Το μικρό αφισάκι

 

Ένα μικρό αφισάκι σε μέγεθος Α3 είναι, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο! Το κολλήσαμε θυμάμαι έξω από το σπίτι μας, στην κολώνα, μισό χρόνο πριν, παραμονές του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. «Αντιστεκόμαστε έλεγε, δεν υποκύπτουμε στους εκβιασμούς ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ. Στέλνουμε ηχηρό ΟΧΙ στα σχέδια ξένων και ντόπιων κερδοσκόπων και τοκογλύφων»! Το κολλήσαμε καλά γύρω-γύρω, φοβόμαστε μη το πειράξουν και έτσι βάλαμε όλη την μαεστρία μας…

Δεν το πείραξε κανείς, δεν μπορούσαμε άλλωστε να μαντέψουμε ότι αυτό το αφισάκι θα αντιπροσώπευε τη σημαντική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, το μυθικό ΟΧΙ του 61,31%, εν μέσω εκβιασμών, κλειστών τραπεζών και μαζικής ψυχολογικής και οικονομικής τρομοκρατίας, της οποίας το χορό έσερναν πρωτίστως τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια!

Για την ιστορική του σημασία, για τη σημειολογία του γράφτηκαν και θα γραφτούν και στο μέλλον πολλά, δεν φιλοδοξώ να κάνω κάποια βαθυστόχαστη ανάλυση.

Όμως σήμερα καθώς πήγαινα προς την πόρτα του σπιτιού μου, έπεσε το μάτι μου στην κολώνα, είδα το αφισάκι να στέκει εκεί, απείραχτο, ήταν σαν να μου μιλούσε… Μοιραία το μυαλό και η θύμησή μου γύρισε σε κείνες τις μέρες.  Ίσως να φταίει η μελαγχολία που συνοδεύει πάντα αυτές τις μέρες, ίσως η τάση για ανασκόπηση και αναστοχασμό που συνοδεύει πάντα το κατευόδιο του χρόνου που φεύγει…

Το αφισάκι, μου υπενθύμισε  τα γεγονότα που ακολούθησαν, τη διάψευση της ελπίδας, τη μεγάλη κωλοτούμπα ή την αποκάλυψη της γύμνιας, την απόλυτη υποχώρηση και το τρίτο μνημόνιο μιας κυβέρνησης που βαυκαλίζονταν ότι ποιούσε αριστερή πολιτική και που τελικά πέρασε εκείνα ακριβώς τα μέτρα που δεν μπορούσε καμιά άλλη κυβέρνηση να περάσει. Τα μέτρα που έβαλαν ταφόπλακα σε κάθε ελπίδα και κάθε προσδοκία για τη σωτηρία αυτού του τόπου.

Ταυτόχρονα όμως αυτό το αφισάκι, που δεν το έλιωσε η βροχή, ούτε παραδόξως το ξεθώριασε ο ήλιος του καλοκαιριού είναι εκεί στη θέση του και αποτελεί μέρος της περηφάνιας μου και της περηφάνιας πολλών άλλων συντρόφων και συνοδοιπόρων. Είναι σημάδι ενός πείσματος επίμονων και αταλάντευτων αριστερών ανθρώπων, που δεν κιοτεύουν, δεν κάνουν πίσω, δεν τα παρατούν εύκολα. Όχι, δεν είναι από ιδεοληψία αυτά τα λόγια, αντίθετα η ζωή επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά,  πολύ οδυνηρά, πως οι ανατροπές έρχονται μόνο από τα κάτω και για να επιτύχουν πρέπει να είναι σαρωτικές, ασυμβίβαστες, τολμηρές και αυτό συμβαίνει μόνο όταν ο λαός παίρνει την τύχη στα χέρια του. Με αναθέσεις και μάλιστα εκ του ασφαλούς, τίποτα δεν αλλάζει.

Το αφισάκι μοιάζει σα να μου χαμογελά γλυκόπικρα, του ξετσαλακώνω τις άκρες, κάνω να φύγω  και … παίρνω όρκο,  πως το  άκουσα να  σιγοψιθυρίζει τα λόγια του μεγάλου ποιητή:

Άλλαξε τον κόσμο: το ’χει ανάγκη…

 

Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις:

Οργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάχτηση.

Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.

Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.

Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.

Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς

την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.

 

Bertolt Brecht: απόσπασμα από το θεατρικό του έργο

 «Η απόφαση» (1930)