Σημασία στη ζωή έχει η περπατησιά, το ίχνος, το αποτύπωμα που αφήνουμε φεύγοντας

Πάντα μου άρεσαν οι ανθρώπινες ιστορίες, γιατί είναι αληθινές, γιατί κουβαλούν χαρές και πόνους, ερχομούς και αποχωρισμούς, επιβεβαιώσεις και διαψεύσεις, νίκες και συντριβές, ταξίματα και ανυπακοές,   μεγάλα ναι και  μεγάλα όχι που καλούμαστε όλοι να πούμε κάποια φορά στη ζωή μας. Όμως υπάρχουν και αυτές οι μικρές στιγμές που φαινομενικά είναι αδιάφορες, κι όμως έχουν τόσο μεγάλη αξία, ίσως γιατί κουβαλούν το σπέρμα της ψυχής και της καρδιάς του ανθρώπου. Η ιστορία του καθενός μας συγκροτεί τη μικροϊστορία, τη  δική μας ιστορία, ατομική και συλλογική, απέναντι στην άλλη ιστορία, τη δική τους, την επίσημη, που την φτιάχνουν αυτοί που κάνουν κουμάντο πάνω στις ζωές μας και τα θέλω μας. 

Στη συλλογή διηγημάτων μου ιχνηλατώ τις περπατησιές, θετικές κι αρνητικές απλών καθημερινών ανθρώπων. Καταπιάνομαι με τον άνθρωπο, το χρόνο και τον τόπο. Εδώ να πω πως στον τόπο υπάρχει υφέρπουσα η παρουσία της Μουργκάνας, το ηπειρώτικο στοιχείο, ένα άρωμα ηπειρώτικο, ένα «κάτι» δικό μου, o τόπος μου, μητρίδα και πατρίδα μου.  

Ανθρώπινες περπατησιές λοιπόν. Γιατί σημασία στη ζωή έχει η περπατησιά, το ίχνος, το αποτύπωμα που αφήνουμε φεύγοντας και γιατί τελικά ο χρόνος είναι οι άνθρωποι και όπως λέει ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη: «Πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει».