Κάποιες σκόρπιες σκέψεις μετά την θεατρική μας παράσταση, για το σχολειό και το θέατρο

 

 

Τέσσερις μέρες πέρασαν από τη βραδιά της Τετάρτης 20 Απριλίου, που με τους μαθητές μου ανεβάσαμε «Το μοιρολόγι της φώκιας» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και «Το φαινόμενο της πεταλούδας» του Μαχμούντ Νταρουίς, μια παράσταση για το προσφυγικό, για τον πόνο των φτωχών και καταφρονεμένων αυτού του άδικου κόσμου και σκαλίζω στο χαρτί κάποιες πρώτες σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα.

 

 «Φως, περισσότερο φως», έλεγε ο Γκαίτε λίγο πριν περάσει στην αιωνιότητα (“Mehr Licht!”). Φως, περισσότερο φως έχει ανάγκη και ο κόσμος, η κοινωνία και κατά συνέπεια και το δημόσιο σχολείο. Το σχολείο, το έμψυχο δυναμικό του, η φωνή του, τα παιδιά,  έχουν ανάγκη το «φως» της δημιουργίας, της καλλιέργειας, της συλλογικότητας, της πολιτιστικής ανύψωσης, της κριτικής σκέψης, που για να καλλιεργηθεί χρειάζεται πρώτα απ’ όλα την αμφισβήτηση, την έρευνα, τον αναστοχασμό, σε ατομικό αλλά κυρίως συλλογικό επίπεδο. Έτσι θα αγαπήσουν και την ίδια τη μάθηση, θα την αντιληφθούν ως αναγκαιότητα, ως ταξίδι συλλογικό αλλά και ατομικό που οδηγεί στη γνώση και μέσω αυτής, στην απελευθέρωση του καθενός. Ποιος άραγε μπορεί  να τα προσφέρει όλα αυτά, αν όχι η τέχνη και εν προκειμένω η τέχνη του θεάτρου;  

 

Η διδασκαλία της τέχνης μέσα στα σχολεία, και ιδιαιτέρως της τέχνης του θεάτρου, είναι αναγκαία. Το παιδί γίνεται καλύτερος άνθρωπος, εξευγενίζεται, μαθαίνει την κλήση του, την κληρονομιά την δική του και των άλλων. Μόνο έτσι αντιλαμβάνεται, κατανοεί, συναισθάνεται, σέβεται, ιδίως εδώ, στη χώρα μας, που αποτελεί γεωγραφικό σταυροδρόμι τόπων και πολιτισμών, το σύνορο Ανατολής και Δύσης. Το θέατρο περιέχει κοινωνιολογικές προεκτάσεις και αφορά την κοινωνία και τον πολιτισμό της κάθε χώρας. Θέατρο, λοιπόν στο σχολείο, για τον άνθρωπο, για την κοινωνία, τον πολιτισμό, την πρόοδο.

 

Κάθε τέτοια δραστηριότητα πρέπει να αγκαλιάζεται και να υποστηρίζεται από σύσσωμη την σχολική κοινότητα, γιατί αποτελεί πρωτίστως τον κόπο και την προσπάθεια των μαθητών, αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές, αυτοί εισπράττουν το χειροκρότημα, αυτοί έχουν ανάγκη την επιβράβευση και την ενθάρρυνση, να συνεχίσουν, να λάμπουν και να αποτελούν αντικείμενο μίμησης.  Κάθε τέτοια δραστηριότητα επικοινωνεί με τον έξω κόσμο, ανοίγει το σχολείο στην  τοπική κοινωνία, ανακαλύπτει και ανοίγει διαύλους με τη γειτονιά, με άλλες συλλογικότητες, συντείνει στην  κοινωνική ώσμωση, απαραίτητη σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε.

 

Τέλος, μόνο όποιος έχει βιώσει τη χαρά μιας τέτοιας δημιουργικής διαδικασίας μπορεί ολοκληρωμένα να καταλάβει, τί μαγευτικό ταξίδι είναι αυτό. Πόσο σαγηνευτικό, γοητευτικό, δημιουργικό, διαπαιδαγωγικό, αλλά και θεραπευτικό είναι για τους μαθητές, αλλά και για τους καθηγητές. Μόνο τότε αντιλαμβάνεται κανείς πλήρως τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρέχτ: «Ήρθα κοντά σας σαν δάσκαλος και σαν δάσκαλος θα μπορούσα να φύγω, μα επειδή μάθαινα, έμεινα».  Και κάτι ακόμα κλείνοντας αυτό το σημείωμα: όταν η ανάγκη έκφρασης και η δημιουργία μετουσιώνονται σε ένα «όλον», με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη ζωή, τη γνώση  και  την ελευθερία, τότε ναι ως εκπαιδευτικός νοιώθεις πως έχεις ρίξει ένα γόνιμο σπόρο για να ανθίσει κάποτε  ένας καλύτερος κόσμος.

