Σ.ΕΚ.Β - Εκπομπή 7 - Μέρος α' Σιούτη, Μέρος β' Παπαϊωάννου

Η "Μουργκάνα" στην παρουσίαση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου. Ευχαριστούμε τον ΣΕΚΒ και τον κύριο Κωνσταντίνο Μπούρα για την ζεστή φιλοξενία και τα καλά του λόγια.

Η ώρα των πανελλαδικών έφτασε. Μια εντελώς διαφορετική σχολική χρονιά, ελέω Covid 19, που έκανε τη ζωή όλων μας – κυρίως όμως τη δική σας -  άνω κάτω, τελειώνει.  Μαζί της κλείνει και ο κύκλος της εφηβίας σας, ο κύκλος της σχολικής σας ζωής. Μπήκατε  στο σχολείο κρατώντας φοβισμένα το χέρι της μαμάς σας και βγαίνετε από αυτό  πλημμυρισμένες/οι  από την ομορφιά της νιότης σας, γεμάτες/οι όνειρα, ελπίδα, στόχους.

Τα τελευταία τρία χρόνια προετοιμάζεστε για τις πανελλαδικές. Κουραστήκατε πολύ αναλωθήκατε σε ένα αγώνα δρόμου ανάμεσα σε σπίτι, σχολείο,  φροντιστήριο.  Ιδρώσατε, αγχωθήκατε, απογοητευτήκατε, χαρήκατε και κλάψατε, πεισμώσατε, σφίξατε τα δόντια και συνεχίσατε.   Είναι αλήθεια πως οι πανελλαδικές στα μάτια κάθε μαθητή/μαθήτριας φαντάζουν σαν ο απόλυτος μπαμπούλας, το σημείο μηδέν ή καλύτερα το σημείο - αφετηρία για μια ακαδημαϊκή ζωή που με τη σειρά της θα σας οδηγήσει στην επιτυχία. Μέσα στον παραλογισμό, την παράνοια των προπαρασκευαστικών αυτών χρόνων, αρκετοί αν όχι όλοι σας, πιστέψατε αυτό το αφήγημα  πως δηλαδή από τις πανελλαδικές εξαρτάται η ζωή σας όλη. Δε φταίτε εσείς, φταίει το βαθιά εξεταστικοκεντρικό εκπαιδευτικό  σύστημα και οι παγιωμένες κοινωνικές αντιλήψεις, φταίει όλο το γύρω σας περιβάλλον, από το σχολείο, το φροντιστήριο, το σπίτι, τα ΜΜΕ που σας φορτώνουν αυτό το βάρος. Η κοινωνία η ίδια, που είναι ρηχή, επιφανειακή και αδηφάγα σας κάνει να νιώθετε έτσι. Αντί η γνώση να είναι χαρά, δημιουργία, ποικιλία, διαφορετικότητα και ελευθερία, έγινε εξειδίκευση, αποστήθιση, τυπολατρεία και όλα αυτά γιατί συνδέθηκε με την αγορά και το κέρδος.

Μη μασάτε!  Δεν αρχίζει και πολύ περισσότερο δεν τελειώνει η ζωή με τις πανελλαδικές. Ίσως είναι για τις περισσότερες/ους  η πρώτη μεγάλη μάχη στην ζωή που ακολουθεί. Πρέπει να μάθουμε όλοι να αγαπάμε τις επιτυχίες αλλά και τις αποτυχίες μας, γιατί μέσα απ’ αυτές μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, πιο ολοκληρωμένες προσωπικότητες, ανακαλύπτουμε και άλλα όμορφα πράγματα και κυρίως μαθαίνουμε πως η προσπάθεια  για την «κατάκτηση» της γνώσης είναι ένας αέναος αγώνας, ατομικός αλλά και συλλογικός  και πάνω απ’ όλα όμορφος και απελευθερωτικός, γιατί η πραγματική γνώση απελευθερώνει.

Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία, σε μια όμορφη ζωή. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να φτιάξουμε όλοι μαζί μια ευτυχέστερη κοινωνία, στην οποία όλοι οι άνθρωποι θα έχουν πρόσβαση και λόγο και δικαιώματα και αυτοί θα την προσδιορίζουν και θα την διαμορφώνουν. Γι’ αυτό χρειάζεται η γνώση, η καλλιέργεια, ο πολιτισμός, τα γράμματα που λέγανε οι παλιοί. Αυτά μπορείτε να τα κατακτήσετε μέσα από πολλούς δρόμους, ένας από τους οποίους είναι και το Πανεπιστήμιο. Δεν είναι όμως ο μοναδικός. 

  

Θέλω μέσα από την καρδιά μου να σας ευχηθώ καλή επιτυχία, να σκίσετε! Πρέπει να ξέρετε πως ότι κι αν γίνει, σας αγαπάμε και σας στηρίζουμε. Είστε για μας ο ανθός του κόσμου.

Αγαπημένα μου, έχετε ακούσει πολλές φορές αυτά τα λόγια από μένα μέσα στην τάξη, αρκετοί από σας και στην αγαπημένη μας Πολιτιστική Ομάδα. Ξέρω πως είστε μαχήτριες και μαχητές, διψασμένες/οι για ζωή και δημιουργία. Μου έχετε δώσει πολλές χαρές μέχρι τώρα και είμαι σίγουρη πως και αυτή τη μάχη θα τη δώσετε με αξιοπρέπεια και το κεφάλι ψηλά. Σας αγαπώ πολύ γι’ αυτό που είστε αλλά και γι’ αυτό που είμαι σίγουρη πως θα γίνετε.

Ο Φραντς Κάφκα έλεγε πως: «Οι νέοι είναι χαρούμενοι, γιατί έχουν την ικανότητα να βλέπουν την Ομορφιά. Όποιος διατηρεί αυτή την ικανότητα, δε γερνά ποτέ». Χαρείτε τη νιότη σας και αισιοδοξείτε, η ζωή είναι εκεί έξω και σας κλείνει αινιγματικά το μάτι.

Καλή επιτυχία!

                                   

                                         

Πρωτόγνωρη η σχολική χρονιά που τελειώνει σε λίγες μέρες και για την πολιτιστική ομάδα μας. Είχαμε πολλά σχέδια αλλά ο covid 19 είχε άλλη γνώμη. Ασχολιόμασταν με το λαϊκό παραμύθι και την διάσωσή του μέσω της προφορικής αφήγησης. Ο αγαπημένος μας παραμυθάς ο Λουίς Σεπούλβεδα δεν μπορούσε φυσικά να λείπει από αυτό το project. Το μικρό αυτό λεύκωμα είναι προϊόν αυτής της ενασχόλησης. Του χρόνου ελπίζουμε να μπορέσουμε να δραματοποιήσουμε κάποιο από τα παραμύθια του.

Μπορείτε να δείτε το λεύκωμα στο παρακάτω link:

https://www.scribd.com/document/465358362/M%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%BA%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-Luis-Sepulveda?fbclid=IwAR1dqvjFb1j3VogSc1zMAlP96hwmMEc7rM3HaVZfsVdOf3KcoI4IlagH83Q

Χόρχε Μπουκάι

Πρώτη συνεδρία παιδοψυχολόγου με έναν 12χρονο:

- Ξέρεις γιατί έρχεσαι εδώ;

- Ξέρω.

- Θες να μου πεις;

- Έχω ΔΕΠΥ.

- Τι είναι αυτό ξέρεις;

- Είμαι υπερκινητικός και δε συγκεντρώνομαι αρκετά.

- Το καταλαβαίνεις όταν συμβαίνει;

- Ναι.

- Θες να σε βοηθήσω;

- Οι γονείς μου θέλουν.

- Εσύ δε θες;

- Δεν ξέρω σίγουρα. Θέλω σίγουρα να μη θυμώνουν. Να μη μου φωνάζουν.

