Κάποιες σκόρπιες σκέψεις μετά την θεατρική μας παράσταση, για το
σχολειό και το θέατρο
Τέσσερις μέρες πέρασαν από τη
βραδιά της Τετάρτης 20 Απριλίου, που με τους μαθητές μου ανεβάσαμε «Το
μοιρολόγι της φώκιας» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και «Το φαινόμενο της
πεταλούδας» του Μαχμούντ Νταρουίς, μια παράσταση για το προσφυγικό, για τον
πόνο των φτωχών και καταφρονεμένων αυτού του άδικου κόσμου και σκαλίζω στο
χαρτί κάποιες πρώτες σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα.
Η διδασκαλία της τέχνης μέσα στα
σχολεία, και ιδιαιτέρως της τέχνης του θεάτρου, είναι αναγκαία. Το παιδί γίνεται
καλύτερος άνθρωπος, εξευγενίζεται, μαθαίνει την κλήση του, την κληρονομιά την
δική του και των άλλων. Μόνο έτσι αντιλαμβάνεται, κατανοεί, συναισθάνεται, σέβεται,
ιδίως εδώ, στη χώρα μας, που αποτελεί γεωγραφικό σταυροδρόμι τόπων και
πολιτισμών, το σύνορο Ανατολής και Δύσης. Το θέατρο περιέχει κοινωνιολογικές
προεκτάσεις και αφορά την κοινωνία και τον πολιτισμό της κάθε χώρας. Θέατρο,
λοιπόν στο σχολείο, για τον άνθρωπο, για την κοινωνία, τον πολιτισμό, την
πρόοδο.
Κάθε τέτοια δραστηριότητα πρέπει
να αγκαλιάζεται και να υποστηρίζεται από σύσσωμη την σχολική κοινότητα, γιατί
αποτελεί πρωτίστως τον κόπο και την προσπάθεια των μαθητών, αυτοί είναι οι
πρωταγωνιστές, αυτοί εισπράττουν το χειροκρότημα, αυτοί έχουν ανάγκη την
επιβράβευση και την ενθάρρυνση, να συνεχίσουν, να λάμπουν και να αποτελούν
αντικείμενο μίμησης. Κάθε τέτοια
δραστηριότητα επικοινωνεί με τον έξω κόσμο, ανοίγει το σχολείο στην τοπική κοινωνία, ανακαλύπτει και ανοίγει
διαύλους με τη γειτονιά, με άλλες συλλογικότητες, συντείνει στην κοινωνική ώσμωση, απαραίτητη σήμερα
περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Τέλος, μόνο όποιος έχει βιώσει τη
χαρά μιας τέτοιας δημιουργικής διαδικασίας μπορεί ολοκληρωμένα να καταλάβει, τί
μαγευτικό ταξίδι είναι αυτό. Πόσο σαγηνευτικό, γοητευτικό, δημιουργικό, διαπαιδαγωγικό,
αλλά και θεραπευτικό είναι για τους μαθητές, αλλά και για τους καθηγητές. Μόνο
τότε αντιλαμβάνεται κανείς πλήρως τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρέχτ: «Ήρθα κοντά σας
σαν δάσκαλος και σαν δάσκαλος θα μπορούσα να φύγω, μα επειδή μάθαινα, έμεινα». Και κάτι ακόμα κλείνοντας αυτό το σημείωμα: όταν
η ανάγκη έκφρασης και η δημιουργία μετουσιώνονται σε ένα «όλον», με επίκεντρο
τον άνθρωπο και τη ζωή, τη γνώση και την ελευθερία, τότε ναι ως εκπαιδευτικός
νοιώθεις πως έχεις ρίξει ένα γόνιμο σπόρο για να ανθίσει κάποτε ένας καλύτερος κόσμος.
Τζένη Σιούτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου