Frohe Weihnachten - Merry Christmas

Χριστουγεννιάτικη διαθεματική εκδήλωση

στο πλαίσιο του μαθήματος των Γερμανικών & Αγγλικών

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου Μεσσηνίας  & Κεφαλληνίας  20.οο μ. μ

Οι μαθητές μας θα παίξουν, θα απαγγείλουν και θα τραγουδήσουν 

στα Γερμανικά και στα Αγγλικά

Θεατρική παράσταση για την επέτειο της 28ης Οχτώβρη

Moby & The Void Pacific Choir - Are You Lost In The World Like Me (Offic...

Ένα ισχυρό μήνυμα για το πως ο σύγχρονος άνθρωπος
χρησιμοποιεί τις τεχνολογίες.

To 2o Γυμνάσιο Ηλιούπολης στην ΕΡΤ1

             Όταν η ΕΡΤ  παρουσίασε τη δράση της πολιτιστικής μας ομάδας

Αντίο στα «Ξύλινα σπαθιά»

Συντάκτης: Μαριάννα Τζιαντζή, εφημερίδα των συντακτών

Υπάρχει ένα δώρο που και ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο δεν μπορεί σήμερα να το αγοράσει και να το προσφέρει στο παιδί του: το παιχνίδι στον δρόμο της πόλης.

Την ύπαρξη αυτού του απρόσιτου δώρου μάς την υπενθύμισε το αυτοβιογραφικό σημείωμα του Παντελή Καλιότσου, που αυτές τις μέρες, με αφορμή τον θάνατό του, αναδημοσιεύτηκε σε πολλά ηλεκτρονικά και έντυπα Μέσα.

Γράφει λοιπόν ο γεννημένος το 1925 συγγραφέας ότι οι φτωχές συνοικίες της Αθήνας όπου μεγάλωσε έσφυζαν από ζωή. «Οι γειτονιές, χωρίς αυτοκίνητα, ήταν φυσικά γεμάτες παιδιά. [...] Οι περίφημες μάχες που περιγράφω στα “Ξύλινα σπαθιά” έγιναν στην περιοχή από τον Αρδηττό ίσαμε το Α΄ Νεκροταφείο.

Εγώ ήμουν ο Θανάσης ο Αρχηγός. Σ’ αυτόν τον πόλεμο καταλάβαμε για πρώτη φορά εγώ και ο Στρατάρχης και όλος ο ξυπόλητος στρατός μας τη φτώχεια και τα βάσανα του άμαχου πληθυσμού».

Χόρτασε παιχνίδι ο μικρός Παντελής ως τα δέκα γιατί μετά αρρώστησε κι έμεινε στο νοσοκομείο της Βούλας μέχρι τα δώδεκα και ύστερα ακολούθησαν το νυχτερινό σχολείο και η βιοπάλη.

Χωρίς εκείνο το παιχνίδι, χωρίς τις από πρώτο χέρι σκληρές εμπειρίες των νεανικών του χρόνων, ίσως να μη γράφονταν τα «Ξύλινα σπαθιά» ή η σπαρακτική «Δεκεμβριανή νύχτα». Οι γειτονιές της πόλης ήταν εργαστήρια δημιουργικής γραφής όχι μόνο για τον Παντελή Καλιότσο αλλά και για πολλούς άλλους μεταπολεμικούς συγγραφείς.

Είναι μεγάλο σχολείο το παιχνίδι στον δρόμο, όμως σήμερα το ομαδικό παιχνίδι έχει σχεδόν ιδιωτικοποιηθεί. Αντί για ελεύθερη σύσταση παιδικών ομάδων, στρατιών και συμμοριών, τα παιδάκια της πόλης συμμετέχουν σε «δράσεις» ή «δραστηριότητες», που οργανώνονται από δήμους και ποικίλους καλών προθέσεων φορείς και επιχειρηματίες.