- Μόνο γι’ αυτό θες; Δε θα σε βοηθήσει κι εσένα στην καθημερινότητά σου;

- Μου αρέσει που έχω άτακτο μυαλό! Με βοηθάει να ξεφεύγω.

- Από τι;

- Από το θυμό των άλλων.

- Θες να μου μιλήσεις λίγο για σένα και αυτό που πιστεύεις πως έχεις;

- Κουνιέμαι όλη την ώρα, το ξέρω! Και με λένε ζιζάνιο... Και κάνω πολύ γρήγορες σκέψεις και δυσκολεύομαι να σταματήσω. Μου λένε ότι όλο διακόπτω. Αλλά εγώ απλά θέλω να μιλήσω... Καμιά φορά δεν ακούω καν τι μου λένε. Ή μάλλον… οι άλλοι νομίζουν ότι δεν ακούω!

- Ακούς;

- Καμιά φορά θα ήθελα να μην… Ξέρεις κάτι; Μιλάνε για μένα σαν να μην είμαι μπροστά! Οι γονείς μου, οι παππούδες, φίλοι των γονιών μου, οι δάσκαλοι. Καμιά φορά και τα άλλα παιδιά, αλλά για αυτά δε με πειράζει τόσο. Παιδάκια είναι. Τι να πρωτοκαταλάβουν;

- Λένε για τη συμπεριφορά σου δηλαδή;

- Ναι. Αλλά δεν καταλαβαίνω. Πριν σχολιάσουν τη δική μου συμπεριφορά, έχουν σχολιάσει τη δική τους;

- Δεν καταλαβαίνω.

- Μα είναι απλό. Ο μπαμπάς μου για παράδειγμα. Τον ρωτάω κάτι. Τις μισές φορές δεν απαντάει, τις άλλες μισές απαντάει κάτι άσχετο και αν τον παρατηρήσεις όλο κουνιέται. Σηκώνεται απότομα από το γραφείο του, κάνει κάτι άχαρες κινήσεις, ξανακάθεται. Κουνιέται στην καρέκλα, τον διακόπτει το τηλέφωνο, του λέει κάτι η μαμά, του μιλάει ο αδερφός μου. Κάτι χάνει στο τέλος, κάτι ξεχνάει. Χάνεται στις σκέψεις του. Εκνευρίζεται η μαμά. Του φωνάζει. Συχνά τον προσβάλλει. Μετά αρχίζει ο καβγάς. Η μαμά κλαίει, χτυπάει τις πόρτες. Παραπονιέται που κάνει τόσα πράγματα και δεν προλαβαίνει και δεν την καταλαβαίνει κανείς. Γιατί να την καταλάβω εγώ που είμαι μικρός; Εκείνη με καταλαβαίνει;

- Γιατί το λες αυτό;

- Γιατί ούτε για μένα είναι εύκολη η ζωή! Ξυπνάω νωρίς. Σχολείο. Βγάλε τα μαθηματικά, γράψε αυτό, απάντα εκείνο, βγες στο διάλειμμα, γύρνα γρήγορα, άλλη δασκάλα. Κάνε γρήγορα! Συγκεντρώσου! Θυμήσου! Απάντα! Μέχρι και τις παραξενιές της κάθε δασκάλας πρέπει να θυμάμαι, για να προσαρμοστώ! Σχολάω. Μπες γρήγορα στο αμάξι! Φάε γρήγορα το φαγητό σου! Ξεκίνα γρήγορα τα μαθήματά σου! Μη χαζεύεις! Πήγαινε για τσίσα να φύγουμε για αγγλικά! Για ποδόσφαιρο, για, για… για… Και όταν επιτέλους έχω τελειώσει όλες μου τις υποχρεώσεις, να πάλι η μαμά να παραπονιέται για τη ζωή της τη μαύρη. Και που δεν προλαβαίνει να σιδερώσει, να σκουπίσει, να βγει με μια φίλη της. Και κλαίει. Και βρίζεται με τον μπαμπά. Δε θυμάμαι από πότε έχω να τη δω να γελάει. Ούτε τον μπαμπά. Και τότε εγώ φαντάζομαι δράκους! Που πετάνε βέβαια! Και ελπίζω να μου πάρουν ντραμς να μην τους ακούω! Και να πουν ο ένας στον άλλον ότι έχουν ΔΕΠΥ και διακόπτουν, όταν τους μιλάμε! Και ότι είναι υπερκινητικοί! Δεν κάθονται λίγο σε μια μεριά! Και ότι δεν ξέρω αν θα ήμουν έτσι, αν με είχαν βοηθήσει όταν ήμουν πιο μικρός. Αν με αγαπούσαν όπως είμαι και αντί για τιμωρίες, με έπαιρναν αγκαλιές... Τώρα να σου πω μια αλήθεια;

- Ναι…

- Τώρα δε θέλω να αλλάξω. Κι ας μου λένε ότι βαριέμαι όλη την ώρα και αναβάλλω και αλλάζω γρήγορα συναισθήματα. Και οι μεγάλοι το ίδιο είστε. Απλά δεν είναι κανείς εκεί κοντά, για να σας μαλώσει!

- Να σου πω την αλήθεια… ούτε εγώ θέλω να σε βοηθήσω να αλλάξεις!

- Ευχαριστώ!

- Παρακαλώ!

Ιωλέκ - Κωνσταντίνος Παπασωτηρίου

"Τώρα το πέλαγο θρηνεί

την Ιωλέκ που ήτανε μικρή

στη ζωή δεν έμαθε τι θα πει παιχνίδι

και με παράπονο έφυγε για το μακρύ ταξίδι"

"Η ιστορία της Ιωλέκ είναι η ιστορία κάθε παιδιού που προσπάθησε να ξεφύγει από το θάνατο λόγω του πολέμου αλλά χάθηκε στον βυθό του Αιγαίου. Γι' αυτά τα παιδιά είναι το τραγούδι μου", λέει ο δημιουργός του Κωνσταντίνος Παπασωτηρίου.

Werckmeister Harmonies (Opening Scene - GR-EN sub)

«Δείξε μας Βάλουσκα…»

Με αφορμή την πανδημία επιχειρείται από την εξουσία ένα πολύ μεγάλο πείραμα κοινωνικής μηχανικής που μας οδηγεί σε πολιτικές και καταστάσεις πολύ σκοτεινές και επικίνδυνες. Ενώ εμείς είμαστε μαντρωμένοι – εξουδετερωμένοι στα σπίτια μας δημόσιοι χώροι βγήκαν στο σφυρί, εργασιακά δικαιώματα ξηλώθηκαν ολικά, περιβαλλοντοκτόνος νόμος αποτελειώνει ότι πράσινο απόμεινε από το επενδυτικό πάρτι των προηγούμενων χρόνων. Η δημόσια υγεία εκτός των χειροκροτημάτων παραμένει σαθρή, υμέτεροι παίρνουν εργολαβικά την παραγωγή αναλώσιμων κατά της πανδημίας, η ίδια η σύζυγος του πρωθυπουργού παράγει τις δικές της μοδάτες μάσκες. Με πρόσχημα την πανδημία και εργαλείο τον φόβο του θανάτου εξαπολύεται ένα κρεσέντο αντιδημοκρατικών - μέτρων άνευ προηγουμένου. Το δημόσιο σχολείο φυσικά δεν θα έμενε έξω από αυτόν τον αρμαγεδώνα. Εν μέσω πανδημίας το ΥΠΑΙΘ πέρασε ένα νομοσχέδιο σκούπα, συρρικνώνοντας περαιτέρω το φτωχό δημόσιο σχολείο. 

Και μετά δεν ήρθαν οι μέλισσες… αλλά οι κάμερες μέσα στις τάξεις για να προσφέρουν τη δια ζώσης παιδεία βορρά στα αχόρταγα ένστικτα τμήματος της κοινωνίας και της εξουσίας. Θέλουν να τελειώσουν με τη σχετική αυτονομία κατά την άσκηση του παιδαγωγικού μας έργου, έστω αυτή που έχει απομείνει σε ένα τόσο συγκεντρωτικό και αποστειρωμένο σύστημα εκπαίδευσης. Δεν θέλουν δασκάλους ενεργά υποκείμενα με πρωτοβουλίες και επιλογές που προκύπτουν από τις διευθετήσεις που κάνουμε μπροστά στις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα διλήμματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στην τάξη. Στρατιωτάκια θέλουνε, φοβισμένους και χειρουργικά αποστειρωμένους παπαγάλους θέλουνε, οι οποίοι θα «εκπαιδεύουν, θα εξειδικεύουν αλλά δεν θα διαπλάθουν ελεύθερους ανθρώπους. Να συρρικνώσουν το δημόσιο σχολείο θέλουνε, με κάθε ευκαιρία μια εξ αποστάσεως διδασκαλία θα τους έλυνε τα χέρια σχετικά με τους διορισμούς, κυρίως στις ακριτικές περιοχές. Τι τους νοιάζει; Σάμπως τα δικά τους παιδιά θα φοιτήσουν σε αυτά τα σχολεία; Το ζωντανό μάθημα είναι μαγεία, είναι στιγμή αδιαμεσολάβητης γνωστικής μέθεξης ανάμεσα σε μαθητές και δασκάλους, είναι βιωματική μοναδικότητα και τρίτο μάτι σ΄ αυτή τη διαδικασία δεν χωρεί.

Είναι ή ώρα της συλλογικής ανυπακοής. Η ανυπακοή, έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε. Ο ρόλος μας μοναδικός. Ο δάσκαλος/δασκάλα έχει τον δικό του/της τρόπο να δημιουργεί γνωστική μαγεία. Ο εκπληκτικός Béla Tarr στην ταινία του: Οι αρμονίες του Βέρκμαϊστερ («Werckmeister Harmonies») το περιγράφει μοναδικά.

«Δείξε μας Βάλουσκα…»

Τραγουδώντας απ΄ το σπίτι

Τραγουδώντας απ΄ το σπίτι

Πρώην και νυν μέλη της Πολιτιστικής Ομάδας του 2ου Γυμνασίου Ηλιούπολης σε μια μίνι διαδικτυακή συναυλία με αγαπημένα μας τραγούδια. Οι τοίχοι των σπιτιών μας δεν μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην ανάγκη να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας. Η δύναμη της παρέας ξεπερνά το δυστοπικό παρόν και την καταχνιά που κουβαλάει μαζί του, άλλωστε πάντα οι δεμένες παρέες περνούν όμορφα. Επιμένουμε πεισματικά πως η επαφή με την τέχνη είναι αυτή που γεμίζει με φως τη ζωή μας, που σπάει το μίζερο και το γκρίζο που κυριαρχεί στις μέρες μας και ναι, είναι το εργαλείο για να φτιάξουμε καλύτερο σχολείο και κατά συνέπεια, καλύτερη κοινωνία.

Australia rallies behind Quaden: boy, 9, who is bullied over his dwarfism

Quaden

Για κάθε παιδί αυτού του άσχημου κόσμου, για κάθε παιδί σαν τον Κουαντέν που θέλει να μαχαιρώσει την καρδιά του γιατί είναι θύμα του  bullying‎ οφείλουμε να ανοίξουμε μια αγκαλιά προστασίας. Το school bullying‎  είναι μάστιγα και πρέπει να το αντιπαλέψουμε με κάθε τρόπο. Πρωτίστως με πολιτισμό, γιατί αυτό είναι το αντίδοτο.

