Χόρχε Μπουκάι

Πρώτη συνεδρία παιδοψυχολόγου με έναν 12χρονο:

- Ξέρεις γιατί έρχεσαι εδώ;

- Ξέρω.

- Θες να μου πεις;

- Έχω ΔΕΠΥ.

- Τι είναι αυτό ξέρεις;

- Είμαι υπερκινητικός και δε συγκεντρώνομαι αρκετά.

- Το καταλαβαίνεις όταν συμβαίνει;

- Ναι.

- Θες να σε βοηθήσω;

- Οι γονείς μου θέλουν.

- Εσύ δε θες;

- Δεν ξέρω σίγουρα. Θέλω σίγουρα να μη θυμώνουν. Να μη μου φωνάζουν.

- Μόνο γι’ αυτό θες; Δε θα σε βοηθήσει κι εσένα στην καθημερινότητά σου;

- Μου αρέσει που έχω άτακτο μυαλό! Με βοηθάει να ξεφεύγω.

- Από τι;

- Από το θυμό των άλλων.

- Θες να μου μιλήσεις λίγο για σένα και αυτό που πιστεύεις πως έχεις;

- Κουνιέμαι όλη την ώρα, το ξέρω! Και με λένε ζιζάνιο... Και κάνω πολύ γρήγορες σκέψεις και δυσκολεύομαι να σταματήσω. Μου λένε ότι όλο διακόπτω. Αλλά εγώ απλά θέλω να μιλήσω... Καμιά φορά δεν ακούω καν τι μου λένε. Ή μάλλον… οι άλλοι νομίζουν ότι δεν ακούω!

- Ακούς;

- Καμιά φορά θα ήθελα να μην… Ξέρεις κάτι; Μιλάνε για μένα σαν να μην είμαι μπροστά! Οι γονείς μου, οι παππούδες, φίλοι των γονιών μου, οι δάσκαλοι. Καμιά φορά και τα άλλα παιδιά, αλλά για αυτά δε με πειράζει τόσο. Παιδάκια είναι. Τι να πρωτοκαταλάβουν;

- Λένε για τη συμπεριφορά σου δηλαδή;

- Ναι. Αλλά δεν καταλαβαίνω. Πριν σχολιάσουν τη δική μου συμπεριφορά, έχουν σχολιάσει τη δική τους;

- Δεν καταλαβαίνω.

- Μα είναι απλό. Ο μπαμπάς μου για παράδειγμα. Τον ρωτάω κάτι. Τις μισές φορές δεν απαντάει, τις άλλες μισές απαντάει κάτι άσχετο και αν τον παρατηρήσεις όλο κουνιέται. Σηκώνεται απότομα από το γραφείο του, κάνει κάτι άχαρες κινήσεις, ξανακάθεται. Κουνιέται στην καρέκλα, τον διακόπτει το τηλέφωνο, του λέει κάτι η μαμά, του μιλάει ο αδερφός μου. Κάτι χάνει στο τέλος, κάτι ξεχνάει. Χάνεται στις σκέψεις του. Εκνευρίζεται η μαμά. Του φωνάζει. Συχνά τον προσβάλλει. Μετά αρχίζει ο καβγάς. Η μαμά κλαίει, χτυπάει τις πόρτες. Παραπονιέται που κάνει τόσα πράγματα και δεν προλαβαίνει και δεν την καταλαβαίνει κανείς. Γιατί να την καταλάβω εγώ που είμαι μικρός; Εκείνη με καταλαβαίνει;

- Γιατί το λες αυτό;

- Γιατί ούτε για μένα είναι εύκολη η ζωή! Ξυπνάω νωρίς. Σχολείο. Βγάλε τα μαθηματικά, γράψε αυτό, απάντα εκείνο, βγες στο διάλειμμα, γύρνα γρήγορα, άλλη δασκάλα. Κάνε γρήγορα! Συγκεντρώσου! Θυμήσου! Απάντα! Μέχρι και τις παραξενιές της κάθε δασκάλας πρέπει να θυμάμαι, για να προσαρμοστώ! Σχολάω. Μπες γρήγορα στο αμάξι! Φάε γρήγορα το φαγητό σου! Ξεκίνα γρήγορα τα μαθήματά σου! Μη χαζεύεις! Πήγαινε για τσίσα να φύγουμε για αγγλικά! Για ποδόσφαιρο, για, για… για… Και όταν επιτέλους έχω τελειώσει όλες μου τις υποχρεώσεις, να πάλι η μαμά να παραπονιέται για τη ζωή της τη μαύρη. Και που δεν προλαβαίνει να σιδερώσει, να σκουπίσει, να βγει με μια φίλη της. Και κλαίει. Και βρίζεται με τον μπαμπά. Δε θυμάμαι από πότε έχω να τη δω να γελάει. Ούτε τον μπαμπά. Και τότε εγώ φαντάζομαι δράκους! Που πετάνε βέβαια! Και ελπίζω να μου πάρουν ντραμς να μην τους ακούω! Και να πουν ο ένας στον άλλον ότι έχουν ΔΕΠΥ και διακόπτουν, όταν τους μιλάμε! Και ότι είναι υπερκινητικοί! Δεν κάθονται λίγο σε μια μεριά! Και ότι δεν ξέρω αν θα ήμουν έτσι, αν με είχαν βοηθήσει όταν ήμουν πιο μικρός. Αν με αγαπούσαν όπως είμαι και αντί για τιμωρίες, με έπαιρναν αγκαλιές... Τώρα να σου πω μια αλήθεια;

- Ναι…

- Τώρα δε θέλω να αλλάξω. Κι ας μου λένε ότι βαριέμαι όλη την ώρα και αναβάλλω και αλλάζω γρήγορα συναισθήματα. Και οι μεγάλοι το ίδιο είστε. Απλά δεν είναι κανείς εκεί κοντά, για να σας μαλώσει!

- Να σου πω την αλήθεια… ούτε εγώ θέλω να σε βοηθήσω να αλλάξεις!

- Ευχαριστώ!

- Παρακαλώ!

Ιωλέκ - Κωνσταντίνος Παπασωτηρίου

"Τώρα το πέλαγο θρηνεί

την Ιωλέκ που ήτανε μικρή

στη ζωή δεν έμαθε τι θα πει παιχνίδι

και με παράπονο έφυγε για το μακρύ ταξίδι"

"Η ιστορία της Ιωλέκ είναι η ιστορία κάθε παιδιού που προσπάθησε να ξεφύγει από το θάνατο λόγω του πολέμου αλλά χάθηκε στον βυθό του Αιγαίου. Γι' αυτά τα παιδιά είναι το τραγούδι μου", λέει ο δημιουργός του Κωνσταντίνος Παπασωτηρίου.

Werckmeister Harmonies (Opening Scene - GR-EN sub)

«Δείξε μας Βάλουσκα…»

Με αφορμή την πανδημία επιχειρείται από την εξουσία ένα πολύ μεγάλο πείραμα κοινωνικής μηχανικής που μας οδηγεί σε πολιτικές και καταστάσεις πολύ σκοτεινές και επικίνδυνες. Ενώ εμείς είμαστε μαντρωμένοι – εξουδετερωμένοι στα σπίτια μας δημόσιοι χώροι βγήκαν στο σφυρί, εργασιακά δικαιώματα ξηλώθηκαν ολικά, περιβαλλοντοκτόνος νόμος αποτελειώνει ότι πράσινο απόμεινε από το επενδυτικό πάρτι των προηγούμενων χρόνων. Η δημόσια υγεία εκτός των χειροκροτημάτων παραμένει σαθρή, υμέτεροι παίρνουν εργολαβικά την παραγωγή αναλώσιμων κατά της πανδημίας, η ίδια η σύζυγος του πρωθυπουργού παράγει τις δικές της μοδάτες μάσκες. Με πρόσχημα την πανδημία και εργαλείο τον φόβο του θανάτου εξαπολύεται ένα κρεσέντο αντιδημοκρατικών - μέτρων άνευ προηγουμένου. Το δημόσιο σχολείο φυσικά δεν θα έμενε έξω από αυτόν τον αρμαγεδώνα. Εν μέσω πανδημίας το ΥΠΑΙΘ πέρασε ένα νομοσχέδιο σκούπα, συρρικνώνοντας περαιτέρω το φτωχό δημόσιο σχολείο. 

