"κι αυτό που θέλω να σου πω

 
το πιο όμορφο απ’ όλα,
 
 δε στο `χω πει ακόμα"

 

Αχ πόσα πράγματα είχα να δώσω ακόμα! Πόσα σχέδια, πόσες ατέλειωτες νύχτες να κάθομαι στον υπολογιστή και να σχεδιάζω! Θα κάνω τούτο και το άλλο, θα τους μιλήσω για τον τάδε ή τον δείνα ποιητή, λογοτέχνη, μουσικό. Θα τους πω γι’ αυτό ή το άλλο, θα, θα, θα…. Και ξαφνικά είμαι εκτός, μακριά! Τελικά η ζωή είναι μια λευκή σελίδα που ή την γράφεις, την φιλοτεχνείς ή την μουτζουρώνεις ή το χειρότερο την αφήνεις κενή. Ο κάθε άνθρωπος βάζει τον πήχη εκεί που θέλει ή εκεί που τον μάθανε να θέλει! Ο κάθε άνθρωπος έχει να αφηγηθεί τη δική του ιστορία και ενώπιόν της θα είναι πάντα υπόλογος! Σκεφτόμουνα λίγο πριν αναγκαστώ να φύγω να τους μιλήσω για τον Μπόρχες. Δεν πρόκανα! Γι’ αυτό το κάνω μέσα από αυτό εδώ το σημείωμα.

Υ/Γ Είχα σκεφτεί να τους δώσω αυτό το απόσπασμα ως αφόρμηση για ένα ακόμη ταξίδι στο μαγικό κόσμο της τέχνης!

Μπόρχες ομιλία στο Χάρβαρντ το 1967 για το μέλλον της λογοτεχνίας

“…… Πάντα θα υπάρχει ένα παραμύθι, μία ιστορία. Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα κουραστούν ποτέ να λένε ή να ακούνε ιστορίες. Και εάν μαζί με την ευχαρίστηση που θα νιώθουμε ακούγοντας μία ιστορία εισπράττουμε και την επιπλέον απόλαυση της αξιοπρέπειας ενός στίχου τότε κάτι πολύ μεγάλο μόλις συνέβη. Ίσως είμαι ένας άνθρωπος παλιομοδίτης από τον 19ο αιώνα, αλλά παραμένω αισιόδοξος, ελπίζω· και όπως στο μέλλον εμπεριέχονται πολλά πράγματα – όπως στο μέλλον, ίσως, εμπεριέχονται ΟΛΑ τα πράγματα - , πιστεύω ότι το ποιητικό έπος θα επιστρέψει. Πιστεύω ότι ο Ποιητής θα ξαναγίνει ένας μάστορας. Εννοώ, θα μας αφηγείται μια ιστορία και θα την τραγουδά. Και τότε δεν θα σκεφτόμαστε τα δύο είδη ως διαφορετικά όπως δεν το σκεφτόμαστε έτσι όταν διαβάζουμε τον Όμηρο ή τον Βιργίλιο”

Καληνύχτα παιδιά!