Αγαπημένη μας Άχεντ Ταμίμι
Η νεαρή Παλαιστίνια, σύμβολο αντίστασης στην κατεχόμενη
Δυτική Όχθη -και όχι μόνο- βρέθηκε στη χώρα μας και δέχθηκε την ειλικρινή αγάπη
του ελληνικού λαού. Ανάμεσα σε αυτούς που είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με
την Άχεντ ήταν οι μαθητές μας (νυν και πρώην) από την πολιτιστική ομάδα του 2ου
Γυμνασίου Ηλιούπολης, η καθηγήτριά τους και αλληλέγγυοι γονείς. Η συνάντηση με
την Άχεντ Ταμίμι πραγματοποιήθηκε στην πρεσβεία της Παλαιστίνης και τα λόγια
που της απευθύναμε ήταν λόγια από καρδιάς.
«Αγαπημένη μας Άχεντ Ταμίμι,
νιώθουμε περηφάνια και συγκίνηση που σε γνωρίζουμε από κοντά
και μπορούμε να σου σφίξουμε θερμά το χέρι. Στο πρόσωπό σου βλέπουμε την
ιστορία της πολύπαθης Παλαιστίνης. Έχεις πάρει την σκυτάλη της αντίστασης και
του αγώνα από τους παλαιότερους αγωνιστές συμπατριώτες σου, ο τόπος σας βρίθει
άλλωστε από φλογερούς αγωνιστές. Το πρόσωπό σου μας θυμίζει όλους αυτούς που
χάθηκαν, αλλά κι αυτούς που αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται, αυτούς
που «μεγάλωσαν» πια και τους τρώει ο καημός της κατοχής. Παίρνεις την σκυτάλη
από όλους εκείνους τους επώνυμους, αλλά κυρίως τους άλλους, τους ανώνυμους,
άνδρες, γυναίκες και παιδιά που δίνουν κυριολεκτικά καθημερινά τις μικρές και
μεγάλες, προσωπικές και συλλογικές μάχες απέναντι στον σιωνισμό. Στο πρόσωπό
σου βλέπουμε ένα μικρό αγόρι, χρόνια πίσω, που κάνει ολόκληρο παραπλανητικό
ταξίδι με τα πόδια για να συναντήσει τον «παράνομο» παππού του ή κάποιο άλλο
αγόρι συνομήλικό σου να παλεύει σαν λιοντάρι στα ισραηλινά κάτεργα, αρνούμενο
να δει την μάνα του για να την γλιτώσει από την εξευτελιστική διαδικασία που
προηγείται του επισκεπτηρίου. Στο πρόσωπό σου βλέπουμε τα πρόσωπα των ανώνυμων
γυναικών της Παλαιστίνης που χάνουν τα πάντα και όμως βρίσκουν το κουράγιο και
συνεχίζουν. Στο πρόσωπό σου βλέπουμε όλους τους συνομηλίκους μας, τα παιδιά της
Παλαιστίνης που με μια πέτρα και μια σφεντόνα αντιπαλεύουν τον πάνοπλο
ισραηλινό στρατό κατοχής.
Ο αγώνας σου να ξέρεις «σπάει» την χωρική ασυνέχεια,
υπερβαίνει τα σύνορα, γίνεται οικουμενικός, ταυτίζεται με τον αγώνα κάθε
καταπιεσμένου ανθρώπου, όπου γης. Νιώθουμε να σου γνέφουν καταφατικά, όλα τα
πάμφτωχα παιδιά του τρίτου κόσμου που βιώνουν τον σύγχρονο μεσαίωνα της
εκμετάλλευσης και παιδικής εργασίας, όλα τα προσφυγόπουλα που ονειρεύονται ένα
μόνιμο τόπο και ένα σπίτι με μια μάντρα που θα οριοθετεί την αξιοπρέπεια και
την ζωή τους. Νιώθουμε πως σου χαμογελούν όλοι οι εξεγερμένοι του Σοβέτο, στη
Νότια Αφρική, σου χαμογελάει η Άννα Φρανκ και όλοι όσοι αντιστάθηκαν στον
φασισμό και το ναζισμό, όλοι οι εβραίοι πολίτες που εξαφανίστηκαν στο πλαίσιο
της «τελικής λύσης» στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, του Άουσβιτς, του
Μπέλζεκ, του Μπούχενβαλντ και τόσων άλλων, γιατί αυτοί γνώρισαν από πρώτο χέρι
τι σημαίνει φασισμός και ναζισμός, κι ας είναι οι απόγονοί τους σήμερα οι δικοί
σου διώκτες, ας έγιναν τα θύματα, θύτες. Η δική σου ύπαρξη, ο αγώνας του λαού
σου έρχεται και μας υπενθυμίζει το κατασκότεινο πρόσωπο του φασισμού, αλλά και
την ηρωική στάση ενός λαού για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση. 2018 χρόνια μετά,
εκεί κάτω το ισραηλινό απαρτχάιντ εξακολουθεί και σταυρώνει ανθρώπους.
Η αλληλεγγύη, λένε, είναι το όπλο των λαών! Να ξέρεις ότι
εδώ στην Αθήνα, στην Ηλιούπολη υπάρχει ένα σχολείο, το δικό μας σχολείο, που
έχει κάνει εκδηλώσεις και θεατρικές παραστάσεις για την Παλαιστίνη. Μάλιστα πριν
από τρία χρόνια κάναμε παράσταση αφιερωμένη στον δικό σας ποιητή τον Μαχμούντ
Νταρουίς σε συνδυασμό με έναν δικό μας μεγάλο λογοτέχνη τον Αλέξανδρο
Παπαδιαμάντη. Άχεντ φίλη μας, να ξέρεις πως η πόρτα μας και η καρδιά μας θα
είναι πάντα ανοιχτή. Ο λαός μας που ξέρει κι από κατοχή κι από προσφυγιά έστεκε
πάντα στο πλευρό των λαών που αγωνίζονταν για Ελευθερία και Δημοκρατία και είχε
πάντα εξαιρετικές σχέσεις με τους Παλαιστίνιους. Η μεσόγειος αιώνες τώρα
αποτελούσε δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στους λαούς της. Σου φέραμε για να μας
θυμάσαι λίγα κοχύλια από τη θάλασσά μας το Αιγαίο, που είναι κομμάτι της κοινής
μας θάλασσας, της Μεσογείου και ευχόμαστε το άλλο καλοκαίρι να είναι
απελευθερωτικό για τον τόπο σου.
Άχεντ Ταμίμι, ο αγώνας σου είναι και δικός μας αγώνας και θα
είναι νικηφόρος, γιατί…
Ποιος έχει τέτοια δύναμη ώστε ν’ απαγορεύσει
στον άνεμο να μη περνά από τις χαραμάδες,
στ’ αηδόνι να μη τραγουδά στο ξόδεμα της νύχτας,
στο όνειρο να μη πιαστεί στο βλέφαρο της κόρης.
Τα δεκαέξι χρόνια σου που άνοιξη τα λένε
θ’ αστράψουν θα βροντήξουνε αντάρα θα γεννούνε
Ποιός θα σταθεί στο διάβα τους ποιός θα τα εμποδίσει
τον ήλιο να αγγίξουνε να βάλουν τα καλά τους
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
• Μαθήτριες και μαθητές από την πολιτιστική ομάδα του 2oυ
Γυμνασίου Ηλιούπολης
• Τζένη Σιούτη καθηγήτρια 2oυ Γυμνασίου Ηλιούπολης
• Αλληλέγγυοι γονείς»
