Αποχαιρετισμός

Η δύσκολη μέρα που θα αποχωριστώ το σχολείο και τους μαθητές μου έφτασε. Πόσο γρήγορα πέρασαν δεκαπέντε ολόκληρα  χρόνια! Με πλημμυρίζουν συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις… Το παρελθόν μπορεί κανείς να το βλέπει με τα μάτια της μνήμης, δεν μπορεί όμως πια να το αγγίζει. Έτσι στη σκέψη του και μόνο φυτρώνουν ποικίλα συναισθήματα.

Ήρθε λοιπόν η ώρα του αποχωρισμού.  Κουβαλώ την στεναχώρια του ξεχωρισμού που λέμε στην Ήπειρο, αλλά και την γλύκα όλων αυτών που έζησα με τους μαθητές μου, δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια σε τούτη εδώ την γωνιά. Πίστεψα και υποστήριξα με όλες μου τις δυνάμεις το δημόσιο σχολείο, πίστεψα και πιστεύω ότι αποτελεί μεγάλη κατάκτηση για την κοινωνία γιατί παραμένει η μία και μοναδική οδός πρόσβασης στην μόρφωση και στον πολιτισμό  για τα παιδιά  που προέρχονται από τα λιγότερο προνομιούχα στρώματα.  Όσο περισσότερο υποβαθμίζονταν, τόσο περισσότερο θύμωνα, έσφιγγα τα δόντια και προσπαθούσα να κάνω κι άλλα, κι άλλα πράγματα για να το υπερασπιστώ, για να δώσω τη χαρά της συλλογικής δημιουργίας στους μαθητές μου, αλλά και το παράδειγμα ότι ποτέ δεν το βάζουμε κάτω και ότι το δικαίωμα στη μόρφωση είναι αξία υπέρτατη. Πίστεψα και υπερασπίστηκα μια παιδαγωγική που αποδομεί την αυθεντία του δασκάλου, που συνδέει το σχολείο με την κοινωνία, που διέπεται από τις αρχές της συλλογικότητας, του σεβασμού και της υποστήριξης στο διαφορετικό, την παιδαγωγική της αισιοδοξίας, της άμβλυνσης των διαφόρων μορφών διάκρισης, της μέριμνας, της έγνοιας και της αλληλεγγύης, την παιδαγωγική της θετικής διάκρισης.

Όλα αυτά τα χρόνια διαμόρφωσα την ακλόνητη πεποίθηση ότι το σχολείο δεν υπάρχει για να δίνει μόνο “στεγνές γνώσεις“ και να αξιολογεί με βαθμούς, όχι, υπάρχει για  να σχεδιάζει  δρομολόγια για τη σκέψη.

Στις δύσκολες και σκοτεινές μέρες που ζούμε, όπου οι γυναικοκτονίες  και οι δολοφονίες ανθρώπων με διαφορετικότητα  μας συγκλονίζουν, όπου το συλλογικό και η αγάπη για τον συνάνθρωπο υποχωρούν απέναντι στη κτηνώδη αντίληψη του «εγώ, κι ας καεί ο κόσμος όλος», πρέπει με πείσμα να αντιπαραβάλλουμε τις ανθρωπιστικές  αρχές της ισότητας, του σεβασμού στο διαφορετικό, της ανεκτικότητας. Όλοι γνωρίζουμε λίγο πολύ ότι ο ανταγωνισμός, ο εκφοβισμός, ο τραμπουκισμός κάνουν θραύση και ότι στερεότυπα ρατσιστικά, σεξιστικά, χονδροφοβικά, τάσεις εκμηδενισμού του αδύναμου, του διαφορετικού ή του μοναχικού είναι απολύτως απελευθερωμένα και εντελώς ανεξέλεγκτα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο αδυνατεί να αντιδράσει, γιατί είναι το ίδιο φτιαγμένο για να υπηρετεί τον ανταγωνισμό και ουδέποτε προσανατολίστηκε σοβαρά στην αντιμετώπισή του. Τι κοινωνία θα παραδώσουμε στα παιδιά; Το «πρότυπο» που πλασάρεται από την TV και από μεγάλη μερίδα του σάπιου συστήματος ενημέρωσης,  διαβρώνει τις συνειδήσεις ιδίως των νέων, επιβάλλει άρρωστα πρότυπα, θεοποιεί παίκτες των διαφόρων  reality shows, θυμηθείτε την υποδοχή που επιφύλαξαν σε παίχτη του Survivor στη Ρόδο. Το  σχολείο και ο πολιτισμός  ως αδιαίρετη ενότητα, αποτελούν  θαυματουργό εργαλείο στα χέρια του δάσκαλου, ευεργετικό εργαλείο για την ψυχή και το μυαλό του κάθε παιδιού. Ας εντείνουμε τις προσπάθειές μας μιλώντας τους περισσότερο και περισσότερο για τους ποιητές, για τις τέχνες, για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τίτλοι τέλους λοιπόν. Να ευχαριστήσω από εδώ όλα τα παιδιά που πέρασαν από τα χέρια μου και τους γονείς τους που μου τα εμπιστεύτηκαν. Να ευχαριστήσω το σύλλογο διδασκόντων, κυρίως όλους εκείνους τους συναδέλφους που με βοήθησαν, που στήριξαν αυτή την ομάδα. Να ευχαριστήσω από καρδιάς όλα τα ΔΣ του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων διαχρονικά, που σταθήκανε αρωγοί στη δουλειά της ομάδας. Και τις δημοτικές αρχές αυτά τα 15 χρόνια, που ποτέ δεν αρνήθηκαν  τη βοήθεια και τη στήριξη.

Να ευχαριστήσω και να μνημονεύσω σπουδαίους ανθρώπους που διάβηκαν την πόρτα του σχολείου μας, ή το συνόδευσαν σε εκδηλώσεις και δράσεις,  τιμώντας και αυτό και την πολιτιστική μας ομάδα. Θα αναφέρω εδώ για οικονομία χρόνου τους αείμνηστους σκηνοθέτες Γιώργο Μιχαηλίδη, Στράτο Στασινό και Αλίντα Δημητρίου. Τον Φίλιππο Κουτσαφτή, την σύντροφο του Νίκου Γκάτσου Αγαθή Δημητρούκα, τη Μάνια Παπαδημητρίου, τον Γιώργο Μπακάλη. Τους συγγραφείς Σωτήρη Δημητρίου, Έρη Ρίτσου. Τους επιστήμονες Βασίλη Νιτσιάκο, Μιχάλη Αράπογλου, Ευθύμη Λέκκα, Γιώργο Ζαμπετάκη και ας με συμπαθήσουν τόσοι και τόσοι που δεν αναφέρθηκαν.

Φεύγω γεμάτη από την αγάπη, το σεβασμό και την εκτίμησή σας. Αγαπημένα μου και ακριβά μου παιδιά δε θα σας ξεχάσω ποτέ κι ως το έσχατο γήρας, αν το μυαλό δεν κάνει ζαβολιές, θα σας θυμάμαι και θα σας αναζητώ. Να θυμάστε πως δεν εγκλωβιζόμαστε αλλά σταθερά κι επίμονα «κοιτάμε πάντοτε προς τα ξάστερα του ουρανού»!