Αυτή τη Δευτέρα στις 09 Φλεβάρη δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης στον Ηλία Πλαστήρα και στην ηπειρώτικη ζυγιά του! 

 

Την Δευτέρα 09 Φλεβάρη στις 9.30 το βράδυ στη μουσική σκηνή "rythmos stage" στην Ηλιούπολη η τελευταία παράσταση για την μνήμη και την πολιτιστική κληρονομιά της Ηπείρου έρχεται να υποστηρίξει την απόφασή μας να μη δεχτούμε άλλες απώλειες που πληγώνουν τις μνήμες μας.

 

Χάσαμε τον πέτρινό μας γίγαντα, της Όλγας Στέφου

Η Ήπειρος είναι ένας μυστήριος τόπος. Οι λίμνες της τους χειμώνες παγώνουν και μπορείς να τις περπατήσεις. Άλλες έχουν δράκους, άλλες έχουν φαντάσματα γυναικών. Τα παλιά της κάστρα, πριν γίνουν πέτρα, ήταν πολεμιστές ψηλοί σαν βράχοι. Τα πλατάνια της είναι γιαγιάδες που λένε παραμύθια. Και τα γεφύρια της είναι χούφτες καλόκαρδων γιγάντων, αιώνια απλωμένες, φιλικές, να σε βοηθούν να περνάς. Δεν ξέρω πού να περνάς. Από το ένα χωριό στο άλλο, από τον ένα θρύλο στον επόμενο, από το μοιρολόι σε έναν ακόμα λυγμό.

Όταν ήμασταν παιδιά, στις Κυριακάτικες εκδρομές πάντοτε σταματούσαμε στα γεφύρια. «Ας κατέβουμε λίγο εδώ!». Ο αδερφός μου ήταν μικρούλης και δεν έφτανε να κοιτάξει στο ποτάμι. Εγώ του κρατούσα το χέρι, οι «μεγάλοι» μας τραβούσαν φωτογραφίες.

Μεγαλώνοντας, μάθαμε όλα τα γεφύρια κι όλα τα ποτάμια. Δεθήκαμε με τον τόπο, με μια αγάπη αλλόκοτη, αφού δεν είχε όνομα, ούτε ταυτότητα παρά μονάχα μυρωδιά, ήχο, χρώμα. Ξέρετε, μαθαίνεις να πατάς στην ίδια κι απαράλλαχτη πέτρα που πάτησε κι ο προπάππους σου μπουσουλώντας, για να μην γλιστρήσει και πέσει.

“Έτσι λέει η μητέρα μου πως γινόταν. Ο προπάππους ο Γιάννης περνούσε απ’ το γεφύρι της Πλάκας «μπουσουλητός», οι πλάκες γλιστρούσαν κι από κάτω κυλούσε ένας Άραχθος αφράτος κι απρόβλεπτος. Ο ίδιος Άραχθος που έσπασε την χούφτα του καλόκαρδου, πέτρινου γίγαντα μόλις χθες, έπειτα από 150 χρόνια υπομονής.

Το γεφύρι της Πλάκας ήταν ένα γλυκό τραγούδι. Μοναδικό σε όλα τα Βαλκάνια, περήφανο, στολίδι. Αυτό το γεφύρι είχε κάποτε επιζήσει από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς, είχε φιλοξενήσει αντάρτες που δώσανε τα χέρια, μα έπεσε απ’ την κούραση, παρατημένο χωρίς φροντίδα χρόνια τώρα. Φορτωμένο αγάπη, ωστόσο. Πέρασε από πάνω του ο Ποταμός και δεν άντεξε πια.

Χάσαμε, βλέπετε, έναν φίλο μας. Κι έμαθα το μυστικό, πως απ’ την ώρα που η χούφτα έσπασε, τα δέντρα, οι άνθρωποι, ο ποταμός ενώθηκαν κι ακούγεται μονάχα ένας βαθύς, αργός ήχος, μουσικός, σπαρακτικός. Σαν κλάμα.