Τρίτη 31 Αυγούστου 2021

 Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω / Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος



Πρώτη Σεπτέμβρη αύριο και οι καθηγητές/δάσκαλοι πάνε στα σχολεία τους. Όλοι ανεξαιρέτως. Μου φαίνεται παράξενο που εγώ θα απουσιάζω από αυτό το προσκλητήριο. Δεν είμαι σε θέση αυτή τη στιγμή να κωδικοποιήσω τα συναισθήματά μου. Είναι σίγουρο πως το σχολείο θα μου λείψει. Όμως χτυπάει πισώπλατα  ο χρόνος. Ο άνθρωπος πρέπει κατά τη γνώμη μου να ξέρει πότε πρέπει να φεύγει. Γενικώς. Αποφάσισα να φύγω τη στιγμή της κορύφωσης, με φουλ τις μηχανές και το κεφάλι ψηλά, δεν ήθελα να φύγω κουρασμένη, παραιτημένη. Ήθελα τα παιδιά να με θυμούνται ζωηρή να περνάω στους σχολικούς διαδρόμους τραγουδώντας. Είναι κι αυτό κάτι. Νέες συνθήκες, νέα καθήκοντα.

Και να που τα ταξίδια

μείναν μόνο όνειρα

Και να που οι φωνές

και τα τραγούδια σώπασαν

 

Και να που η ζωή

τώρα κυλάει πιο γρήγορα

Και να που τα παιδιά

και τα παιχνίδια χάθηκαν

 

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω

Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω

Φταίει η ζωή που είναι μικρή

 

https://www.youtube.com/watch?v=FupLWUF0FJ4



 

Σάββατο 3 Ιουλίου 2021

«Οι παρέες γράφουν ιστορία»

Το κύκνειο άσμα μιας ομάδας που διαπέρασε σαν κόκκινη κλωστή τη ζωή του σχολείου μας


Η συνάντηση πέντε μαθητικών γενεών που έδρασαν και δημιούργησαν εδώ σ΄ αυτή τη ζεστή σχολική γωνιά, η κάθε μια στην εποχή της. Οικοδεσπότης   η πολιτιστική ομάδα και γλυκιά αφορμή ο Τάσος Λειβαδίτης.

Δεκαπέντε χρόνια Πολιτιστική Ομάδα, η πιο ζεστή σχολική παρέα, που διαπέρασε σαν κόκκινη κλωστή τη σχολική μας ζωή, αφήνοντας ανεξίτηλα τα χνάρια της στην πολιτιστική δράση όχι μόνο του δευτέρου Γυμνασίου, αλλά ολόκληρης της Ηλιούπολης.


Δευτέρα 28 Ιουνίου 2021

Η δική μου αξιολόγηση



 

 

Αποχαιρετισμός

Η δύσκολη μέρα που θα αποχωριστώ το σχολείο και τους μαθητές μου έφτασε. Πόσο γρήγορα πέρασαν δεκαπέντε ολόκληρα  χρόνια! Με πλημμυρίζουν συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις… Το παρελθόν μπορεί κανείς να το βλέπει με τα μάτια της μνήμης, δεν μπορεί όμως πια να το αγγίζει. Έτσι στη σκέψη του και μόνο φυτρώνουν ποικίλα συναισθήματα.

Ήρθε λοιπόν η ώρα του αποχωρισμού.  Κουβαλώ την στεναχώρια του ξεχωρισμού που λέμε στην Ήπειρο, αλλά και την γλύκα όλων αυτών που έζησα με τους μαθητές μου, δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια σε τούτη εδώ την γωνιά. Πίστεψα και υποστήριξα με όλες μου τις δυνάμεις το δημόσιο σχολείο, πίστεψα και πιστεύω ότι αποτελεί μεγάλη κατάκτηση για την κοινωνία γιατί παραμένει η μία και μοναδική οδός πρόσβασης στην μόρφωση και στον πολιτισμό  για τα παιδιά  που προέρχονται από τα λιγότερο προνομιούχα στρώματα.  Όσο περισσότερο υποβαθμίζονταν, τόσο περισσότερο θύμωνα, έσφιγγα τα δόντια και προσπαθούσα να κάνω κι άλλα, κι άλλα πράγματα για να το υπερασπιστώ, για να δώσω τη χαρά της συλλογικής δημιουργίας στους μαθητές μου, αλλά και το παράδειγμα ότι ποτέ δεν το βάζουμε κάτω και ότι το δικαίωμα στη μόρφωση είναι αξία υπέρτατη. Πίστεψα και υπερασπίστηκα μια παιδαγωγική που αποδομεί την αυθεντία του δασκάλου, που συνδέει το σχολείο με την κοινωνία, που διέπεται από τις αρχές της συλλογικότητας, του σεβασμού και της υποστήριξης στο διαφορετικό, την παιδαγωγική της αισιοδοξίας, της άμβλυνσης των διαφόρων μορφών διάκρισης, της μέριμνας, της έγνοιας και της αλληλεγγύης, την παιδαγωγική της θετικής διάκρισης.

