«Δείξε μας Βάλουσκα…»
Με αφορμή την πανδημία
επιχειρείται από την εξουσία ένα πολύ μεγάλο πείραμα κοινωνικής μηχανικής που
μας οδηγεί σε πολιτικές και καταστάσεις πολύ σκοτεινές και επικίνδυνες. Ενώ
εμείς είμαστε μαντρωμένοι – εξουδετερωμένοι στα σπίτια μας δημόσιοι χώροι βγήκαν
στο σφυρί, εργασιακά δικαιώματα ξηλώθηκαν ολικά, περιβαλλοντοκτόνος νόμος
αποτελειώνει ότι πράσινο απόμεινε από το επενδυτικό πάρτι των προηγούμενων
χρόνων. Η δημόσια υγεία εκτός των χειροκροτημάτων παραμένει σαθρή, υμέτεροι
παίρνουν εργολαβικά την παραγωγή αναλώσιμων κατά της πανδημίας, η ίδια η
σύζυγος του πρωθυπουργού παράγει τις δικές της μοδάτες μάσκες. Με πρόσχημα την
πανδημία και εργαλείο τον φόβο του θανάτου εξαπολύεται ένα κρεσέντο
αντιδημοκρατικών - μέτρων άνευ προηγουμένου. Το δημόσιο σχολείο φυσικά δεν θα
έμενε έξω από αυτόν τον αρμαγεδώνα. Εν μέσω πανδημίας το ΥΠΑΙΘ πέρασε ένα
νομοσχέδιο σκούπα, συρρικνώνοντας περαιτέρω το φτωχό δημόσιο σχολείο.
Και μετά
δεν ήρθαν οι μέλισσες… αλλά οι κάμερες μέσα στις τάξεις για να προσφέρουν τη
δια ζώσης παιδεία βορρά στα αχόρταγα ένστικτα τμήματος της κοινωνίας και της
εξουσίας. Θέλουν να τελειώσουν με τη σχετική αυτονομία κατά την άσκηση του
παιδαγωγικού μας έργου, έστω αυτή που έχει απομείνει σε ένα τόσο συγκεντρωτικό
και αποστειρωμένο σύστημα εκπαίδευσης. Δεν θέλουν δασκάλους ενεργά υποκείμενα
με πρωτοβουλίες και επιλογές που προκύπτουν από τις διευθετήσεις που κάνουμε
μπροστά στις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα διλήμματα που αντιμετωπίζουμε
καθημερινά στην τάξη. Στρατιωτάκια θέλουνε, φοβισμένους και χειρουργικά
αποστειρωμένους παπαγάλους θέλουνε, οι οποίοι θα «εκπαιδεύουν, θα εξειδικεύουν
αλλά δεν θα διαπλάθουν ελεύθερους ανθρώπους. Να συρρικνώσουν το δημόσιο σχολείο
θέλουνε, με κάθε ευκαιρία μια εξ αποστάσεως διδασκαλία θα τους έλυνε τα χέρια
σχετικά με τους διορισμούς, κυρίως στις ακριτικές περιοχές. Τι τους νοιάζει;
Σάμπως τα δικά τους παιδιά θα φοιτήσουν σε αυτά τα σχολεία; Το ζωντανό μάθημα
είναι μαγεία, είναι στιγμή αδιαμεσολάβητης γνωστικής μέθεξης ανάμεσα σε μαθητές
και δασκάλους, είναι βιωματική μοναδικότητα και τρίτο μάτι σ΄ αυτή τη
διαδικασία δεν χωρεί.
Είναι ή ώρα της συλλογικής
ανυπακοής. Η ανυπακοή, έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει
ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η
πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να
ακολουθήσουμε. Ο ρόλος μας μοναδικός. Ο δάσκαλος/δασκάλα έχει τον δικό του/της
τρόπο να δημιουργεί γνωστική μαγεία. Ο εκπληκτικός Béla Tarr στην ταινία του:
Οι αρμονίες του Βέρκμαϊστερ («Werckmeister Harmonies») το περιγράφει μοναδικά.
«Δείξε μας Βάλουσκα…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου