γιατί εμείς αγαπάμε τους ανθρώπους

 

 

 

Άι, Άνθρωποι

Άι, εσείς εκεί

που κάθεστε στην παραλία, ευτυχισμένοι και γελάτε,

κάποιος πεθαίνει στο νερό,

κάποιος αγωνίζεται διαρκώς

σ' αυτή τη θυμωμένη, βαριά, σκοτεινή, γνώριμη θάλασσα.

Όταν μεθάτε

με τη σκέψη ότι παίρνετε στα χέρια σας τον εχθρό σας,

όταν μάταια σκέφτεστε

ότι αν δώσετε ένα χέρι σε ένα αδύναμο άνθρωπο

θα παράξετε ένα περισσότερο αδύναμο άνθρωπο,

όταν σφίγγετε το ζωνάρι σας, όταν,

όταν σας λέω

ότι κάποιος στο νερό

μάταια θυσιάζετε

 

Άι, εσείς εκεί

που κάθεστε ευχάριστα στην παραλία,

με ψωμί στα τραπεζομάντιλα σας, με ρούχα στο σώμα σας,

κάποιος σας φωνάζει από το νερό.

Αυτός που κτυπά το βαρύ κύμα με το κουρασμένο χέρι του,

μ' ανοικτό το στόμα, με μάτια γουρλωμένα από τρόμο,

έχει δει τις σκιές σας από μακριά,

κατάπιε νερό στο σκούρο μπλε βυθό,

κάθε στιγμή η ανυπομονησία του μεγαλώνει.

Ξεπροβάλει από αυτά τα νερά

ένα πόδι, κατά στιγμές,

κατά στιγμές, το κεφάλι του ...

Άι εσείς εκεί,

εξακολουθεί να έχει τα μάτια του πάνω σ΄αυτό τον παλιόκοσμο από μακριά,

φωνάζει και ελπίζει για βοήθεια.

Άι, εσείς εκεί

που κάθεστε ήρεμα και παρακολουθείτε από την παραλία,

το κύμα χτυπάει πάνω στην σιωπηλή απλωμένη ακτή,

σαν μεθυσμένος που πέφτει πάνω στο κρεβάτι του χωρίς αισθήσεις,

υποχωρεί με βρυχηθμό, και αυτή η φωνή επανέρχεται και πάλι από μακριά:

Άι, εσείς εκεί ...

 

Και ο ήχος του ανέμου

πιο σπαραχτικός από τη μια στιγμή στην άλλη,

και η φωνή του πιο αδύναμη στον ήχο του ανέμου

από νερά κοντινά και μακρινά

και πάλι αυτή η φωνή ακούγεται:

Άι, εσείς εκεί ...

                                                                                                       Νίμα Γιούσιζ

  (12  Νοεμβρίου 1896 - 6 Ιανουαρίου 1960)  

ο πατέρας της σύγχρονης περσικής ποίησης

Ο    Νίμα Γιούσιζ παιδιά μου είναι ένας σπουδαίος ποιητής από το Ιράν, την Περσία δηλαδή. Έζησε τον προηγούμενο αιώνα και έγραψε αυτό το βαθιά ανθρώπινο ποίημα πριν από 50 χρόνια, ίσως και παραπάνω! Όμως για δείτε πόσο επίκαιρο είναι! Τελικά οι ποιητές είναι κάτι σαν προφήτες! Ή βλέπουν πολύ μακριά με τα μάτια της ψυχής τους ή η ζωή επανέρχεται και χτυπά με ατέλειωτα βάσανα τις ζωές των φτωχών και των αδυνάτων! Σκεφτείτε πόσες ζωές χάνονται στη Μεσόγειο, στο ταξίδι της ανάγκης και του ονείρου για μια πιο ανθρώπινη ζωή! Κι όσοι τα καταφέρουν; Τι τους επιφυλάσσει η “φιλοξενία” μας; Από αδιαφορία και ξενοφοβία, μέχρι ρατσισμό και μίσος. Όμως εμείς μάθαμε να αγαπούμε τους ανθρώπους! Είμαι βέβαιη πως το θυμάστε αυτό!

 

Καληνύχτα παιδιά μου!