Δράσεις προγραμματισμένες, ελεγχόμενες, ψυχωφελείς και επιμορφωτικές, συνήθως με τη συνοδεία του γονέα. Δράσεις με δωρεάν συμμετοχή ή επί πληρωμή. Ασφαλώς είναι καλύτερο ένα παιδί να παίρνει μέρος σε «δράσεις» από το να περνά τις ώρες του καθηλωμένο μπροστά σε μια οθόνη, όμως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το παιχνίδι στον δρόμο, με τον αυτοσχεδιασμό, την έκπληξη, την αναμέτρηση με πραγματικούς «αντιπάλους».

Στη δεκαετία του ’30, ο 12χρονος Γιάννης Κακουλίδης (συνονόματος του γνωστού συγγραφέα και διαφημιστή), όπως αφηγείται στα «Παιδιά της βροχής», πήγαινε με τα πόδια από την Καισαριανή στη Δεξαμενή έχοντας στην αγκαλιά του έναν τεράστιο πετεινό, τον Κίτσο, που τον έβαζαν να πάρει μέρος σε κοκορομαχίες, εν αγνοία των γονιών του.

Σήμερα ένας 12χρονος μπορεί να έχει διαπράξει χιλιάδες εικονικούς φόνους παίζοντας ατέλειωτες ώρες ηλεκτρονικά παιχνίδια, χωρίς όμως ούτε μια φορά να έχει περάσει ασυνόδευτος στο απέναντι πεζοδρόμιο ή να έχει μπει μόνος του στο λεωφορείο.

Αν ο πιο πλούσιος πατέρας στον κόσμο ήθελε να προσφέρει στο παιδί του το δώρο του παιχνιδιού στον δρόμο, θα έπρεπε να εγκατασταθεί με την οικογένειά του σε κάποια τριτοκοσμική πόλη, κάτι μάλλον απίθανο.

Ένα παιδί που σήμερα διαβάζει τα «Ξύλινα σπαθιά» βλέπει τον Θανάση τον Αρχηγό, τον Στρατάρχη, τον Κόντρα-Κουτό, τον Φούφη, τον Βότση το λεωφορείο, τον Πίπη να παίζουν στον δρόμο και να του γνέφουν να έρθει στην παρέα τους. Ομως δεν γίνεται: το τζάμι του χρόνου είναι αδιαπέραστο.

Καλή και δημιουργική σχολική χρονιά!

Κάθε χρόνο το Σεπτέμβρη σαν ανοίγουν τα σχολεία,

στις συνοικίες οι γυναίκες μπαίνουν στα χαρτοπωλεία

και αγοράζουν σχολικά βιβλία και τετράδια για τα παιδιά τους.

Απελπισμένες ψάχνουν στα τριμμένα τσαντάκια τους

και την τελευταία δεκάρα,

όλο παράπονο

που η γνώση είναι τόσο ακριβή.

Κι όμως μήτε που υποπτεύονται

πόσο κακή είναι η γνώση

που προορίζεται για τα παιδιά τους

Μπ. Μπρεχτ

 μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη, εκδόσεις «Θεμέλιο»

 

 

 

το φυλλάδιό μας σε άλλη μορφή

για μεγαλύτερη ευκρίνεια

 

 

Απολογισμός δράσεων πολιτιστικής ομάδας

 

για το πρόγραμμά μας για τον πόλεμο και την προσφυγιά

 με τίτλο:

 

«Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο» Bertolt Brecht

 

το φυλλάδιό μας...

 

«[…] απ’ όλες τις αμφιβολίες ομορφότερη είναι, όταν οι φοβισμένοι αδύναμοι σηκώνουν το κεφάλι και παύουν να πιστεύουν στων τυράννων τους τη δύναμη»

 

απόσπασμα από το εγκώμιο στην αμφιβολία 

του  Bertolt Brecht

 

 

 

Ευλογημένη να ‘ναι η αμφιβολία! Σας συμβουλεύω να τιμάτε

χαρούμενα και προσεχτικά εκείνον

που το λόγο σας ’ξετάζει σαν κάλπικη μονέδα!