Κι εσείς παιδιά μου να μιλάτε. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σας κάνει να πονάτε, να σας κάνει να αισθάνεστε πως δεν αξίζετε, επειδή είστε διαφορετικά. Στη διαφορά έγκειται η ομορφιά. Μη το κρατάτε μέσα σας, μιλήστε, όπως μίλησε κι ο Κουαντέν.

Από τον Όλιβερ στη Φάτιμα

Από τη Χριστουγεννιάτικη θεατρική παράσταση

Πολιτιστική Ομάδα

Ο φασισμός και ένας μικροσκοπικός άντρας

Γιώργος Σταματόπουλος, εφημερίδα των συντακτών

Σκελετωμένος. Μικροσκοπικός. Κοντά στα εβδομήντα. Ρακοσυλλέκτης [όχι από επιλογή ή οκνηρία -θύμα της οικονομικής και πολιτισμικής κρίσης της τελευταίας δεκαετίας]. Ζει σε ένα παράπηγμα. Στο Περιστέρι. Κομμένο το ηλεκτρικό. Μόνος. Κουρέλια φοράει -τι άλλο; Περίγελως των παιδιών και όνειδος για τη [λαϊκή] γειτονιά του.

Βρίσκει στον δρόμο, μέσα στη βροχή, μια προσφυγοπούλα με τα δύο παιδιά της. Τους μαζεύει στο ετοιμόρροπο φτωχικό του. Ουρλιάζουν οι γείτονες. «Βρομιάρης εσύ, μάζεψες και τους βρομιάρηδες λαθρομετανάστες».

Προσπαθεί να υπερασπίσει τους φιλοξενούμενους -εις μάτην. Συγκρούεται με τους γειτόνους. Παρεμβαίνει η αστυνομία. Το «θέμα» λύνεται. Οι γείτονες επανέρχονται στη φυσιολογική τους [για δες] ζωή. Ο μικροσκοπικός άντρας συλλέγει ό,τι χαρτικό και πλαστικό μπορεί και κλείνει τις χαραμάδες τού -ας το πούμε έτσι- σπιτιού του. Μονολογεί: «Να κλείσω τις χαραμάδες...Να κλείσω τις χαραμάδες...

Ο φασισμός είναι σαν τη γλίτσα, μια ύπουλη, μαύρη, πηχτή γλίτσα που γλιστράει και μπαίνει όπου βρίσκει χαραμάδες». (Ο μικροσκοπικός άντρας είναι ήρωας σε ένα από τα θαυμάσια διηγήματα, υπό τον τίτλο «Μουργκάνα», της Τζένης Σιούτη [Εκδόσεις Ταξιδευτής] -ένας καθρέφτης της ζωής στη χώρα με πολλαπλές αναγνώσεις και προεκτάσεις.)

"Μουργκάνα", της Τζένης Σιούτη, εκδόσεις «Ταξιδευτής». Μέρος 3ο

"Μουργκάνα", της Τζένης Σιούτη, εκδόσεις «Ταξιδευτής». Μέρος 2ο

"Μουργκάνα", της Τζένης Σιούτη, εκδόσεις «Ταξιδευτής». Μέρος 1ο

19 Διηγήματα για τον άνθρωπο και τον τόπο

Ένωση Συλλόγων Γονέων Ηλιούπολης

Εκδήλωση: Προσφυγικό και  Δημόσιο σχολείο

Προβολή των «Ικέτιδών» μας

«Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις». Πολιτιστική ομάδα του 2ου...

46 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Πολιτιστική Ομάδα - θεατρική παράσταση

Επέτειος 28ης Οκτώβρη

«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση»

Πολιτιστική Ομάδα - θεατρικό δρώμενο

Αν δε βρεθεί να πεθάνει κανείς για τη λευτεριά,

τότε θα πεθάνει η ίδια η λευτεριά.

Φτηνά τη λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά.

Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα τη χαράμισαν.

Μενέλαος Λουντέμης