάτια σου μαμά κι έχουμε να ζήσουμε πολλά ακόμη. Τώρα φτάνουμε. Περάσαμε τα δύσκολα. Περπατήσαμε, κολυμπήσαμε, τρέξαμε. Τώρα φτάνουμε μαμά.
Χθες σε ρώτησα πότε φτάνουμε. «Σε λίγο», μου ψιθύριζες και μου χάιδευες το κεφάλι. Το ίδιο κάνω κι εγώ τώρα.
«Ξύπνα μαμά, σε λίγο φτάνουμε, το υπόσχομαι, μ’ ακούς;»
Άνοιξε τα μάτια σου, έχεις να μας δεις να μεγαλώνουμε.
Άνοιξε τα μάτια σου, έχεις να περιμένεις τον μπαμπά.
Άνοιξε τα μάτια σου, έρχεται η γαλήνη.
Ξύπνα μαμά και πες μου πως έκλεισες τα μάτια για πλάκα.
Δεν είναι αστείο, μα θα σε συγχωρήσω και θα γελάσω.
Ξύπνα μαμά,
δεν είναι όμορφοι οι άνθρωποι με τα μάτια κλειστά.
Δημιουργούνε φόβο στους γύρω μη δεν τα ξανανοίξουν.
Φοβάμαι μαμά, ξύπνα.

Το κείμενο είναι της Σπυριδούλας Γεωργοκίτσου

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

την πόρτα ανοίγω το βράδυ
ας ανοίξουμε τις πόρτες μας και τις καρδιές μας στους κατατρεγμένους αυτού του άδικου κόσμου
 
Μετανάστευση. Μετανάστευση σημαίνει αέναη κίνηση ανθρώπων και ιδεών  σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, για πολιτικούς, οικονομικούς, περιβαλλοντικούς και άλλους λόγους. Τη βιώσαμε και εξακολουθούμε να τη βιώνουμε, με όλες τις εντάσεις και τα συναισθήματα που αυτή προκαλεί. Είναι μέρος της κουλτούρας μας, της μνήμης μας, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Με δυο λόγια αφορά το παρελθόν μας , το παρόν μας κι από ότι φαίνεται και το μέλλον μας.
Αποδημία, χωρισμός, διασπορά, διασκορπισμός εδώ και εκεί, ότι διασπείρεται, διαλύεται.  Εκπατρισμός, μισεμός, ξενιτεμός και ξενιτεμένος. Λέξεις που περιγράφουν την ξενιτιά, που κουβαλούν στους φθόγγους και στις συλλαβές τους φορτίο πόνου, νόστου, ανάγκης, αναζήτησης και ελπίδας, ελπίδας για καλύτερη ζωή.
(απόσπασμα από τα κείμενα της θεατρικής παράστασης που είχαμε ανεβάσει με τους μαθητές μου για την μετανάστευση, πριν από δύο χρόνια)
 
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
        τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
 
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
 κι ανάμεσά μας θα στέκει
 ο πόνος, του κόσμου αδερφός.
 
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
 κι εκεί καθώς θα μιλάμε
 θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
 
Τάσος Λειβαδίτης - Μίκης Θεοδωράκης
 
( An Old Woman Cooking Eggs - Diego Velazquez, 1618 )