Νίκος Ξυλούρης - Όσο βαρούν τα σίδερα

Στη μνήμη του Γιώργη Ξυλούρη,

γιου του Νίκου Ξυλούρη

που χάθηκε τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα



"Θέλω στον τάφο μου χαρά

 και δυνατό λυράρη

 να νιώσει ο χάρος ένοχος

 που ήρθε να με πάρει"!

 

42η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

 

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι!

*Καζαντζάκης: «Ασκητική»

 

 

Κάποτε πίστευα πως θ’ αλλάξω τον κόσμο… Αυτό δεν έγινε. .  Ίσως το καταφέρετε εσείς. Όμως ο  κόσμος άλλαξε εμένα. Με άλλαξε πολύ. Μου έμαθε να βρίσκω τις αλυσίδες μέσα μου, και όσο μπορώ να τις σπάω,  να ροκανίζω με υπομονή τις έξω μου αλυσίδες,  να μη με ακινητοποιούν, ώστε να θυμάμαι πως σκλάβος είναι εκείνος που ζει μέσα στην αυτόβουλη αιχμαλωσία του φόβου του. Να επιμένω, να θυμάμαι και να γρηγορώ. Μου έμαθε πως κάθε φορά που κράτησα το στόμα μου κλειστό, ενώ έπρεπε να μιλήσω, το κάψιμο στο λαιμό μου ήταν χειρότερο από όλες τις φορές που έκλεινε, επειδή ούρλιαζα συνθήματα στις διαδηλώσεις.   

 

Δεν έχω τις λύσεις, μεγάλωσα πια, με πήραν τα χρόνια, έχω μόνο σκέψεις, κάτι όνειρα σαν τσαλακωμένα χαρτάκια που πλύθηκαν στις τσέπες του παντελονιού,  έχω όμως μια καρδιά που συνεχίζει να συγκινείται όποτε βλέπω ανθρώπους να ζουν και να πεθαίνουν για το όραμά τους. Κουβαλάω  μια  σιγουριά για τη νέα γενιά κι έναν έρωτα για μια άλλη κοινωνία,  σαν εικόνισμα, σαν πολύτιμο αντικείμενο που πρέπει να σωθεί από βουλιμικά χέρια.

*απόσπασμα από τα κείμενα της παράστασης