Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι

 Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι

απλώνει απλώνει αδιάκοπα στο δέρμα του καλοκαιριού

πήζει τον ουρανό πήζει τον άνεμο

κερώνει την καρδιά και τις χαραματιές της θύμησης

και τα σκιαγμένα πρόσωπα ψηλά στις πολεμίστρες….

 

 

Πεσμένοι πάνω στα καμένα βράχια με το θρυμματισμένο

πρόσωπο της ανταρσίας αναστραμμένο στο αύριο

μ’ ένα τραγούδι αλουλούδιστο στα μάτια μας

με τα κεραυνωμένα χέρια σωριαστά

κι απ’ τα χαλαρωμένα δάχτυλα φευγάτα όλα τα ελάφια

πόσες φορές θα σκοτωθούμε ακόμα;

 

 

Το αίμα στο αίμα πάνω πέτρωσε δεν δίνει πια χρησμό

άδειος διάβηκε ο καιρός χωρίς κανένα θάμα…

πεσμένοι πάνω στα καμένα βράχια

πόσες φορές θα σκοτωθούμε ακόμα

ρωτώντας πάντα αμετανόητα ρωτώντας πού τραβάει

αυτός ο δρόμος πού περνάει

ανάμεσα σε σκοτωμένους και φονιάδες

 

Βύρων Λεοντάρης