Όλα αυτά τα χρόνια διαμόρφωσα την ακλόνητη πεποίθηση ότι το σχολείο δεν υπάρχει για να δίνει μόνο “στεγνές γνώσεις“ και να αξιολογεί με βαθμούς, όχι, υπάρχει για  να σχεδιάζει  δρομολόγια για τη σκέψη.

Στις δύσκολες και σκοτεινές μέρες που ζούμε, όπου οι γυναικοκτονίες  και οι δολοφονίες ανθρώπων με διαφορετικότητα  μας συγκλονίζουν, όπου το συλλογικό και η αγάπη για τον συνάνθρωπο υποχωρούν απέναντι στη κτηνώδη αντίληψη του «εγώ, κι ας καεί ο κόσμος όλος», πρέπει με πείσμα να αντιπαραβάλλουμε τις ανθρωπιστικές  αρχές της ισότητας, του σεβασμού στο διαφορετικό, της ανεκτικότητας. Όλοι γνωρίζουμε λίγο πολύ ότι ο ανταγωνισμός, ο εκφοβισμός, ο τραμπουκισμός κάνουν θραύση και ότι στερεότυπα ρατσιστικά, σεξιστικά, χονδροφοβικά, τάσεις εκμηδενισμού του αδύναμου, του διαφορετικού ή του μοναχικού είναι απολύτως απελευθερωμένα και εντελώς ανεξέλεγκτα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο αδυνατεί να αντιδράσει, γιατί είναι το ίδιο φτιαγμένο για να υπηρετεί τον ανταγωνισμό και ουδέποτε προσανατολίστηκε σοβαρά στην αντιμετώπισή του. Τι κοινωνία θα παραδώσουμε στα παιδιά; Το «πρότυπο» που πλασάρεται από την TV και από μεγάλη μερίδα του σάπιου συστήματος ενημέρωσης,  διαβρώνει τις συνειδήσεις ιδίως των νέων, επιβάλλει άρρωστα πρότυπα, θεοποιεί παίκτες των διαφόρων  reality shows, θυμηθείτε την υποδοχή που επιφύλαξαν σε παίχτη του Survivor στη Ρόδο. Το  σχολείο και ο πολιτισμός  ως αδιαίρετη ενότητα, αποτελούν  θαυματουργό εργαλείο στα χέρια του δάσκαλου, ευεργετικό εργαλείο για την ψυχή και το μυαλό του κάθε παιδιού. Ας εντείνουμε τις προσπάθειές μας μιλώντας τους περισσότερο και περισσότερο για τους ποιητές, για τις τέχνες, για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τίτλοι τέλους λοιπόν. Να ευχαριστήσω από εδώ όλα τα παιδιά που πέρασαν από τα χέρια μου και τους γονείς τους που μου τα εμπιστεύτηκαν. Να ευχαριστήσω το σύλλογο διδασκόντων, κυρίως όλους εκείνους τους συναδέλφους που με βοήθησαν, που στήριξαν αυτή την ομάδα. Να ευχαριστήσω από καρδιάς όλα τα ΔΣ του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων διαχρονικά, που σταθήκανε αρωγοί στη δουλειά της ομάδας. Και τις δημοτικές αρχές αυτά τα 15 χρόνια, που ποτέ δεν αρνήθηκαν  τη βοήθεια και τη στήριξη.

