Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω / Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος

Πρώτη Σεπτέμβρη αύριο και οι καθηγητές/δάσκαλοι πάνε στα σχολεία τους. Όλοι ανεξαιρέτως. Μου φαίνεται παράξενο που εγώ θα απουσιάζω από αυτό το προσκλητήριο. Δεν είμαι σε θέση αυτή τη στιγμή να κωδικοποιήσω τα συναισθήματά μου. Είναι σίγουρο πως το σχολείο θα μου λείψει. Όμως χτυπάει πισώπλατα  ο χρόνος. Ο άνθρωπος πρέπει κατά τη γνώμη μου να ξέρει πότε πρέπει να φεύγει. Γενικώς. Αποφάσισα να φύγω τη στιγμή της κορύφωσης, με φουλ τις μηχανές και το κεφάλι ψηλά, δεν ήθελα να φύγω κουρασμένη, παραιτημένη. Ήθελα τα παιδιά να με θυμούνται ζωηρή να περνάω στους σχολικούς διαδρόμους τραγουδώντας. Είναι κι αυτό κάτι. Νέες συνθήκες, νέα καθήκοντα.

Και να που τα ταξίδια

μείναν μόνο όνειρα

Και να που οι φωνές

και τα τραγούδια σώπασαν

 

Και να που η ζωή

τώρα κυλάει πιο γρήγορα

Και να που τα παιδιά

και τα παιχνίδια χάθηκαν

 

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω

Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω

Φταίει η ζωή που είναι μικρή

 

https://www.youtube.com/watch?v=FupLWUF0FJ4