Δυο σκέψεις και δυο λόγια  για την παράσταση

 

Στις 20 Ιουνίου με τους μαθητές μου της πολιτιστικής ομάδας ανεβάζουμε στο κλειστό δημοτικό θέατρο της πόλης μας μια πραγματικά ξεχωριστή και επίκαιρη παράσταση, με επίκεντρο το δημόσιο σχολείο και την παιδεία, με τίτλο: “η γνώση είναι ουρανός, της πρέπει ελευθερία”. Πρόκειται για μια μουσικοθεατρική παράσταση, στην οποία τα παιδιά παίζουν, χορεύουν και τραγουδούν για το σχολείο, για τη γνώση, για το μέλλον τους. Άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με σοβαρότητα σχολιάζουν, καυτηριάζουν και διακωμωδούν πρακτικές και γεγονότα της σχολικής τους καθημερινότητας. Ταυτόχρονα, περιγράφουν ένα άλλο σχολείο, εκκολαπτήριο ελεύθερων ανθρώπων, ένα σχολείο που να τους αξίζει.

 

Με την  παράσταση αυτή ολοκληρώνεται το εγκεκριμένο πολιτιστικό-εκπαιδευτικό πρόγραμμα “γράμματα-σπουδάματα”, το οποίο έτρεξε όλη τη σχολική χρονιά και είχε χωριστεί   σε τρεις ενότητες, με βάση τα τρία σχολικά τρίμηνα, ως εξής:

·         Στο πρώτο τρίμηνο ασχοληθήκαμε με την ιστορία και την εξέλιξη του σχολείου, από τις αρχές του 20ού αιώνα, τα μαρασλειακά και τη μάχη των δημοτικιστών. Στις  20 Δεκεμβρίου παρουσιάσαμε στο δημαρχείο της Ηλιούπολης θεατρική παράσταση με τίτλο “χρόνια πολλά δάσκαλε”, που αναφέρονταν στο σχολείο της ελληνικής επαρχίας στη δεκαετία του  ’50 και  στο ρόλο του δασκάλου, ως παιδαγωγού τα δύσκολα εκείνα χρόνια.

·         Στο δεύτερο τρίμηνο ασχοληθήκαμε με τα κείμενα γνωστών μεγάλων ελλήνων και όχι μόνο συγγραφέων π.χ. Βάρναλη, Λουντέμη, Αλεξίου, Ταχτσή, Τσέχοφ, Μπαρμπώ, Γκοσινί, Μπρέχτ … Τα παιδιά πρότειναν, διάβαζαν  κείμενα και παρήγαγαν δικά τους,  με βάση τις αγωνίες, τις ανησυχίες  και τα όνειρά τους.    

·         Στο τρίτο τρίμηνο  ασχοληθήκαμε περισσότερο με την προετοιμασία (συγγραφή κειμένων, πρόβες κλπ.. κλπ) της καταληκτικής μας παράστασης.

 

Υποστηρικτικά έγιναν προβολές ντοκιμαντέρ καθώς και της ταινίας “ο κύκλος των χαμένων ποιητών”.

 

Σε μια εποχή όπου το δημόσιο σχολείο  είναι στο κέντρο ενός τυφώνα, που συρρικνώνεται, λοιδορείται, ατιμάζεται, συνδέεται … με την αγορά, γίνεται επιχείρηση, επιχείρηση για τους λίγους, τους… εκλεκτούς, οι υπόλοιποι προορίζονται ως πρώτη ύλη για τους εκδορείς του σύγχρονου επιχειρηματικού κατεστημένου, σε ένα σχολείο που παιδιά λιποθυμούν από την πείνα και οι “δάσκαλοί” τους, είμαστε σε δύσκολη θέση, φτωχοί, συκοφαντημένοι κακοχαρακτηρισμένοι και ανασφαλείς, αποκτά τεράστια σημασία η εκπαιδευτική παρέμβαση.

 

Τα σχολεία δεν πρέπει πλέον, να περιορίζονται στην τυπική διεκπεραίωση του διδακτικού έργου. Άλλες προτεραιότητες για μια άλλη παιδαγωγική, μπαίνουν αποφασιστικά στο προσκήνιο: την παιδαγωγική της αισιοδοξίας, της άμβλυνσης των διάφορων μορφών διάκρισης, την παιδαγωγική του τακτ, του σεβασμού και της αναγνώρισης του διαφορετικού, την παιδαγωγική  της έγνοιας  και της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης και του στοχασμού. Σ' αυτό το πεδίο λοιπόν καλούμαστε να οργανώσουμε και να εμπνεύσουμε τους μαθητές μας ενσωματώνοντας πρωτότυπες δράσεις για τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την κοινωνική αλληλεγγύη. Δίνοντας πρωτοβουλία στους μαθητές, εμφυσώντας τους την ιδέα και την ομορφιά του συλλογικού, τις αρχές της δημιουργικής αμφισβήτησης, καλλιεργώντας τους την κριτική σκέψη, την αυτοεκτίμηση, την περηφάνια.

 

Πρέπει να έχουμε καθαρό στο μυαλό μας ότι χρειάζεται μια άλλη κοινωνική λειτουργία του σχολείου και άλλες συλλογικές μορφές παρέμβασης, για να αντιπαλέψουμε τη μνημονιακή λαίλαπα, για να σώσουμε σε πρώτη φάση “τα κρυμμένα τιμαλφή, να συντηρήσουμε φωλιές νερού μέσα στις φλόγες “ όπως λέει κι ο ποιητής.

 

Με αυτές τις σκέψεις προχωρούμε στην υλοποίηση αυτής της παράστασης, γι αυτό λοιπόν τη θεωρούμε  πραγματικά ξεχωριστή και επίκαιρη!

 

Παρακάτω παραθέτουμε δυο μικρά αποσπάσματα από τα κείμενά μας…

(από την έναρξη) 

…με ιχνηλάτη την καρδιά μας

Και με πίστη στα όνειρά μας

Σας φωνάζουμε με τόλμη

Και ας πέσουν χίλιοι όλμοι

Δυστυχώς

Δεν είν’ ο κόσμος σας σωστός

Σίδερα και μπετόν και συνείδηση ερπετών

Φοβισμένα μυαλά που στριμώχνονται στη γωνιά…

 

(από την   5 η σκηνή με τίτλο: “λαχτάρα για γνώση”)

…ήρθαν καιροί όμως πονηροί

τα γράμματα να πάρουν

α που φωτίζουν τα μυαλά

τα κάνουν και στροφάρουν

 

πολύ τα φοβηθήκανε

τα έχουν για τους λίγους

γιατί ναι επικίνδυνα

για τους φτωχούς κολλήγους

 

όμως πολύ τ’ αγάπησα

σε δαύτους δεν τα δίνω

τα κρύβω μέσα στο μυαλό

 

δεν τους τα παραδίνω

 

με φίλους τα μοιράζομαι

με κάθε ευκαιρία

αυτά είναι τα όπλα μας

για την ελευθερία…

 Τζένη Σιούτη