Ένα μηδενικό μπροστά στο άπειρο, ένα σκεπτόμενο καλάμι.

«Δεν ξέρω ποιος με έφερε στον κόσμο, ούτε τι είναι ο κόσμος, ούτε τις είμαι εγώ∙ έχω φοβερή άγνοια για τα πάντα∙ δεν ξέρω τι είναι το σώμα μου, οι αισθήσεις μου, η ψυχή μου και αυτό το τμήμα του Εγώ μου που σκέπτεται ό,τι λέω, που αναλογίζεται τα πάντα και τον εαυτό του, ενώ αγνοεί τα πάντα και περισσότερο τον εαυτό του. Βλέπω τις τρομερές διαστάσεις του σύμπαντος που με περιβάλλει και βρίσκομαι δεμένος σε μια γωνιά αυτής της απεραντοσύνης, χωρίς να γνωρίζω γιατί είμαι εδώ και όχι αλλού, ούτε γιατί ο λίγος χρόνος που μου δόθηκε να ζήσω με έβαλε σε τούτο και όχι σε κάποιο άλλο σημείο της αιωνιότητας που προηγήθηκε και θα ακολουθήσει. Δε βλέπω ολούθε πάρεξ απεραντοσύνη, που με περικλείει  σαν απειροελάχιστο άτομο και σα σκιά που διαρκεί μια στιγμή χωρίς επιστροφή. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να πεθάνω, αλλ’ αυτό που κυρίως αγνοώ είναι ο ίδιος ο θάνατος, που δεν μπορώ να αποφύγω».

Τα παραπάνω λόγια, η υπ’ αριθμόν 194 από τις «Σκέψεις» του Πασκάλ, αναφορικά με το υπαρξιακό ερώτημα. Καλό Πάσχα σε όλους!