Άμποτε να ‘σαστε συνετοί και να μη

δίνετε το λόγο σας με σιγουριά πάρα πολλή.

Την ιστορία διαβάστε και θα δείτε

την ξέφρενη φυγή ανίκητων στρατών.

Παντού

κάστρα απάτητα κυριεύονται και

της Αρμάδας τα καράβια, που ήταν

 αμέτρητα σαν έκανε πανιά, στο γυρισμό

εύκολα τα μετρούσες.

Έτσι μια μέρα στάθηκε ένας άνθρωπος στην απάτητη βουνοκορφή

κι ένα πλεούμενο έφτασε στην άκρη της

απέραντης της θάλασσας.

 Μα απ’ όλες τις αμφιβολίες ομορφότερη είναι, σαν οι φοβισμένοι

αδύναμοι σηκώνουν το κεφάλι και

παύουν να πιστεύουν

στων τυράννων τους τη δύναμη!

 

 

Καλό καλοκαίρι σε όλες-ους!

 

 



Σας περιμένουμε!

 

 

 

 

 



Για ένα μπιμπίκι - 2° Γυμνάσιο Ηλιούπολης

                     

«Για ένα…. μπιμπίκι»

Η ταινιούλα που έφτιαξαν ολομόναχα τα πιτσιρίκια του Α2 στο πλαίσιο του μαθήματος της βιωματικής δράσης. Τίτλος δράσης:

 ''Από το εγώ - στο εμείς''

 

 

 

 

Ο πρώιμος έφηβος που αποχαιρετά το δημοτικό και εισάγεται στο γυμνάσιο βρίσκεται στη μεταβατική φάση της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Προσπαθεί από την μία να καταλάβει και να τοποθετήσει τον εαυτό του στο κέντρο των επιθυμιών και αναγκών και από την άλλη να τοποθετηθεί στο ευρύτερο σχολικό και φιλικό περιβάλλον με τους συμμαθητές του. Συχνά στο μυαλό του μπερδεύονται οι όροι ισότητα και ομοιότητα και δυσκολεύεται πολλές φορές να κατανοήσει την διαφορετικότητα σε όποιο πεδίο αυτή συναντάται. Απλές λέξεις όπως το ‘εγώ’, το ‘εσύ’ ή ο ‘άλλος’ γενικότερα, το ‘εμείς’, το ‘μαζί’ έχουν αποσυνδεθεί από έννοιες όπως  αγάπη,  κατανόηση, σεβασμός,  αποδοχή του διαφορετικού. Έτσι οι πρώιμοι έφηβοι πολύ συχνά  οδηγούνται σε συγκρούσεις μέσα στο σχολικό περιβάλλον με τους συμμαθητές τους και στη συνέχεια πιθανά και στο ευρύτερο κοινωνικό. Τέτοιες δράσεις τους βοηθούν να κατανοήσουν και στην συνέχεια να διαχειριστούν, με τη βοήθεια των καθηγητών τους, παρόμοιες καταστάσεις.

 

 

 

Tο «ανθρωπιστικό» πρόσωπο του κράτους του Ισραήλ

ή

το κατάμαυρο πρόσωπο του φασισμού

 

Όταν το λιοντάρι με το όνομα Cecil εκτελέστηκε από έναν Αμερικανό κυνηγό, ο οποίος στη συνέχεια, για την απόδειξη της «γενναιότητάς» του, πήρε και μια selfie με το νεκρό λιοντάρι, το διαδίκτυο σχεδόν έσπασε, καθώς ο κόσμος καταδίκασε αυτή την πράξη ως  βάρβαρη. Εδώ βλέπουμε έναν  ισραηλινό έποικο με υπερηφάνεια και γελώντας να φωτογραφίζει το πτώμα ενός άοπλου εκτελεσμένου Παλαιστίνιου. Ένα φρικτό τρόπαιο για το Facebok και το twitter τους. Ταυτόχρονα οι υπόλοιποι εμφανιζόμενοι στην φωτογραφία αντιδρούν σαν αυτό να είναι κάτι το συνηθισμένο. Αυτό είναι το «ανθρωπιστικό» πρόσωπο του κράτους του Ισραήλ! Είναι πραγματικά τρομερά ανησυχητικό το μίσος και η απανθρωπιά που σπέρνεται στις ψυχές αυτών των ανθρώπων. Ως πότε θα αδιαφορούμε;



 



Πατερας και κορη

 Ένας χρόνος χωρίς τον πατέρα....

 

Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

8 Δεκεμβρίου 1911 - 12 Μαΐου 1992, Αθήνα

24 χρόνια χωρίς τον ποιητή της Αμοργού και της καρδιάς μας

 

 Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ

 Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις

 Από της λύπης τον καιρό

 Κι όταν γυρίσεις και σε δω

 Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις

 Της λησμονιάς πικρό νερό

 

 Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει

 Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει

 Η φωτιά πληγή που σε καίει ,δε λέει να γιάνει

 Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη

 Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη

 Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι

 

 

 9 Μάη 2012

με την πολιτιστική ομάδα στην αυλή του πατρικού σπιτιού του ποιητή στην

 Ασέα Αρκαδίας

μας συντροφεύει η Αγαθή Δημητρούκα, σύντροφος του ποιητή

2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης: Από τον Παπαδιαμάντη στον Νταρουίς

                     

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις μετά την θεατρική μας παράσταση, για το σχολειό και το θέατρο.

                                           

Λίγες μέρες πέρασαν από τη βραδιά της Τετάρτης 20 Απριλίου, που με τους μαθητές μου ανεβάσαμε «Το μοιρολόγι της φώκιας» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και «Το φαινόμενο της πεταλούδας» του Μαχμούντ Νταρουίς, μια παράσταση για το προσφυγικό, για τον πόνο των φτωχών και καταφρονεμένων αυτού του άδικου κόσμου και σκαλίζω στο χαρτί κάποιες πρώτες σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα.

«Φως, περισσότερο φως», έλεγε ο Γκαίτε λίγο πριν περάσει στην αιωνιότητα (“Mehr Licht!”). Φως, περισσότερο φως έχει ανάγκη και ο κόσμος, η κοινωνία και κατά συνέπεια και το δημόσιο σχολείο. Το σχολείο, το έμψυχο δυναμικό του, η φωνή του, τα παιδιά,  έχουν ανάγκη το «φως» της δημιουργίας, της καλλιέργειας, της συλλογικότητας, της πολιτιστικής ανύψωσης, της κριτικής σκέψης, που για να καλλιεργηθεί χρειάζεται πρώτα απ’ όλα την αμφισβήτηση, την έρευνα, τον αναστοχασμό, σε ατομικό αλλά κυρίως συλλογικό επίπεδο. Έτσι θα αγαπήσουν και την ίδια τη μάθηση, θα την αντιληφθούν ως αναγκαιότητα, ως ταξίδι συλλογικό αλλά και ατομικό που οδηγεί στη γνώση και μέσω αυτής, στην απελευθέρωση του καθενός. Ποιος άραγε μπορεί  να τα προσφέρει όλα αυτά, αν όχι η τέχνη και εν προκειμένω η τέχνη του θεάτρου;   

Η διδασκαλία της τέχνης μέσα στα σχολεία, και ιδιαιτέρως της τέχνης του θεάτρου, είναι αναγκαία. Το παιδί γίνεται καλύτερος άνθρωπος, εξευγενίζεται, μαθαίνει την κλήση του, την κληρονομιά την δική του και των άλλων. Μόνο έτσι αντιλαμβάνεται, κατανοεί, συναισθάνεται, σέβεται, ιδίως εδώ, στη χώρα μας, που αποτελεί γεωγραφικό σταυροδρόμι τόπων και πολιτισμών, το σύνορο Ανατολής και Δύσης. Το θέατρο περιέχει κοινωνιολογικές προεκτάσεις και αφορά την κοινωνία και τον πολιτισμό της κάθε χώρας. Θέατρο, λοιπόν στο σχολείο, για τον άνθρωπο, για την κοινωνία, τον πολιτισμό, την πρόοδο.