 

Τζένη Σιούτη



 

To 2o Γυμνάσιο Ηλιούπολης στην ΕΡΤ1

 

Η θεατρική μας παράσταση

 

 

 

 To 2o Γυμνάσιο Ηλιούπολης ολοκληρώνοντας το πολιτιστικό - παιδαγωγικό του πρόγραμμα για τον πόλεμο και την προσφυγιά με τίτλο:  «Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο»

 

παρουσιάζει τη θεατρική παράσταση

 

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Το μοιρολόγι της φώκιας»

&

Μαχμούντ Νταρουίς : «Το φαινόμενο της πεταλούδας»

 

την Τετάρτη 20 Απριλίου 2016 στις 20.00 μ. μ

στο θέατρο του Δημαρχείου

Λεωφόρος Σοφοκλή Βενιζέλου 114, Ηλιούπολη

 

Το διήγημα του Παπαδιαμάντη πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πατρίς», το Μάρτιο του 1908. Πρόκειται ουσιαστικά για θρήνο, μοιρολόι για τους φτωχούς και καταφρονημένους αυτού του κόσμου, που τόσο αγάπησε ο Παπαδιαμάντης. Η φώκια του μοιρολογά τον πνιγμό της μικρής Ακριβούλας.

 

Σήμερα όμως, όπως αναφέρει στην αρθρογραφία του ο Παντελής Μπουκάλας,  Ακριβούλες, εννιάχρονες, πεντάχρονες, δεκάχρονες, είναι όλα τα παιδιά του βαριά αναγκεμένου κόσμου, από την Ασία και την Αφρική, τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, τη Νιγηρία, την Ερυθραία, που βλέπουν και τη δική τους έξοδο στη θάλασσα να μετατρέπεται σε κάθοδο στον Άδη.

 

Ο Μαχμούντ Νταρουίς από τη μεριά του, ο μεγάλος αυτός ποιητής από την Παλαιστίνη, με το δικό του μοναδικό τρόπο, μιλά για το διωγμό, τα βάσανα και τον ξεριζωμό του δικού του λαού, υπερασπίζεται τον τόπο του, τον λαό του, τον πολιτισμό του. Στο πρόσωπο των παιδιών της Παλαιστίνης βλέπουμε πάλι και πάλι  όλες τις Ακριβούλες αυτού του άδικου κόσμου.

 

Αυτές τις πένθιμες μέρες, που οι καρδιές των ανθρώπων περιμένουν με λαχτάρα την Ανάσταση, ας ανοίξουν για να χωρέσουν τις σύγχρονες Ακριβούλες!  Κι ας μην ξεχνάμε πως όποιος στερεί από ένα παιδί τη χαρά της ζωής, τότε αυτός, όποιος και να ’ναι, είναι υπόλογος απέναντι σε όλη την ανθρωπότητα!

 

Η θεατρική παράσταση ανεβαίνει με την υποστήριξη του Δήμου Ηλιούπολης.

 

 

 



ΤΟ ΧΡΕΟΣ (Αφιέρωμα στους πρόσφυγες του 1ου ΕΠΑΛ & 1ου Ε.Κ. ΑΡΓΟΥΣ)

                  
                    

                 

Καλὸ ταξίδι, ἀλαργινὸ καράβι μου, στοῦ ἀπείρου

καὶ στῆς νυχτὸς τὴν ἀγκαλιά, μὲ τὰ χρυσά σου φῶτα!

Νά ῾μουν στὴν πλώρη σου ἤθελα, γιὰ νὰ κοιτάζω γύρου

σὲ λιτανεία νὰ περνοῦν τὰ ὀνείρατα τὰ πρῶτα.

 

Ἡ τρικυμία στὸ πέλαγος καὶ στὴ ζωὴ νὰ παύει,

μακριὰ μαζί σου φεύγοντας πέτρα νὰ ρίχνω πίσω,

νὰ μοῦ λικνίζεις τὴν αἰώνια θλίψη μου, καράβι,

δίχως νὰ ξέρω ποῦ μὲ πᾶς καὶ δίχως νὰ γυρίσω!

                                                                                 Κώστας Καρυωτάκης

 

Το καταπληκτικό και βαθιά συγκινητικό video του 1ου ΕΠΑΛ & 1ου Ε.Κ. ΑΡΓΟΥΣ, αποτέλεσμα συνεργατικότητας, συλλογικότητας και διαθεματικότητας. Δείγμα γραφής ανήσυχων και δημιουργικών ανθρώπων! Δάκρυα συγκίνησης αλλά και περηφάνιας για μαθητές και καθηγητές.  Μέγιστη τιμή για το δημόσιο σχολείο!  Ας τους μιμηθούμε!

Τ.Σ