Και μετά δεν ήρθαν οι μέλισσες… αλλά οι κάμερες μέσα στις τάξεις για να προσφέρουν τη δια ζώσης παιδεία βορρά στα αχόρταγα ένστικτα τμήματος της κοινωνίας και της εξουσίας. Θέλουν να τελειώσουν με τη σχετική αυτονομία κατά την άσκηση του παιδαγωγικού μας έργου, έστω αυτή που έχει απομείνει σε ένα τόσο συγκεντρωτικό και αποστειρωμένο σύστημα εκπαίδευσης. Δεν θέλουν δασκάλους ενεργά υποκείμενα με πρωτοβουλίες και επιλογές που προκύπτουν από τις διευθετήσεις που κάνουμε μπροστά στις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα διλήμματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στην τάξη. Στρατιωτάκια θέλουνε, φοβισμένους και χειρουργικά αποστειρωμένους παπαγάλους θέλουνε, οι οποίοι θα «εκπαιδεύουν, θα εξειδικεύουν αλλά δεν θα διαπλάθουν ελεύθερους ανθρώπους. Να συρρικνώσουν το δημόσιο σχολείο θέλουνε, με κάθε ευκαιρία μια εξ αποστάσεως διδασκαλία θα τους έλυνε τα χέρια σχετικά με τους διορισμούς, κυρίως στις ακριτικές περιοχές. Τι τους νοιάζει; Σάμπως τα δικά τους παιδιά θα φοιτήσουν σε αυτά τα σχολεία; Το ζωντανό μάθημα είναι μαγεία, είναι στιγμή αδιαμεσολάβητης γνωστικής μέθεξης ανάμεσα σε μαθητές και δασκάλους, είναι βιωματική μοναδικότητα και τρίτο μάτι σ΄ αυτή τη διαδικασία δεν χωρεί.

Είναι ή ώρα της συλλογικής ανυπακοής. Η ανυπακοή, έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε. Ο ρόλος μας μοναδικός. Ο δάσκαλος/δασκάλα έχει τον δικό του/της τρόπο να δημιουργεί γνωστική μαγεία. Ο εκπληκτικός Béla Tarr στην ταινία του: Οι αρμονίες του Βέρκμαϊστερ («Werckmeister Harmonies») το περιγράφει μοναδικά.

«Δείξε μας Βάλουσκα…»

Τραγουδώντας απ΄ το σπίτι

Τραγουδώντας απ΄ το σπίτι

Πρώην και νυν μέλη της Πολιτιστικής Ομάδας του 2ου Γυμνασίου Ηλιούπολης σε μια μίνι διαδικτυακή συναυλία με αγαπημένα μας τραγούδια. Οι τοίχοι των σπιτιών μας δεν μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην ανάγκη να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας. Η δύναμη της παρέας ξεπερνά το δυστοπικό παρόν και την καταχνιά που κουβαλάει μαζί του, άλλωστε πάντα οι δεμένες παρέες περνούν όμορφα. Επιμένουμε πεισματικά πως η επαφή με την τέχνη είναι αυτή που γεμίζει με φως τη ζωή μας, που σπάει το μίζερο και το γκρίζο που κυριαρχεί στις μέρες μας και ναι, είναι το εργαλείο για να φτιάξουμε καλύτερο σχολείο και κατά συνέπεια, καλύτερη κοινωνία.