Κάθε τέτοια δραστηριότητα πρέπει να αγκαλιάζεται και να υποστηρίζεται από σύσσωμη την σχολική κοινότητα, γιατί αποτελεί πρωτίστως τον κόπο και την προσπάθεια των μαθητών, αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές, αυτοί εισπράττουν το χειροκρότημα, αυτοί έχουν ανάγκη την επιβράβευση και την ενθάρρυνση, να συνεχίσουν, να λάμπουν και να αποτελούν αντικείμενο μίμησης.  Κάθε τέτοια δραστηριότητα επικοινωνεί με τον έξω κόσμο, ανοίγει το σχολείο στην  τοπική κοινωνία, ανακαλύπτει και ανοίγει διαύλους με τη γειτονιά, με άλλες συλλογικότητες, συντείνει στην  κοινωνική ώσμωση, απαραίτητη σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε.

Τέλος, μόνο όποιος έχει βιώσει τη χαρά μιας τέτοιας δημιουργικής διαδικασίας μπορεί ολοκληρωμένα να καταλάβει, τί μαγευτικό ταξίδι είναι αυτό. Πόσο σαγηνευτικό, γοητευτικό, δημιουργικό, διαπαιδαγωγικό, αλλά και θεραπευτικό είναι για τους μαθητές, αλλά και για τους καθηγητές. Μόνο τότε αντιλαμβάνεται κανείς πλήρως τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρέχτ: «Ήρθα κοντά σας σαν δάσκαλος και σαν δάσκαλος θα μπορούσα να φύγω, μα επειδή μάθαινα, έμεινα».  Και κάτι ακόμα κλείνοντας αυτό το σημείωμα: όταν η ανάγκη έκφρασης και η δημιουργία μετουσιώνονται σε ένα «όλον», με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη ζωή, τη γνώση  και  την ελευθερία, τότε ναι ως εκπαιδευτικός νοιώθεις πως έχεις ρίξει ένα γόνιμο σπόρο για να ανθίσει κάποτε  «ένας κόσμος στον μπόι των ονείρων σου, στο μπόι των ανθρώπων».

                                                                                                               
                                                                                        Τζένη Σιούτη

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις μετά την θεατρική μας παράσταση, για το σχολειό και το θέατρο

 

 

Τέσσερις μέρες πέρασαν από τη βραδιά της Τετάρτης 20 Απριλίου, που με τους μαθητές μου ανεβάσαμε «Το μοιρολόγι της φώκιας» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και «Το φαινόμενο της πεταλούδας» του Μαχμούντ Νταρουίς, μια παράσταση για το προσφυγικό, για τον πόνο των φτωχών και καταφρονεμένων αυτού του άδικου κόσμου και σκαλίζω στο χαρτί κάποιες πρώτες σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα.

 

 «Φως, περισσότερο φως», έλεγε ο Γκαίτε λίγο πριν περάσει στην αιωνιότητα (“Mehr Licht!”). Φως, περισσότερο φως έχει ανάγκη και ο κόσμος, η κοινωνία και κατά συνέπεια και το δημόσιο σχολείο. Το σχολείο, το έμψυχο δυναμικό του, η φωνή του, τα παιδιά,  έχουν ανάγκη το «φως» της δημιουργίας, της καλλιέργειας, της συλλογικότητας, της πολιτιστικής ανύψωσης, της κριτικής σκέψης, που για να καλλιεργηθεί χρειάζεται πρώτα απ’ όλα την αμφισβήτηση, την έρευνα, τον αναστοχασμό, σε ατομικό αλλά κυρίως συλλογικό επίπεδο. Έτσι θα αγαπήσουν και την ίδια τη μάθηση, θα την αντιληφθούν ως αναγκαιότητα, ως ταξίδι συλλογικό αλλά και ατομικό που οδηγεί στη γνώση και μέσω αυτής, στην απελευθέρωση του καθενός. Ποιος άραγε μπορεί  να τα προσφέρει όλα αυτά, αν όχι η τέχνη και εν προκειμένω η τέχνη του θεάτρου;  