Να ευχαριστήσω και να μνημονεύσω σπουδαίους ανθρώπους που διάβηκαν την πόρτα του σχολείου μας, ή το συνόδευσαν σε εκδηλώσεις και δράσεις,  τιμώντας και αυτό και την πολιτιστική μας ομάδα. Θα αναφέρω εδώ για οικονομία χρόνου τους αείμνηστους σκηνοθέτες Γιώργο Μιχαηλίδη, Στράτο Στασινό και Αλίντα Δημητρίου. Τον Φίλιππο Κουτσαφτή, την σύντροφο του Νίκου Γκάτσου Αγαθή Δημητρούκα, τη Μάνια Παπαδημητρίου, τον Γιώργο Μπακάλη. Τους συγγραφείς Σωτήρη Δημητρίου, Έρη Ρίτσου. Τους επιστήμονες Βασίλη Νιτσιάκο, Μιχάλη Αράπογλου, Ευθύμη Λέκκα, Γιώργο Ζαμπετάκη και ας με συμπαθήσουν τόσοι και τόσοι που δεν αναφέρθηκαν.

Φεύγω γεμάτη από την αγάπη, το σεβασμό και την εκτίμησή σας. Αγαπημένα μου και ακριβά μου παιδιά δε θα σας ξεχάσω ποτέ κι ως το έσχατο γήρας, αν το μυαλό δεν κάνει ζαβολιές, θα σας θυμάμαι και θα σας αναζητώ. Να θυμάστε πως δεν εγκλωβιζόμαστε αλλά σταθερά κι επίμονα «κοιτάμε πάντοτε προς τα ξάστερα του ουρανού»!


Κύκνειο άσμα
Όταν το ανέφικτο γίνεται εφικτό

Καταληκτική εκδήλωση & αντάμωμα πέντε σχολικών γενεών επί σκηνής
















 



 


Όταν σε αποχαιρετούν τόσο γλυκά οι μαθητές σου






 

Ανιχνεύοντας το παιδί στο ποιητικό σύμπαν του Τάσου Λειβαδίτη


Πολιτιστική Ομάδα
«Μόνο όταν είσαι παιδί φθείρεσαι ακίνδυνα απ' τα όνειρα…»
Μικρή «σπουδή» στον Τάσο Λειβαδίτη, στο πλαίσιο εκπαιδευτικού προγράμματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδίως τα δικαιώματα του παιδιού.

 Αποχαιρετώντας τους μαθητές μου




Λεύκωμα αφιερωμένο στο μεγάλο ποιητή





 

Φίλε ξέρεις από webex?

Πολιτιστική ομάδα

Σατιρικό Project  για τη βάσανο της καραντίνας και την τηλεκπαίδευση


 

Τηλεκπαίδευσης συνέχεια... 

«Η καθημερινότητα ενός εφήβου στην αρχαία Αθήνα,

στα χρόνια του Περικλή»

Βιωματική εργασία στο μάθημα της Αρχαίας Ιστορίας






 

Έργα και ημέρες στην εποχή της τηλεκπαίδευσης

«Κυλώνειο Άγος»

Ύβρις → Νέμεσις → Τίσις, μια μικρή σατιρική αλλά και ποιητική προσέγγιση στο μάθημα της αρχαίας ιστορίας, με αφορμή το «Κυλώνειο Άγος»

 








Χριστούγεννα 2020 "Χρόνια Πολλά" με ποίηση

 Τα Χριστούγεννα μέσα από τη γραφίδα των ποιητών




Το video δημιουργήθηκε με πολύ κόπο και ξενύχτι  και αναφέρεται στα Χριστούγεννα μέσα από τη γραφίδα των ποιητών. Πίσω από την εικόνα τα παιδιά απαγγέλλουν και εύχονται.  Στις δύσκολες μέρες της πανδημίας επιμένουμε πως η τέχνη θεραπεύει και συγκινεί. Και αυτή δεν είναι μια οποιαδήποτε συγκίνηση, αλλά μια διαχρονική συγκίνηση που δεν σκαμπάζει από εμπόδια και περιορισμούς του μυαλού και της καρδιάς.