 

Η διδασκαλία της τέχνης μέσα στα σχολεία, και ιδιαιτέρως της τέχνης του θεάτρου, είναι αναγκαία. Το παιδί γίνεται καλύτερος άνθρωπος, εξευγενίζεται, μαθαίνει την κλήση του, την κληρονομιά την δική του και των άλλων. Μόνο έτσι αντιλαμβάνεται, κατανοεί, συναισθάνεται, σέβεται, ιδίως εδώ, στη χώρα μας, που αποτελεί γεωγραφικό σταυροδρόμι τόπων και πολιτισμών, το σύνορο Ανατολής και Δύσης. Το θέατρο περιέχει κοινωνιολογικές προεκτάσεις και αφορά την κοινωνία και τον πολιτισμό της κάθε χώρας. Θέατρο, λοιπόν στο σχολείο, για τον άνθρωπο, για την κοινωνία, τον πολιτισμό, την πρόοδο.

 

Κάθε τέτοια δραστηριότητα πρέπει να αγκαλιάζεται και να υποστηρίζεται από σύσσωμη την σχολική κοινότητα, γιατί αποτελεί πρωτίστως τον κόπο και την προσπάθεια των μαθητών, αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές, αυτοί εισπράττουν το χειροκρότημα, αυτοί έχουν ανάγκη την επιβράβευση και την ενθάρρυνση, να συνεχίσουν, να λάμπουν και να αποτελούν αντικείμενο μίμησης.  Κάθε τέτοια δραστηριότητα επικοινωνεί με τον έξω κόσμο, ανοίγει το σχολείο στην  τοπική κοινωνία, ανακαλύπτει και ανοίγει διαύλους με τη γειτονιά, με άλλες συλλογικότητες, συντείνει στην  κοινωνική ώσμωση, απαραίτητη σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε.

 

Τέλος, μόνο όποιος έχει βιώσει τη χαρά μιας τέτοιας δημιουργικής διαδικασίας μπορεί ολοκληρωμένα να καταλάβει, τί μαγευτικό ταξίδι είναι αυτό. Πόσο σαγηνευτικό, γοητευτικό, δημιουργικό, διαπαιδαγωγικό, αλλά και θεραπευτικό είναι για τους μαθητές, αλλά και για τους καθηγητές. Μόνο τότε αντιλαμβάνεται κανείς πλήρως τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρέχτ: «Ήρθα κοντά σας σαν δάσκαλος και σαν δάσκαλος θα μπορούσα να φύγω, μα επειδή μάθαινα, έμεινα».  Και κάτι ακόμα κλείνοντας αυτό το σημείωμα: όταν η ανάγκη έκφρασης και η δημιουργία μετουσιώνονται σε ένα «όλον», με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη ζωή, τη γνώση  και  την ελευθερία, τότε ναι ως εκπαιδευτικός νοιώθεις πως έχεις ρίξει ένα γόνιμο σπόρο για να ανθίσει κάποτε  ένας καλύτερος κόσμος.

 

Τζένη Σιούτη



 

To 2o Γυμνάσιο Ηλιούπολης στην ΕΡΤ1

 

Η θεατρική μας παράσταση

 

 

 

 To 2o Γυμνάσιο Ηλιούπολης ολοκληρώνοντας το πολιτιστικό - παιδαγωγικό του πρόγραμμα για τον πόλεμο και την προσφυγιά με τίτλο:  «Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο»

 

παρουσιάζει τη θεατρική παράσταση

 

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Το μοιρολόγι της φώκιας»

&

Μαχμούντ Νταρουίς : «Το φαινόμενο της πεταλούδας»

 

την Τετάρτη 20 Απριλίου 2016 στις 20.00 μ. μ

στο θέατρο του Δημαρχείου

Λεωφόρος Σοφοκλή Βενιζέλου 114, Ηλιούπολη

 

Το διήγημα του Παπαδιαμάντη πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πατρίς», το Μάρτιο του 1908. Πρόκειται ουσιαστικά για θρήνο, μοιρολόι για τους φτωχούς και καταφρονημένους αυτού του κόσμου, που τόσο αγάπησε ο Παπαδιαμάντης. Η φώκια του μοιρολογά τον πνιγμό της μικρής Ακριβούλας.

 

Σήμερα όμως, όπως αναφέρει στην αρθρογραφία του ο Παντελής Μπουκάλας,  Ακριβούλες, εννιάχρονες, πεντάχρονες, δεκάχρονες, είναι όλα τα παιδιά του βαριά αναγκεμένου κόσμου, από την Ασία και την Αφρική, τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, τη Νιγηρία, την Ερυθραία, που βλέπουν και τη δική τους έξοδο στη θάλασσα να μετατρέπεται σε κάθοδο στον Άδη.

 

Ο Μαχμούντ Νταρουίς από τη μεριά του, ο μεγάλος αυτός ποιητής από την Παλαιστίνη, με το δικό του μοναδικό τρόπο, μιλά για το διωγμό, τα βάσανα και τον ξεριζωμό του δικού του λαού, υπερασπίζεται τον τόπο του, τον λαό του, τον πολιτισμό του. Στο πρόσωπο των παιδιών της Παλαιστίνης βλέπουμε πάλι και πάλι  όλες τις Ακριβούλες αυτού του άδικου κόσμου.

 

Αυτές τις πένθιμες μέρες, που οι καρδιές των ανθρώπων περιμένουν με λαχτάρα την Ανάσταση, ας ανοίξουν για να χωρέσουν τις σύγχρονες Ακριβούλες!  Κι ας μην ξεχνάμε πως όποιος στερεί από ένα παιδί τη χαρά της ζωής, τότε αυτός, όποιος και να ’ναι, είναι υπόλογος απέναντι σε όλη την ανθρωπότητα!

 

Η θεατρική παράσταση ανεβαίνει με την υποστήριξη του Δήμου Ηλιούπολης.

 

 

 



ΤΟ ΧΡΕΟΣ (Αφιέρωμα στους πρόσφυγες του 1ου ΕΠΑΛ & 1ου Ε.Κ. ΑΡΓΟΥΣ)

                  
                    

                 

Καλὸ ταξίδι, ἀλαργινὸ καράβι μου, στοῦ ἀπείρου

καὶ στῆς νυχτὸς τὴν ἀγκαλιά, μὲ τὰ χρυσά σου φῶτα!

Νά ῾μουν στὴν πλώρη σου ἤθελα, γιὰ νὰ κοιτάζω γύρου

σὲ λιτανεία νὰ περνοῦν τὰ ὀνείρατα τὰ πρῶτα.

 

Ἡ τρικυμία στὸ πέλαγος καὶ στὴ ζωὴ νὰ παύει,

μακριὰ μαζί σου φεύγοντας πέτρα νὰ ρίχνω πίσω,

νὰ μοῦ λικνίζεις τὴν αἰώνια θλίψη μου, καράβι,

δίχως νὰ ξέρω ποῦ μὲ πᾶς καὶ δίχως νὰ γυρίσω!

                                                                                 Κώστας Καρυωτάκης

 

Το καταπληκτικό και βαθιά συγκινητικό video του 1ου ΕΠΑΛ & 1ου Ε.Κ. ΑΡΓΟΥΣ, αποτέλεσμα συνεργατικότητας, συλλογικότητας και διαθεματικότητας. Δείγμα γραφής ανήσυχων και δημιουργικών ανθρώπων! Δάκρυα συγκίνησης αλλά και περηφάνιας για μαθητές και καθηγητές.  Μέγιστη τιμή για το δημόσιο σχολείο!  Ας τους μιμηθούμε!

Τ.Σ